Οι σκέψεις πολλές στο κεφάλι. Είχαν κουράσει τον νου και μια δυσφορία είχε αρχίσει να ερεθίζει τους παλμούς της καρδιάς οι οποίοι με την σειρά τους συμπλήρωναν την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.Τον τελευταίο χρόνο έχασα την δουλειά μου. Τα οικονομικά πήραν την κάτω βόλτα και η ζωή μου άρχισε να γεμίζει με ασπρόμαυρο χρώμα. Η λέξη ελπίδα ίσα που αχνοφαινόταν στο λεξιλόγιο μου και όσο προσπαθούσα να ανακαλύψω τρόπους διαφυγής τόσο πιο εύκολα κυλούσα στον βούρκο της μιζέριας. Κανένα χέρι βοηθείας από κανέναν. Όσοι γνωστοί είχαν απομείνει είχαν μετατραπεί στις δύσκολες στιγμές σε αγνώστους και η λέξη φίλος είχε χάσει το νοημά της. Το πιο δυνατό χτύπημα της ζωής το ένιωσα όταν έχασα το μοναδικό στήριγμα της ζωής μου. Την μητέρα μου. Τον άνθρωπο που με είχε φέρει στην ζωή και πάλεψε με νύχια και με δόντια για να με κρατήσει σε αυτήν ακέραιο, ζωντανό μα πάνω από όλα να με κάνει ανθρωπο. Πόσο μου λείπει η μητέρα μου αυτή την στιγμή. Μου λείπουν τα χάδια της όταν πονούσα. Τα λόγια της κάθε φορά που οι σκέψεις με έπνιγαν. Κάθε βράδυ που σκέπαζε το ημίγυμνο κορμί μου για να με προστατέψει από το βραδινό ψύχος. Αχ να είχα δίπλα μου την μάνα μου.
Σήκωσα το κεφάλι και το βλέμμα ξέφυγε από το υγρό τοπίο λάσπης που περιπλανιόταν για αρκετή ώρα. Η γεμάτη νοσταλγία εικόνα της μάνας μου άρχισε να διαλύεται μέσα στο λουτρό από ηλιαχτίδες που είχαν ξεχειλίσει τον ουρανό. Χαμήλωσα τα μάτια και προσπάθησα να διακρίνω τα γεγονόταν τα οποία διαδραματίζονταν γύρω μου. Καθώς κοιτούσα διάσπαρτα τα μάτια κόλλησαν πάνω σε έναν θυληκό κινητήριο μοχλό. Σε μια γυναίκα.
Σε ευχαριστώ ζωή που μου έστειλες ένα σημάδι για να συνεχίσω να ζω.
