Γνωμικά-στιχάκια-αποφθέγματα.

Η μάχη τελειώνει μονάχα όταν η θέληση
συναντήσει την αξία της προσπάθειας.

Όταν η θέληση συναντάει την προσπάθεια,
η αξία ανακτά την χαμένη δίψα της για δόξα.

Η ζωή αποκτά την όψη που της δίνουμε.

Αγάπη είναι αυτό, που το κάθε ψεγάδι
της ψυχής, το καλύπτει το χάδι μιας ζωής.

Εκεί που τα λόγια των άλλων σταματούν,
οι πράξεις σου πρέπει να συνεχίζουν.

Αν θες να εκτιμήσεις την ελευθερία σου,
προσπάθησε να φυλακίσεις τα ονειρά σου.

Αν η αλήθεια μου δεν σου αρκεί,
φρόντισε τουλάχιστον να μην την αμφισβητείς.

Ταξίδι ψυχής, η καλύτερη φυγή 
για μία περίοδο αναψυχής.

Της ''ιστορίας'' τα καμώματα,
τα βλέπει το παρόν και γελά.

Ο καθένας μας είναι κύριος του εαυτού του,
βασιλιάς της ψυχής του και ζητιάνος της καρδιάς του.

Η αλήθεια άλλοτε κρύβεται πίσω από λόγια,
άλλοτε πίσω από πράξεις, αλλά, πάντοτε
κρύβεται πίσω από τα βλεμματά μας.

Κάθε λογής ανάσα,
χείμαρρος στης ψυχής την άπνοια.

Τρέξε να σωθείς, να σωθείς από τον εαυτό σου.
Εκείνον που πνίγει μέσα του, όλα τα λόγια,
τις λέξεις μα και τις πράξεις τούτου του 
εκμοντερνισμένου κόσμου.

Αν τα μάτια μου ήταν δικά σου,
ίσως να ήμουν λίγο πιο όμορφος.
Αν στις πράξεις σου άνηκε ο εαυτός μου,
ίσως να ήμουν λίγο πιο δίκαιος.
Αν το τώρα ήταν το χθές, 
ίσως να άνηκα σε μιά άλλη στιγμή.
Ίσως να άνηκα στο τώρα το οποίο
είναι χτισμένο από το μέλλον σου.
Αν τα λάθη μου δεν είχα γνωρίσει,
το πλήθος του σωστού πως θα είχα εκτιμήσει;
Αν κάπου κάποτε, μην το σκεφτείς.
Νιώσε το τώρα, νιώσε την ψυχή, μπορείς.

Αυτοί οι άλλοι.

Αν το ''τώρα'' ήταν το ''χθές'', 
ίσως να άνηκα σε μιά άλλη στιγμή,
σε μία στιγμή που το αύριο με περιμένει. 

Που με περιμένει εκείνο με προσμονή και
λαχτάρα. Δεν προσμένω εγώ τον ερχομό του.
Δεν θέλω το ''τώρα'' έτσι όπως θέλουν οι άλλοι.
Δεν αγάπησα ποτέ το ''τώρα'' των άλλων. 
Είχα πάντοτε δικό μου. Δικές μου στιγμές.
Μου άνηκαν οι στιγμές μου, ήταν δικές μου.
Κουράστηκα πιά να χαραμίζω το ''εγώ'' μου 
στο σήμερα του κόσμου, στο αύριο του υπόκοσμου.
Δεν έχει χάρτη μα ούτε και πυξίδα αυτή η λογική.
Η λογική του ''ξένου'' με κούρασε πιά.
Αμάν.
Πόσο η καρδιά θα στενεύει; Πόσο θα την πιέζουν
και θα προσπαθούν να εφαρμόζουν τα ''θέλω'' τους πάνω της;
Όχι, δεν θέλω. Όχι. Δεν θέλω πιά να ανήκω στο μέλλον που μου φώναξαν.
Θέλω να ζήσω την ζωή μου, έστω και αν αυτή την ζωή την σιγοψυθιρίζω,
μου αρκεί που θα την σιγοψυθιρίζω εγώ...!

Η αξία των πραγμάτων.

