Το απρόβλεπτο τέλος.

Αν αύριο έφευγα θα ήθελα να κλείσω τα ανοιχτά παράθυρα και να βγώ από την πόρτα σαν κύριος.
Θα ξυπνούσα το πρωί και θα έπλενα το προσωπό μου για να με δω απέναντι στον καθρεύτη ''καθαρό'', θα ήταν το υπόλοιπο της ζωής μου και θα έπρεπε να κάνω ότι αγαπάω, ότι θα με γέμιζε, ότι θα με έκανε να νιώσω ''εγώ''. Θα ντυνόμουν με τα καλά μου  χωρίς να με αγγίξει η κριτική των γύρω μου καθώς θα με έβλεπαν  με το μαύρο μου κουστούμι στις δέκα η ώρα το πρωί. Θα περνούσα από το περίπτερο για να αγοράσω την εφημερίδα μου και τον αργό θάνατο που είσπνεα καθημερινά, οι καταχρήσεις σου δίνουν την γλύκα της ζωής και το απαγορευμένο είναι εκείνο που ποθείς πιο πολύ. Έπειτα θα περνούσα από την δουλειά να τους αποχαιρετήσω όλους, καλούς, κακούς μα και τους αντιπαθητικούς γιατί  κάποιες λέξεις μας χώρισαν αλλά μας ένωσε η ζωή στο ίδιο σταυροδόμι, τίποτα δεν κέρδισα που είχα εχθρούς, έγινα καλύτερος από τους φίλους, θα έδινα το πόστο μου στην εταιρία στον γυαλάκια του τελευταίου γραφείου γιατί ήταν εκείνος που δούλευε περισσότερο, μιλούσε λιγότερο αλλά κανείς δεν το εκτίμησε και τις μετοχές μου θα τις δώριζα σε ιδρύματα μικρών παιδιών, εκεί που στεγάζεται το μέλλον αυτού του κόσμου, εκεί θα έπρεπε να επενδύσουμε όλοι μας, να βοηθήσουμε να πραγματοποιηθούν όλα αυτά τα όνειρα, τα οράματα, οι απλές και αγνές σκέψεις.
Θα έβγαινα από το γραφείο ανακουφισμένος με το τσιγάρο να καίει τα χείλη μου,  θα άνοιγα το κινητό και θα καλούσα όλους εκείνους που είχα κάνει κακό, εσκεμμένα ή μη, μια συγνώμη δεν θα αρκούσε αλλά θα είχα κατανοήσει το σφάλμα μου και θα είχα κάνει αυτό που αισθανόμουν εκείνη την στιγμή.
Μια μεγάλη ανάσα και θα ήμουν έτοιμος για την συνέχεια του υπόλοιπου της ζωής μου, θα έπερνα τον έρωτα μου τηλέφωνο να την προσκαλέσω για μία βόλτα διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες φορές, θα συναντιόμασταν στο πάρκο και θα το διασχίζαμε τρώγοντας μαλί της γριάς που ήταν το αγαπημένο μας, στο τέλος της διαδρομής θα ξαπλώναμε στο χορτάρι, θα κοιτούσαμε τον ουρανό, θα ταξίδευε ο νούς και  η ψυχή θα είχε απελευθερωθεί από τα ''δεινά'' που την δένουν,  κάπως έτσι το απόγευμα θα είχε περάσει και θα ερχόταν το βράδυ.
Το βράδυ, το σπίτι θα ήταν λουσμένο με φίλους, καλούς φίλους, εκλεκτούς, εκείνους που σε διαλέγουν και τους διαλέγεις, όχι εκείνους που σε προσελκύουν γιατί φαίνεσαι κάποιος, αλλά γιατί είσαι αυτός που είσαι, και όχι εκείνους που έχεις δίπλα σου για το συμφέρον σου αλλά εκείνους που γεμίζουν την ζωή σου. Θα κυλούσε όμορφα η βραδιά, ήρεμα, θα ένιωθα εκείνη την αγάπη για την οποία αξίζει κάποιος να ζει, αξίζει κάποιος να αποζητήσει την αιωνιότητα, αξίζει κάποιος να πει πως έζησε.
Τα μεσάνυχτα τα πράγματα θα έπαιρναν σε μεγάλο βαθμό την τροπή που μου είχαν περιγράψει οι γιατροί, απο μόνο του το σώμα θα άρχισε να τρέμει, ο βήχας θα είχε μια προτόγνωρη ένταση,  θα προσπαθούσα  να σηκωθώ απο το κρεβάτι, μάταια, το χέρι θα άπλωνα για να καλέσω σε βοήθεια αλλά θα ήταν αδύνατο να υπακούσει.

