Το κάλπικο όνειρο.

Στον ήλιο κείτεται νεκρό
το όνειρο του χθες.
Καμένο απο την δύναμη του φιλιού,
σε κοιτά παράνομα και ας μην φταίς.
 
Το αύριο παράνομα κοιτά,
σαν αγρίμη, παλιό της ψυχής,
σαν φύλακας κέρβερος,
μιας νύχτας ουτοπικής.
 
Ζητά η καρδιά αίμα παρθένο,
 σε μια νύχτα απρόσωπη, βουβή,
σαν τρένο παλιό, παρατημένο,
 στοιχειώνει την ίδια της την μορφή.
 
 Προσπαθούν να ξεφύγουν τα "θέλω",
μέσα από το κλουβί,
παλεύουν με θεούς κ δαίμονες,
μα τα νικά η ίδια τους η ψυχή.
 
Αρχίζει ανέλπιστα να χτίζει,
 μια ιστορία μικρή,
να δίνει ένα ψεύτικο νόημα,
 στην άδεια του ζωη.

Ζητά, κερνά,
μα ίδιος ο ρυθμός, ίδια η στιγμή,
ξεχνά και ζητά λάθη παλιά,
λησμονεί την αξία την πραγματική. 

Σηκώνεται και προχωρά,
καλπάζει δυνατά,
θέλει να δει τον εαυτό του,
 να νικάει πάντα.
 
Παραταει τις σκέψεις,
 σε μια άκρη του μυαλού,
ζητάει μια αλήθεια κάλπικη
και ας βρίσκεται μακριά από τα ίχνη του καλού.

Σκέψεις.

Στα σύννεφα τα χαμόγελα χαμένα.
Θολό το βλέμμα σαν σε κοιτά.

Χαμένη η ψυχή, φοβισμένη,
σε μια γωνία σε ζητά.

Στενάχωρες οι σκέψεις,

εγκλωβισμένες, σε νεκρική σιωπή.

Είσαι μακριά, σε μια διάσταση ουτοπική.
Αποζητάω ένα δικό σου φιλί, ένα χάδι.

Να νιώσω για λίγο ζωντανός,
να επιστρέψω στης ζωής την φυλακή.

Πάνω στο βουνό της λογικής το ''είναι'' μου ακροβατεί,
θεούς και δαίμονες πολεμά, και την αγάπη πείθει.

Περπατώ μέσα στην σκέψη σου, μαγεύεις την δική μου,
αφήνω το αύριο να σε πλανέψει καλή μου.