Ειναι αλήθεια πως πολλές φορές στην ζωή μας υποτιμάμε και απαξιώνουμε πράγματα και καταστάσεις, ακόμα και ανθρώπους. Λίγο η επιρροή των καιρών, λίγο η ανθρώπινη φθορά, και κατα πολύ η χαμένη θέληση η οποία μας έχει οδηγήσει σε αυτό το επίπεδο ζωής, μας έχουν κάνει απόμακρους χαρακτήρες, ευτελείς. Όσο και αν αποζητάμε μια δίοδο για τα αχόρταγα θέλω μας η ζωή μας δίνει αυτό που μας αναλογεί και εμείς απλα συνεχίζουμε να αποζητάμε αυτό που θεωρούμε ότι αξίζουμε. Οι απόψεις πάντοτε θα είναι ενα εκρεμες το οποίο μέσα μας κινείται με αλλοπροσαλλη φορά. Την ίδια στιγμή την οποία μέσα μας δεν γνωρίζουμε τι ζητάμε απο την ζωή, την ίδια απολύτως στιγμή απαιτούμε απο τους άλλους να λυγίζουν και να υπακούουν με πίστη και αφοσίωση στα αδικαιολόγητα θέλω μας. Δεν μπορούμε να διαχωρισουμε με ορθή σκέψη και καθαρή συνήδηση τι πραγματικά αξίζει στην ζωή και πολύ περισσότερο τι πραγματικά αποζητάμε απο την ίδια την ζωή. Πολλές φορές όταν ένας άνθρωπος περπατά στον δρόμο και συναντά ενα κέρμα άσημο, διόλου αξίας το προσπερνά, δεν ασχολείται καθόλου μαζι του. Εάν όμως συναντήσει ενα άλλο κέρμα, ίδιου μετάλλου, ίδιου μεγέθους το οποίο μονάχα διαφέρει στην υποκειμενική αξία και όχι στην πραγματική, τότε γίνεται έρμαιο της αχόρταγης συνείδησης η οποία τον έχει διδάξει να υποτάσσεται στην δύναμη του χρήματος, στην δύναμη των εικονικών αξιών. Τότε σκύβει με μια δυναμική θέληση και διάθεση, σαν άλλος σκλάβος και το σηκώνει χαρούμενα. Η πράξη ως κίνηση είναι ασήμαντη και πολύ συνηθισμένη, όμως, η ευρύτερη εικόνα της ανήκει σε έναν κόσμο ο οποίος πρέπει να αλλάξει εάν θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι, να νιώσουμε καλύτερα, να ζήσουμε καλύτερα. Ας δώσουμε έμφαση στις πραγματικές αξίες οι οποίες δεν θυσιάζονται στον βρώμικο βωμό των χρημάτων, ούτε φυλακίζονται μέσα σε άνισες και παράδοξες φιλοσοφίες. Ας δώσουμε σημασία στην πραγματική ζωή και ας σταματήσουμε να φυλακίζουμε το μυαλό μας σε διαχρονικά λάθη των καιρών...!

Και ο καιρός κυλά..

Και ο καιρός κυλά.. Αλλες στιγμές με έντονο ρυθμό και άλλες με μία βασανιστική αρνητική (προ)διάθεση. Δεν γνωρίζω αν ευθύνονται οι καιροί, οι άνθρωποι ή εμείς οι ίδιοι, αυτό που γνωρίζω όμως και μπορω να υποστηρίξω με απόλυτη βεβαιότητα ειναι πως η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει με μια ιδιότυπη εθελοτυφλία δεν μπορεί άλλο να φιλοξενεί τον δικό μου χαρακτήρα, τα δικά μου θέλω, τα δικά μου απλά όνειρα. Δεν ειναι εύκολο να ξεφύγεις από την "μαζοποίηση", από τα χαλινάρια τα οποία εκβιαστικά τοποθετεί η κοινωνία πάνω απο τις τελευταίες ελπίδες που μας έχουν απομείνει. Θα προτάξω την λογική μου. Θα προσπαθήσω να προασπίσω και τα ελάχιστα εναπομείναντα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου και είμαι σίγουρος πως στο τέλος θα ξεφύγω από αυτό τον πλυμμηρισμένο από ψευδαισθήσεις κόσμο. Δεν μπορώ άλλο να αναλώνομαι σε πρόσχερους ανθρώπους και "πρόχειρες" φιλίες. Μέχρι χθες πίστευα πως γίνεσαι καλύτερος με το να γνωρίζεις απλά ανθρώπους, και ας σε ποδοπατούν, ας σε εξευτιλίζουν, πίστευα πως με το να γνωρίζεις τυχαίους και διάφορους ανθρώπους κερδίζεις εμπειρίες, γνώσεις, και το μεγαλύτερο μου λάθος, πίστευα πως όσους περισσότερους ανθρώπους θα γνώριζα τόσο καλύτερος και σοφότερος θα γινόμουν. Τελικά συνάντησα την αλήθεια μαζί με εσένα. Συνάντησα την ζωή μαζί με εσένα. Όλα αυτά τα απλά τα οποία έζησα στο πλάι σου και συνεχίζω να ζω με βοήθησαν να καταλάβω πως ο άνθρωπος που έχει να σου προσφέρει αγάπη και έρωτα μπορεί να σε κάνει καλύτερο, πιό έξυπνο, πιο απλό, πιο ΚΑΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ. Μόνο αυτός που έχει σκοπό και υπομονή να σου προσφέρει θα σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος, μονάχα αυτός που έχει σκοπό να σε ακούσει και να σταθεί δίπλα σου θα σε κάνει πιο στοργικό, αυτός που θα κλάψει και θα γελάσει μαζί σου ειναι εκείνος ο οποίος θα σε κάνει δυναμικό και παράλληλα ευαισθητοποιημένο χαρακτήρα. Αυτός ο οποίος θα παραμείνει δίπλα σου στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής μπορεί να χαρακτηριστεί ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά "φωνές"...

