Να ήμουν άνθρωπος.

Άχ να ήμουν άνθρωπος δίχως ταμπέλες, δίχως ορισμούς και θέσεις.

Να ήμουν άνθρωπος δίχως πρόσωπο, το οποίο πρέπει να φτιάχνω το πρωί και το βράδυ να ξεσκεπάζω απέναντι στο εγώ μου. Να είμαι άνθρωπος γιατί έτσι το αισθάνομαι, έτσι το νιώθω και όχι γιατί το πρέπει κάποιου άλλου εξυπηρετεί τις επιθυμίες του κόσμου. Να ήμουν άνθρωπος που λογαριάζει το τώρα, δεν λαχτάρα το χθες μα ούτε προσμένει για το αύριο το οποίο η αλήθεια είναι ότι ίσως να μην έρθει ποτέ. Να είμαι άνθρωπος πάνω από όλα, όχι αψεγάδιαστος, ούτε ανέγγιχτος, μονάχα ειλικρινής με εμένα και τους φόβους των άλλων. Άνθρωπος να είμαι, μόνο αυτό θέλω να είμαι, άνθρωπος, γιατί μόνο άνθρωπος δεν νιώθω ανάμεσα σε τόσες συγκεχυμένες σκέψεις, λέξεις και πράξεις στο μυαλό μου, μόνο άνθρωπος δεν νιώθω όταν τα πρέπει των άλλων κυρίως με οδηγούν ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, ένα ακόμη έρμαιο του καθωσπρεπισμού και της αστείρευτης δίψας για το φαίνεσαι της καλής κοινωνίας. Άνθρωπος θέλω να είμαι, άνθρωπος πάνω από όλα! 

Κράτα με.

Κρατά με για λίγο, κρατά με, γιατί δεν εχω που να πάω, μόνο κρατά με. 

Όλα εκείνα που έως χθες ήταν εδώ, πια δεν είναι, απλά αγάπα με. 

Όσα άκουσα και όσα κρυφάκουσα, δεν τα είδα, μονάχα, κρύψε με' 

από τον κόσμο, από τον "δρόμο" και μέσα στα όνειρα μου ξαναρίξε με.

Όλα εκείνα που έπρεπε δεν ήξερα, δεν γνώριζα, και όταν το χθες έγινε σήμερα, τον εαυτό μου πια δεν όριζα.

Ίδιος με όλους και ξένος με εμένα, τον φίλο μου τον καλο, τον εαυτό μου τον αδελφικό δεν έβρισκα κ ούτε ξεχώριζα. 

Ανάμεσα σε μάζες, ανάμεσα σε κάστρα, κυριευμένος από τους "άλλους", βρέθηκα μέσα σε καθωσπρεπισμού παλάτια.

Ίσως για λίγο, ίσως λίγος, ποιος ξέρει, αρκεί που το σήμερα απο το χθες έστω και μια στάλα διαφέρει. 

Με ακούς; Δεν μπορει, σίγουρα με ακούς, κοιτά μέσα μου και θα βρεις εκείνα που ζητάς, κοιτά, στα χέρια σου μια ευτυχία ολόκληρη κρατάς.

Κρατά με, μονάχα κράτα με, μην μου μιλάς, μονάχα αγάπα με. Και ας μην έχω που να πάω, έχω εσένα, μονάχα αγαπά με.

Ονειροπόλα όνειρα.

Σε μία παράσταση των ονείρων,
εκείνων που εύκολα σε μαγεύουν,
και σε ρίχνουν στα σεντόνια τους,
κράτησα μιά ανάσα κοφτή.

Προσπάθησα μάταια,
να ψάξω για λίγο μέσα εκεί.
Σαν παιδί αθώο, 
μακρία από μεγαλεπήβολα σχέδια,
και των τρανών την ζωή,
γέλασα με τους άλλους, 
μα με τον εαυτό μου πιό πολύ.

Φοβισμένος, κυριευμένος, 
από του μυαλού την σιωπή,
κράτησα για λίγο το μεγάλο γέλιο,
εκείνο που φορούσα, όταν ακόμα
με αποκαλούσαν παιδί.

