Γνωμικά-στιχάκια-αποφθέγματα.

Η μάχη τελειώνει μονάχα όταν η θέληση
συναντήσει την αξία της προσπάθειας.

Όταν η θέληση συναντάει την προσπάθεια,
η αξία ανακτά την χαμένη δίψα της για δόξα.

Η ζωή αποκτά την όψη που της δίνουμε.

Αγάπη είναι αυτό, που το κάθε ψεγάδι
της ψυχής, το καλύπτει το χάδι μιας ζωής.

Εκεί που τα λόγια των άλλων σταματούν,
οι πράξεις σου πρέπει να συνεχίζουν.

Αν θες να εκτιμήσεις την ελευθερία σου,
προσπάθησε να φυλακίσεις τα ονειρά σου.

Αν η αλήθεια μου δεν σου αρκεί,
φρόντισε τουλάχιστον να μην την αμφισβητείς.

Ταξίδι ψυχής, η καλύτερη φυγή 
για μία περίοδο αναψυχής.

Της ''ιστορίας'' τα καμώματα,
τα βλέπει το παρόν και γελά.

Ο καθένας μας είναι κύριος του εαυτού του,
βασιλιάς της ψυχής του και ζητιάνος της καρδιάς του.

Η αλήθεια άλλοτε κρύβεται πίσω από λόγια,
άλλοτε πίσω από πράξεις, αλλά, πάντοτε
κρύβεται πίσω από τα βλεμματά μας.

Κάθε λογής ανάσα,
χείμαρρος στης ψυχής την άπνοια.

Τρέξε να σωθείς, να σωθείς από τον εαυτό σου.
Εκείνον που πνίγει μέσα του, όλα τα λόγια,
τις λέξεις μα και τις πράξεις τούτου του 
εκμοντερνισμένου κόσμου.

Αν τα μάτια μου ήταν δικά σου,
ίσως να ήμουν λίγο πιο όμορφος.
Αν στις πράξεις σου άνηκε ο εαυτός μου,
ίσως να ήμουν λίγο πιο δίκαιος.
Αν το τώρα ήταν το χθές, 
ίσως να άνηκα σε μιά άλλη στιγμή.
Ίσως να άνηκα στο τώρα το οποίο
είναι χτισμένο από το μέλλον σου.
Αν τα λάθη μου δεν είχα γνωρίσει,
το πλήθος του σωστού πως θα είχα εκτιμήσει;
Αν κάπου κάποτε, μην το σκεφτείς.
Νιώσε το τώρα, νιώσε την ψυχή, μπορείς.

Αυτοί οι άλλοι.

Αν το ''τώρα'' ήταν το ''χθές'', 
ίσως να άνηκα σε μιά άλλη στιγμή,
σε μία στιγμή που το αύριο με περιμένει. 

Που με περιμένει εκείνο με προσμονή και
λαχτάρα. Δεν προσμένω εγώ τον ερχομό του.
Δεν θέλω το ''τώρα'' έτσι όπως θέλουν οι άλλοι.
Δεν αγάπησα ποτέ το ''τώρα'' των άλλων. 
Είχα πάντοτε δικό μου. Δικές μου στιγμές.
Μου άνηκαν οι στιγμές μου, ήταν δικές μου.
Κουράστηκα πιά να χαραμίζω το ''εγώ'' μου 
στο σήμερα του κόσμου, στο αύριο του υπόκοσμου.
Δεν έχει χάρτη μα ούτε και πυξίδα αυτή η λογική.
Η λογική του ''ξένου'' με κούρασε πιά.
Αμάν.
Πόσο η καρδιά θα στενεύει; Πόσο θα την πιέζουν
και θα προσπαθούν να εφαρμόζουν τα ''θέλω'' τους πάνω της;
Όχι, δεν θέλω. Όχι. Δεν θέλω πιά να ανήκω στο μέλλον που μου φώναξαν.
Θέλω να ζήσω την ζωή μου, έστω και αν αυτή την ζωή την σιγοψυθιρίζω,
μου αρκεί που θα την σιγοψυθιρίζω εγώ...!