Φόβος.

Ένας φόβος δυνατός,
τόσο φίλος μα και λίγο ξένος.

Μπήκε στην ζωή μου ξαφνικά,
δίχως κανένα κάλεσμα.

Ένας φόβος άτρωτος, που μου πνίγει τα όνειρα,

μέσα του κλείνει ότι θέλησα και ότι πόθησα.

‘’Φύγε μακριά, σε παρακαλώ,
θέλω και πάλι να ονειρευτώ.
Να ονειρευτώ πως είναι η ζωή,
πως είναι να γελάς για το καθετί.

Φύγε μακριά, το έχω ανάγκη,

να χαμογελάσω και πάλι.

Να κρατήσω ξανά την ελπίδα,

την πραγματική ζωή να πω πως είδα’’.

Αυτός ο φόβος με σκότωσε,

την καρδιά μου την πλήγωσε,

και ένα θέλω, αθώο παιδικό,

στο μαυρό της ψυχής του περιτύλιξε.

 
‘’Μα τώρα πλέον, την αλήθεια είδα ξανά.

την αλήθεια που θέλεις και ζητάς επιτακτικά.

Η ζωή μικρή λέν πως είναι, και τα όνειρα όμορφα.

Αυτό το έζησα, το είδα, μέσα στα δυό σου τα μάτια.

Εκέινα μου έδειξαν πως η ψυχή ξεχωρίζει την αλήθεια,

ζητά τα απλά και ζει μονάχα τα δικά της παραμύθια.