Μπερδεμένος με όλα,
με λόγια, αναρίθμητες σκέψεις,
οι οποίες είχαν αποκτήσει
μία περίεργη μορφή.
Υποψιασμένος πλέον,
από του άσχημου και του κακού την υφή,
παράτησα στην άκρη την μάσκα, 
του ονειροπόλου γητευτή,
και άρπαξα για λίγο την πλυμμηρισμένη,
από ζωντάνια και νιότη, στιγμή.

Σάστισα, έκλαψα,
με μία διαρκή και έντονη φωνή.
Προσπάθησα να με ελέγξω,
μάταια όμως,
το ''είναι'' μου είχε ξεφύγει.
Είχε γίνει ένα με την στιγμή, 
κρατούσε την χαρά στο ένα χέρι,
και την λύπη στο άλλο ως καρτέρι,
ως καρτέρι πεινασμένο,
με μία όψη αρχηγική.

Άνοιξα τα μάτια, 
και τα παράτησα όλα, πίσω, εκεί.
Στα όνειρα τα ονειροπόλα, 
που δεν έχουν ευθύνες,
και στιγμές με λογική. 
Σήκωσα το βλέμμα,
γέλασα με το ψέμα,
και ''ονειρέυτηκα'' μιά νέα, αρχή.

Στιγμές.

Και εκεί που ο εγωισμός,
κερδίζει κατά κράτος τα συναισθήματα,
ξεχνώντας όλα εκείνα που στο χθες
έχουν κρυφτεί πίσω από άσημα βήματα.

Προσπαθείς να βγείς για λίγο,
έξω από το εγώ σου,
αρχίζει ένας άνισος πόλεμος,
με ότι πια δεν νιώθεις δικό σου,
πίσω από όλα εκείνα που δεν τολμάς να πεις,
ούτε καν στον εαυτό σου.

Γυρνάς για λίγο την πλάτη,
δίχως να σκεφτείς, απροκάλυπτα,
και όταν πιά το παραδεχθείς ίσως,
ίσως να νιώσεις λίγο ευάλωτα.

Ίσως όσα ξεπηδήσουν από το χθές,
να μην σου θυμίζουν τίποτα,
ίσως όμως να είναι άλλο ένα ζωντανό
κομμάτι από το σήμερα.

Και εκεί που ο εγωισμός,
θα σε κερδίσει,
την καρδιά σου εξαπατήσει,
χαμογέλασε κρυφά,
δώσε στον εαυτό σου μία ελπίδα,
ίσως να χαμογελάσει και αυτή,
ίσως να μην έχει τελειώσει η στιγμή...!

Τυχαία βλέμματα.

Σε φωτογραφίες και όνειρα,
η σκέψη ακροβατεί,
ψάχνει μάταια να δικαιολογήσει,
της καρδιάς την φυγή.

Όσα ζήσαμε, όσα ψιθυρίσαμε,
και όσα το μυαλό θα σκεφτεί,
θέλω στον εαυτό μου να ομολογήσω,
μα ξέρω πως θα φοβηθεί.

Όλα τα ωραία, εκείνα τα σπουδαία,
που ζήσαμε μέσα στην στιγμή,
σμίγουν με την ανάσα μου,
δίχως κανείς να το αντιληφθεί.

Από το χθές, το σήμερα,
και λίγο από το αύριο, κλείσε την ρωγμή,
κύκλωσε το άγγιγμα που σε άγγιξε,
και κράτα μία στάση λίγο, μα λίγο σιωπηλή.

Μην λογίσεις, μην κρατήσεις
του κόσμου την κριτική,
κράτα μονάχα το γέλιο της ψυχής,
όταν το γέλιο της αντικρίσει.

Ο χρόνος θα περάσει, θα βολτάρει,
και ίσως όσα είναι, να τα φέρει,
μόνο εαυτέ μου, μην αφήσεις,
σε παρακαλώ, την λήθη να τα καταφέρει.

Γνωμικά-στιχάκια.

Και τελικά, αυτό που ανακαλύπτεις μία μέρα,
είναι πως για ένα χαμόγελο γεννηθήκαμε όλοι μας, για ένα χαμόγελο...!
 
Η ζωή με έμαθε λογικούς να μην λογίζω,
και ότι όμορφο κοιτώ με την ψυχή να το αγγίζω...!