Αγάπης βήματα.

Αγάπη είναι να δίνεις, εσύ να δίνεις ανιδιοτελώς.
Μην κρίνεις την ποσότητα της αγάπης. Είναι ανούσιο.
Η αγάπη δεν προσμετράται, ούτε φυλακίζεται πίσω από
εγωισμούς. Κανείς δεν μπορεί να την ορίσει επ' ακριβώς.
Ούτε δεν μπορεί κάποιος να διασπάσει τον πυρήνα της.
Αγαπάς γιατί νιώθεις την αγάπη να κυλά μέσα στα μονοπάτια
του μυαλού σου. Αγαπάς και η μέρα ενώνεται με την νύχτα και
σε ταξιδεύουν χέρι, χέρι σε μία διάσταση μοναδική. Σε μία ουτοπία
που πλέον θα αποτελεί την προσωπική σου ευτυχία.
Ο κόσμος ενός ερωτευμένου, ενός ανθρώπου ο οποίος αγαπά είναι μοναδικός,
ατελείωτος, απέραντος. Είναι πιό όμορφος από τον παράδεισο, πιο ακριβός
και από όλα τα διαμάντια του κόσμου. Μέσα στο χαμόγελο του ανθρωπού
που αγαπάς βρίσκεις την πραγματική έννοια της λέξης ''Ευτυχία''.
Ζείς και υπάρχεις για τον άλλον. Δεν υπολογίζεις κρίσεις, λέξεις, σιωπές.
Το μόνο που σε απασχολεί είναι μόνο το χαμογελό του.
Πόσο όμορφο το χαμόγελο της αγάπης.
Ελπίζω ποτέ να μην σταματήσει να φωτίζει τα πιο δύσβατα
μονοπάτια της ψυχής μου...!

Εμείς.

Όλα αρχή και τέλος έχουν όμως από εμάς περιμένουν.
Περιμένουν συναισθήματα, λέξεις, πράξεις.
Όλα εκείνα που για να αλλάξεις, 
πρέπει μέσα στην ψυχή σου να ψάξεις.
Να ψάξεις για να μπορείς να ζητήσεις,
από την ζωή να απαιτήσεις.
Όλα εκείνα που ζουν για σένα, δίχως εσένα.
Όλα εκείνα που ζητάς τις νύχτες και το χάραμα ξεχνάς,
για όλα αυτά που ολοένα και περισσότερο αποζητάς.

Όλα αρχή και τέλος έχουν
μα εμείς ορίζουμε τα όρια, τις γραμμές,
όλα εκείνα που απρόσμενα έρχονται
και όλα όσα ξεπηδούν από το χθές.
Όλα εμείς και μονάχα εμείς.
Κανένας άλλος μονομάχος 
δεν μπορεί να γίνει της ψυχής. 

Όλα αρχή και τέλος έχουν, εκτός της ψυχής.
Μόνο αυτή αποφασίζει για το
πως θα ζει κανείς...!

Άνθος.

Μύρισε το άνθος της ζωής στην πνοή σου την μεγάλη,
μία βόλτα η ψυχή στης καρδιάς το μονοπάτι.
Γέλασες αδύναμα και φώναξες ''Σε θέλω'',
με κοίταξες στα μάτια και γέλασα και εγώ.
Σε άγγιξα απαλά με ένα χάδι τρυφερό,
σε κοίταξα στα μάτια και ξύπνησες το όνειρο.

Ψυχής σημάδια.

Ψυχή στην οχλαγωγία δεν είσαι μαθημένη,
βγαίνεις από τον βούρκο της βουής πιο ερωτευμένη.

Ζητάς πνοή, φιλί, χάδι, μέσα στο σκοτάδι,
μα σαν έρθει το πρωί μακριά τρέχεις σαν ανέμελο σημάδι.
 
Σε αγαπώ φωνάζω, σε ζητώ, σε θέλω,
αυτή η ανάσα σου η καυτή μοιάζει σαν τρομαγμένο τρένο.

Μαθημένη δεν είσαι, φωνάζεις σε τέτοιου είδους παιχνίδια,
με αγαπάς πιο δυνατά, μα και πάλι επιστρέφεις στα ίδια.

Ζητάς το όνειρο που χθές έμοιαζε αληθινό, πραγματικό,
και όταν το χάραμα πλησιάζει, κοιτάς το άδειο φόντο,
νεκρό, εκεί στέκεται, πληγωμένο.

Ζητάς ανάσα ελεύθερη για να δεις το αύριο,
το αύριο που μοιάζει με το χθές αλλά δεν έχει
καμία ομοιότητα με το σήμερα.