Πριν μερικές μέρες φίλοι μου , χάλασε το κινητό της μητέρας μου,σίγουρα δεν σας απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα, αντιθέτως,θα σας αφήνει παγερά αδιάφορους , ακριβώς την ίδια στάση θα έπρεπε να κρατήσω κ εγώ στο συγκεκριμένο σκηνικό , προσπάθησα αλλά μάταια.Αρχικά , θέλωντας για μια ακόμη φορά να εκδηλώσω την αγάπη μου προς το πρόσωπο της μάνας μου πήγα στο πλησιέστερο κατάστημα κινητών για να της αγοράσω ένα νέο κινητό τηλέφωνο , η επιλογή μου ήταν απλή κ οικονομική,το κόστος δεν ξεπέρασε τα 50 ευρώ, αμέσως γύρισα στο σπίτι με ενθουσιασμό για την συσκευή που κρατούσα στα χέρια μου, είχα την ''εντύπωση'' που τελικα αποδείχθηκε ''αυταπάτη'' πως η επιλογή μου θα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για εκείνη .
Μόλις την αποκάλυψα το δώρο μου αμέσως ξίνισε το πρόσωπο της κ αρνήθηκε με έντονο ύφος την χειρονομία μου, μου ζήτησε μάλιστα να επιστρέψω το καινούργιο τηλέφωνο και να προσπαθήσω πάση θυσία να φτιάξω το παλιό.Η επιμονή της ήταν τόσο μεγάλη που δεν κατάφερα να την μεταπείσω κ δίχως άλλη επιλογή στην άκρη του μυαλού επέστρεψα το νέο τηλέφωνο με συνοπτικές διαδικασίες στο ράφι που άνηκε πρίν. Τελικά κατάφερα τις επόμενες τρείς μέρες και με την βοήθεια ενός φίλου μου, ειδικού σε θέματα τεχνολογίας να επαναφέρω σε κατάσταση λειτουργίας το παλιό της κινητό τηλέφωνο, μόλις την πληροφόρησα για το χαρμόσυνο γεγονός αμέσως η διάθεση της άλλαξε ριζικά.
Ξέρω, σας κούρασα με την σύντομη αλλά για εσάς αδιάφορη προσωπική μου ιστορία αλλά το μάθημα που πήρα απο την μητέρα μου ήταν για εμένα ακόμα μια επιβαιβέωση για το χάσμα γενεών που υπάρχει στις μέρες μας κ όσο περνούν τα χρόνια όλο και αυτό μεγαλώνει.
Οι ''παλιοί'' ή αλλιώς οι ''γέροι μας'' όπως συνηθίζει να αποκαλεί τους γονείς της μια μεγάλη μάζα νεαρών παιδιών δεν δέχονται την ροή της σύγχρονης ζωής , δεν φοβούνται να κοιτάξουν μπροστά , απλώς φοβούνται μην ξεκόψουν από τα δικά τους χρόνια , εκείνα τα χρόνια τα οποία από τις ιστορίες που έχω ακούσει κ απο ερεθίσματα που έχω απορροφήσει απο τους μεγαλυτέρους μου ήταν χρόνια ανεμελιάς, ξένιαστα, αθώα(ως επί το πλείστον) , γεμάτα αγάπη , ηρεμία , δίχως την βουή στον δρόμο απο τις τρύπιες εξατμίσεις, δίχως τον φόβο που έχει εισχωρήσει σε κάθε γωνιά του δρόμου κ έχει φωλιάσει ακόμα και σε κάθε γωνιά των σπιτιών μας, τα χρόνια εκείνα ήταν παιδικά ,τα παιδιά δεν βιάζονταν να μεγαλώσουν , ούτε οι μεγάλοι είχαν την ''τρομερή ανάγκη '' να παλιμπαιδίσουν, η κάθε ηλικία είχε την αίγλη της , κάτι που λύπει απο την νέα γενιά, η αίγλη κ η αθωότητα έχουν παραχωρήσει την θέση τους στην ''απόλυτη εξαθλίωση'' κ την ''αυθάδεια'' .
Σίγουρα δεν φταίει μονάχα η νέα γενιά, αλλά σε έναν κόσμο που κυριεύεται απο δημοκρατία εάν κάτι δεν σου αρέσει απλώς δεν το κάνεις, δεν μιλάω για τα παιδιά των τριτοκοσμικών χωρών , μιλάω για τα παιδιά που ''σκάνε'' στο φαγητό , έχουν όλα τα αγαθά , για εκείνους τους νέους που κάθε σαβ/κο έχουν αγοράσει διαρκείας στα club , έχουν καπνίσει το 1ο τους τσιγάρο στα δέκα τους μόλις έτοι κ δεν έχουν παραλείψει να ζούν αρνητικά εις βάρος κάποιων ατόμων.
Ναι , τώρα καταλαβαίνω , κατανοώ κ σίγουρα υποστηρίζω την στάση της μητέρας μου, των ''μεγάλων'' , των γερόντων , των παπούδων μου,οι οποίοι δεν θέλουν να αποτελέσουν κομμάτι μιας κοινωνίας που βαδίζει ολοταχός προς τον βούρκο , στην εξαθλίωση (κοινωνική-προσωπική), προς την ίδια της, την ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΉ !!!