Μην ρωτήσεις κανέναν άλλο για το ποιός είσαι..
Μονάχα τις πράξεις σου...!

 Το πιο σωστό ''αντίο'' έρχεται όταν όλα πάψουν να έχουν σημασία,
όταν όλα πάψουν να κρατούν από το χέρι την ''μυστική συνουσία''..!

 Όταν κάποιος δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτό που είναι,
δεν θα καταφέρει ποτέ να προασπίσει αυτό που είναι...!

Εκεί που αγγίζω το εγώ μου, εκεί,
χάνω την πίστη για τον συνανθρωπό μου...!

Ερωτά μου, γελαστέ εσύ ανθρωπέ μου, όσα θα έρθουν,
και όσα θα ζήσουμε, να είσαι σίγουρος, πως στο τέλος θα ευτυχήσουμε..!  

Και κάπου ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα διάλεξε τον εαυτό σου.
Αυτός γνωρίζει καλά και τα δύο...!

Η αλληλοκατανόηση είναι η χρυσή τομή που δένει τις σχέσεις...!

 

Καθώς κυνηγάς την ευτυχία, πρόσεξε,
να μην αφαιρέσεις από την ζωή την απαραίτητη μαγεία...!

Εάν η αλήθεια μου δεν σου αρκεί,
φρόντισε τουλάχιστον να μην την αμφισβητείς...!

 

 Δεν δυσκόλεψαν οι καιροί, ούτε η εποχή μας φταίει.
Μονάχα εμείς οι άνθρωποι γίναμε σκληροί και αμελητέοι...!

 

 Τα όνειρα διαρκούν όσο υπάρχει θέληση...!

 

 Το νόημα της ζωής μας μόνο εμείς το γνωρίζουμε, ουδείς άλλος...!

 

 Τα πιο φοβισμένα βράδια δεν βρίσκονται μέσα στα σκοτάδια,
είναι κρυμμένα στην ψυχή μας και κάνουν την ζωή μας άδεια...!

 

 Τα όνειρα που ζείς ξύπνιος έχουν άλλη αίγλη...
Μυρίζουν έντονα και σε κρατάνε δυνατά από το χέρι...!

 

 Ο δρόμος του έρωτα κρύβει τις πιό όμορφες παγίδες...!

 

 Στην ζωή μας για δύο πράγματα μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι.
Θα αγαπηθούμε από ανθρώπους πιό πάνω απότι μας αξίζει και πως θα αγαπήσουμε κάποιο άτομο που δεν αξίζει...!

 

 Όσα σκέφτομαι από όσα λέω, μία ανάσα δρόμος...!

 

 Ο καθένας μας είναι κύριος του εαυτού του, βασιλιάς της ψυχής του και ζητιάνος της καρδιάς του...!

 

 Ο ''μικρός πρίγκιπας'' δεν θέλησε ποτέ να γίνει μεγάλος και τρανός.
Ήθελε απλά να ζήσει...!

 

 Είναι καθήκον μας η προσπάθεια και ελάχιστη απαίτηση του εαυτού μας η θέληση...!

 

 Και κάπου,κάποτε θα συνειδητοποιήσεις πως η αξία πηγάζει μόνο μέσα από την αλήθεια και τους ειλικρινείς ανθρώπους...!

 

 Οι καιροί δεν δυσκόλεψαν, ούτε οι άλλοι. Μονάχα εμείς κάναμε δύσκολες τις πράξεις, τις στιγμές, τις αλήθειες και τις σιωπές...!

Όμορφο χαμόγελο.

Ένα πέταγμα μικρό, να τόσο δα,

στης ψυχής το απάνεμο, κρύα δροσοσταλιά.

Σε ζήτησα, σε έψαξα μα ήσουν μακριά,

όνειρα, σκέψεις και μια μικρή ανάσα.

Όνειρα, όνειρα, και ένα θέλω φθηνό,

που σαν το βλέπω μπρος μου, το ξαναζητώ.

Όνειρα, όνειρα και εσύ δίπλα μου να ζεις,

την ελεύθερη νιότη σου να νιώθω, δίχως να το γνωρίζεις.

Ένα άγγιγμα μεγάλο, όσο και η ζωή,

είναι η όψη η δική σου στην δική μου την ψυχή.

Σε γνώρισα, σε ένιωσα όταν πλέον σε άγγιξα,

μα ακόμα δεν τολμάω να σκεφτώ πόσο σε αγάπησα.

Γιατί οι στιγμές μας, εκείνες οι αξέχαστες στιγμές,

μας κυριεύουν σήμερα, το ξέρω, ίσως να μην το θες.

Μα πως να γελάσω, πως να ξεχάσω το τρελό ταξίδι,

πως μπορεί η ζωή να τραβάει παρακάτω,

δίχως τα θέλω της ψυχής με λογική να τα λογίζει;

Θα περάσει, ο χρόνος θα γελάσει και θα μας απαλλάξει,

μα όλα τα απλά, τα ταξίδια του μυαλού, η ψυχή δεν θα ξεχάσει.

Όσα και αν έρθουν, όσα και αν περάσουν από εδώ, 

με το δικό σου χαμόγελο, δεν μπορώ να τα συγκρίνω.

Ερωτά μου.

''Ερωτά μου,
μικρή ψυχή, αδερφική
και του ονείρου πλάση μαγική.

Όσες ζωές και αν περπατήσω,
τα θέλω μου να ξέρεις,
όλα θα στα χαρίσω''.

''Ερωτά μου,
μικρέ μου φίλε και χαρά.
Θέλω μαζί να ζούμε τα βράδια,
εκείνα τα αξημέρωτα.

Μόνος δεν ωφελεί να ζήσω,
μόνος στα χέρια το χαμόγελο,
δεν μπορώ να το κρατήσω.
Ούτε τις χαρές να τις δω καθαρά,
δίχως τα δικά σου μάτια τα αλήτικα''.

''Ερωτά μου, κρυφέ,
του ταξιδιού μου φίλε ανέλπιστε.
Τα μαγικά μονοπάτια της ψυχής,
μαζί σου θέλω να τα εξερευνήσω.
Και την εικόνα της φλογερής σιωπής,
με ένα χάδι σου απλό να την παρατήσω πίσω.

Γιατί το ταξίδι της ζωής,
μόνος να το ζήσεις δεν μπορείς.
Και όσα τα μάτια μας αντικρίσουν,
πρέπει να τα μοιραστούν, απλόχερα να τα χαρίσουν''.

''Ερωτά μου, γελαστέ εσύ ανθρωπέ μου.
Όσα θα έρθουν και όσα θα ζήσουμε,
να είσαι σίγουρος,
πως στο τέλος θα ευτυχήσουμε. 

Γιατί στο τέλος πάντα η ομορφιά επιβιώνει.
Δεν ζητά πολλά, μόνο ότι η καρδιά δεν σκλαβώνει''.

Θάλασσα.

 Σε μία θάλασσα,
σε έναν ωκαιανό,
βρέθηκα κάποτε,
δίχως να καταλάβω.

Τον χρόνο, τα μέρη,
δεν κατάφερα να προσδιορίσω,
μήτε τους φόβους του δειλούς,
να τους αφήσω πίσω.

Στο ένα χέρι την φυγή,
στο άλλο την υπομονή,
ποιά να διαλέξεις ως ταίρι,
με ποιά θα έφθανες ως το πιο απόμακρο αστέρι;

Δίχως ανάσα, δίχως φωνή,
ζητάει ο χρόνος εξηγήσεις,
από την αντάρτικη ψυχή.

Εκείνη σιωπηλή,
παρατηρεί το αύριο,
και ξαφνικά του φωνάζει,
με τρόπο απαράμιλλο.

'' Όσα κύλησαν,
 και όσα θα απαιτήσω,
θέλω να τα νιώσω,
να μπορέσω να τα ζήσω''.

Ο χρόνος της χαμογελά,
ορθώνει το περίσσιο του ανάστημα,
και της φωνάζει δυνατά.

'' Ζήσε όσα θέλεις,
πράξε και να επιμένεις.
Βροχές, μήτε καταιγίδες,
μην φοβηθείς.
Ούτε λόγια δύσκολα,
και παιχνίδια της σιωπής.
Να προσέχεις μόνο εμένα.
Όταν φύγω εγώ,
τίποτα δεν θα είναι ίδιο''.

Έτσι απλά.

Έτσι απλά,
δίχως πολλά λόγια 
και μονοπάτια δύσβατα.
Ένα χαμόγελο αρκεί,
τα σύννεφα να διώξει μακριά.

Έτσι απλά,
με πράξεις αγνές
και μία ειλικρινή ματιά.
Όλα πιό όμορφα μπορούν να γίνουν
αν έρθεις πιό κοντά.

Έτσι απλά,
η ζωή το γέλιο μας ζητά
και σε όποια στάση και αν βρεθεί
το ονειρό της ζει ξανά.

Έτσι απλά,
ένα βλέμμα είναι αρκετό,
για να τα σκεφτώ όλα διπλά.
Χωρίς ενδοιασμούς,
μέσα στα φτωχά μας μυαλά.

Έτσι απλά,
γέλασα κρυφά,
χαμογέλασες και εσύ,
και προσπάθησα να περιορίσω
την φλόγα στην καρδιά.

Έτσι απλά,
σε άγγιξα απαλά,
σε κράτησα σφιχτά,
πάνω σε μία στιγμή του χρόνου,
μέσα σε μία ατέλειωτη αγκαλιά.

Στιγμές.

Μιά στιγμή,
μία αλησμόνητη στιγμή,
που ολοένα τριγυρνά
μέσα στου κόσμου την βουή.

Μιά ρωγμή,
μία αδιόρθωτη ρωγμή,
που γκρεμίζει όνειρα και πάθη
δίχως κανείς να την αντιληφθεί.

Μιά σκέψη,
μία ανείπωτη σκέψη,
δίχως σάρκα και όστα,
μπορεί εύκολα να μας καταστρέψει.

Μιά λέξη,
μία άγραφη λέξη,
τόσο έντονη και πιστευτή,
μπορεί πλανήτες να μαγέψει.
 
Μιά σιωπή,
μία φοβισμένη σιωπή,
που το ''είναι'' μας ξεπερνάει,
χωρίς αλήθειες να μας πει.

Μιά πράξη,
μία ανούσια πράξη,
δίχως λόγια, δίχως λάμψη,
μπορεί τον κόσμο να αλλάξει.

Μιά ζωή,
η δική μας ζωή, πλούσια ή φτωχή,
μπορεί όλα να τα αντέξει, όλα να τα ζήσει.
Αρκεί το ψέμα να εκλείψει και η αλήθεια να πειστεί.

'' Ξανοίγεις''

Όπου και αν ξανοίξω,
όπου και να περπατήσω.
Σε μονοπάτια ή σε λεωφόρους,
δεν μπορώ να σε αγγίξω.

Όσες θάλασσες και αν ψάξω,
σε όσες στεριές και αν παραφυλάξω.
Μόνο η εικόνα σου έχει μείνει,
προτού το φόντο ξαναλλάξω.

Σε μία ψεύτικη γωνία,
σε μιά παλιά μου αλητεία,
κρυμμένη βρίσκεσαι εκεί.
Δίχως γέλιο, δίχως δάκρυ,
χαμένη σε μιά άγνωστη πλατεία.

Σε όλα τα λόγια τα ισχνά,
σε όλα εκείνα που θέλησα.
Μέσα τους βρίσκεσαι εσύ,
αμέτοχη κοιτώντας,
από την θέση ενός απλού θεατή.

Τι και αν έρθεις,
τι και αν φύγεις,
πάντοτε μέσα μου ξανοίγεις.
Άλλοτε με γέλια, χαρές,
δόξες και τιμές.
Και άλλοτε με βλέμματα στενάχωρα
και βροντερές σιωπές.

Συνέχισε..

Συνέχισε ψυχή,
εσύ αδιάκοπη μορφή,
να υφένεις κάστρα και πολιτισμούς,
μέσα σε μιά πλάνη ουτοπική.

Συνέχισε ψυχή μου να προσπαθείς,
τον κόσμο να αλλάξεις,
μην φοβάσαι μήπως του μοιάσεις,
θα είμαι εγώ, εδώ να σου κρατάω το χέρι.

Συνέχισε να αναζητάς,
για λίγο φως να παρακαλάς,
μέσα στις ψυχές των σύγχρονων μοντέρνων.
Άλλαξε τρόπους και ουρανούς
και ταξίδεψε ελεύθερη σε άλλα μέρη.

Συνέχισε να ψάχνεις,
το κακό συνέχισε να γιάνεις,
και μην φοβηθείς.
Στιγμή μην φοβηθείς,
για την εικόνα σου στους τρίτους.
Άσε για αυτούς του ''τύπους''
και κράτα για εμάς,
το πιό φωτεινό αστέρι.

Συνέχισε στην μέρα,
ακόμα και στην νύχτα, μην σταματάς.
Συνέχισε να τρέχεις προς το άγνωστο,
με την θελησή σου ως ταίρι.

Συνέχισε, συνέχισε...
Ποτέ μην σταματάς.
Διάλεξε ''όπλα'' και ''ανθούς''
και τράβα πλώρη,
προς τα αλησμόνητα θέρη.

Εμείς.

Γράψαμε πάνω στις λέξεις,
τις χαρές και τις λύπες που ζήσαμε.
Όλα τα απλά, όλα εκείνα,
που ξάφνου, ενά πρωί αντικρίσαμε.

Μέσα σε λέξεις, πίσω από σκέψεις,
όλα τα αθώα βλέμματα,
όλα εκείνα που νιώσαμε και 
λογίσαμε ως παιδικά πταίσματα.

Δίπλα σε τάσεις φυγής,
σε μιά στάση ανακωχής,
κρατήσαμε όρθια την όψη,
μιάς άλλης ζωής.

Εμείς άνθρωποι απλοί,
δίχως ''αέρα'' πλουσίου,
και φήμη δυνατή.

Άνθρωποι βγαλμένοι,
από του βούρκου την πνοή,
όσα και να μας καταλογίζουν,
δεν μας αγγίζει,
της οφθαλμαπάτης η λογική.

Προτού.

Προτού το χάραμα χαράξει,
προτού το φως το θαύμα ξαναψάξει.
Προτού όλα εκείνα από το χθες ξεπροβάλλουν,
προτού τις χαρές του σήμερα να αναβάλλουν.
Προτού τα δικά τους ''θέλω'' να μας επιβάλλουν,
προτού όλες τις στιγμές από την ζωή μας βγάλουν.
Προτού το ''εγώ'' μου γίνει ''εσύ'' 
και το χθες μία αόριστη στιγμή.
Προτού όλα εκείνα που τόσο αγαπήσαμε
μας φανούν τόσο ξένα,
ένα αθώο, μικρό και τρομαγμένο ψέμα.
Προτού λοιπόν, τα μάτια μου ανοίξω,
ας ονειρευτώ για λίγο, το αέρα ελεύθερο
και μιά ζωή μέσα στο ρίσκο.
Μέσα στο ρίσκο που διάλεξα εγώ,
μέσα σε εκείνο που ήθελα να δω, 
μέσα σε 'κείνο, που θέλησα να ζήσω.

Όνειρο απατηλό.

Και τράβηξε στο αρχιπέλαγο,
να ψάξει για όλα εκείνα τα όνειρα που έφυγαν.
Όλα εκείνα που χθές,
στον ύπνο του γέμισαν με αιώνια ψέμματα.
Μιλούσαν για ταξίδια μαγικά,
χαμένα σε διαφόρους παραδείσους.
Κρυμμένα σε ύψοι και πλάτη, μοναδικά,
ανάμεσα σε ανθρώπους ίσους,
με μιά ιδέα από διαφορετικά ιδανικά.
Μέσα τους είχαν αλήθειες κρυφές,
για όσα θέλεις να πεις, να πω,
μα παραμένουν στο χτές.
Σε μία γωνία αναλλοίωτα,
προσμένωντας για όλα αυτά που λες
και εκείνα που απλά στο ''πριν'' τα καίς.
Καθισμένος πάνω σε μιά στιγμή,
η οποία αμέτοχη θωρρεί, 
του χρόνου την απύθμενη τόλμη.
Σε μία γωνία, ασπρόμαυρη,
τα όνειρα μας μείνανε.
Εκλάψανε, γελάσανε,
μα την όψη της ζωής μας,
ακόμη δεν είδανε.

Πίστη.

Στης πίστης μου τον δρόμο,
δυό λόγια φθηνά και ένα θέλω ακριβό
κρατά του άδικου το πόνο.
Στης πίστης μου την σκέψη, 
μία αθώα αγκαλιά ζητά
από το όνειρο να την πιστέψει.
Στης πίστης μου το ''είναι'',
ζητά ο θάνατος αλήθειες,
και η ζωή φωνάζει ένα απλό ''μείνε''.
Στης πίστης μου τις λέξεις, 
όσα και να πω, όσα και να πείς,
δεν φθάνουν, οφείλεις να πιστέψεις.
Στης πίστης μου την αλήθεια,
εγώ, εσύ και η φοβισμένη μας συνήθεια.
Ξεχνά, ζητά, γελά, μα πάλι πιστέυει δυνατά.

Χαμόγελο..

Χαμογελό μου εσύ,
αδιάφορη μορφή,
στου ανέμου σου την πλώρη,
χάνω κάθε λογική.

Χαμογελό μου εσύ,
αδελφική ψυχή,
στης όψης σου το απάνεμο,
σιγάζει η αντάρτικη φωνή.

Χαμογελό μου εσύ,
της αλήθειας φωλιά γυμνή,
δραπέτης του ονείρου,
σε μιά νύχτα ουτοπική.

Χαμογελό μου εσύ,
χαρούμενη στιγμή,
σαν βάλσαμο οδεύεις,
στης καρδιάς μου την πληγή.

Χαμογελό μου εσύ,
τρυφερό μου χάδι,
σαν αγγίζεις το φιλί,
μαγεύεις την πιό βαθιά μου ανάμνηση.

Ζωή.

Τούτη η ζωή,
που αχάριστους μα θεωρεί,
μιά κραυγή της δεν φθάνει,
τον κόσμο όλο για να γιάνει.

Τούτη η ζωή,
άδικη όταν θέλει και μπορεί,
την αλήθεια πολλές φορές καλύπτει,
ίσως και να εθελοτυφλεί.

Τούτη η ζωή,
αδύνατη και δυνατή,
μία της φλόγα αλύγιστη,
μιά ανάσα μου ισχνή.

Τούτη η ζωή,
που αγέρωχα μας θωρεί,
όσο και αν με τρομάζει,
πάντα κοιτάω την αρχή.

Τούτη η ζωή,
που άλλοτε τρέχει σαν παιδί,
και άλλοτε σαν απομονωμένο αγρίμι,
τα θέλω μου τα κλείνει σε μια άδεια φυλακή.

Τούτη η ζωή,
άλλες φορές δείχνει να κατανοεί,
και άλλες απλώς παρανοεί,
και η άγνοια στην ψυχή
συνεχίζει να καταλαγιάζει.

Τούτη η ζωή,
που αμείλικτη της δείχνουμε υπακοή,
ζητάει την δική μας την πυγμή,
για να μπορούμε ελεύθεροι
να πλέουμε μέσα στου κόσμου την βουή...

Ξεθωριασμένο όνειρο.

Μιά πνοή, ένα δειλινό ξεχασμένο,
στης νιότης την βουή, εκεί παρατημένο.
 
Αχ, το όνειρο που χθές ήταν εκεί,
πλέον δεν υπάρχει, έφυγε, εχάθη.
 
Όνειρο μου γλυκό, αχ όνειρο.
Για που το έβαλες ξανά;
 
Γιατί ακούς το άσημο, το ξένο σάλπισμα;
Γιατί όνειρο δεν μένεις εδώ, σε τούτο τον κόσμο;

Γιατί δεν αγαπάς όλα αυτά που λαχταράς;
Γιατί ότι δεν πρέπει, θέλεις να το κυνηγάς;

Πνόη μου, ψυχή μου,
ένα χθές ολόκληρη η ζωή μου.

Όλη η ζωή, μιά εικόνα γελαστή,
σαν την βλέπεις και γελάς, 
δίπλα σου κυλάει ο νοτιάς.

Όλη η ζωή μιά αμαρτία μικρή,
σαν την νιώθεις και ξυπνάς,
το χθές ξανά ξεχνάς.

Μιά πνοή, ένα χάδι και ένα ίχνος αγκαλιάς.
Το χθές, το σήμερα, και ότι από την ζωή αποζητάς.