Να που η μέρα που φεύγω είναι η σημερινή, τα μάτια μου καρφωμένα στον ουρανό, αποζητώντας την ύστατη στιγμή την ελευθερία που δεν αντίκρυσε η ψυχή, μπορεί να μην φεύγω πλούσιος σε υλικά αγαθά αλλά η καρδιά μου γέμισε αγάπη, το μυαλό εικόνες και η ψυχή εμπειρίες.

Το αληθινό ''πνεύμα''.

Τι και αν έψαξα στην άββυσο της ψυχής σου εκεί που οι σκέψεις χουρνιάζουν απαλά την δυναμή τους.
Τι και αν αναζήτησα νέες πατρίδες, σε καινούργιες σελίδες, δεν γύρισες πίσω εσύ, αξέχαστη χριστουγεννιάτικη γιορτή.
Το μυαλό δεν κινήθηκε σε ήρεμα τοπία, είχε την δική του θεωρία, έψαξε, αναζήτησε, λαχτάρησε, μα νικήθηκε από την καρδιά. Από μια δύναμη παλιά.
Όπως μεγάλωνα έβλεπα λαμπιόνια να ανάβουν και να σβήνουν, να καίνε μα να υπομένουν.
Ζήτησα δυο χέρια να με αγγίζουν, να τα φροντίζω, στην αγκαλιά μου να κλείνουν.
Δεν έπαψα μα ούτε και  θα πάψω να ελπίζω,
σε κάτι καλύτερο, σε κάτι πιο δυνατό.
Σε αυτό το ''κάτι'' που θα είναι αληθινό!

Η αλήθεια δεν διαγράφεται !

Με αφορμή τον θάνατο ενός ακόμα ανθρώπου με ηγετικές ικανότητες και πνεύμα επαναστατικό ξεπήδησαν στην επιφάνεια οι κρυφές πτυχές των ''δυνατών'' πάνω σε αυτήν την γη.
Η αλήθεια μπορεί να κρυφτεί, να σιωπήσει, να φιμωθεί, αλλά σε καμία περίπτωση να διεγραφεί, έτσι και στην περίπτωση ''Καντάφι-Λιβύης'' που επί 41 χρόνια βρισκόταν στην εξουσία δίχως να κατέχει κάποιο επίσημο αξίωμα απλά με τον χαρακτήρα του, το επαναστατικό του πνεύμα, τη θέληση για ριζικές αλλαγές, με όραμα για ένα κράτος ελεύθερο το οποίο δεν θα ήταν έρμαιο του κάθε παραδόπιστου και αχόρταγου πλανητάρχη κατάφερε να φέρει την Λιβύη σε μια θέση καλύτερη απο πολλές ''ευκατάστατες'' χώρες του υπόλοιπου ΄΄ελεγχόμενου κόσμου΄΄.
Επί Καντάφι στη Λιβύη πεινούσε ένα ποσοστό κάτω από το 5%, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο οι φόροι των τροφίμων είχαν ανοδική πορεία, στην Λιβύη απλώς είχαν καταργηθεί. Προσπαθούσε μαζί με την κυβέρνηση ο πλούτος να μοιράζεται δίκαια και ο απλός λαός να συμμετάσχει στην ευημερία. Η Λιβύη έγινε τόσο πλούσια διότι έχει πετρέλαιο αλλά δεν άφηνε τις ξένες εταιρίες να το διαχειριστούν όπως συμβαίνει στη περίπτωση της Νιγηρίας. Ο Καντάφι είχε θεσπίσει νόμους ώστε τα έσοδα από τα κέρδοι του πετρελαίου να διανέμεται απευθείας στον λαό.
Αυτές οι πράξεις δεν μπορούν να στρέψουν τον λαό απέναντί σου, είναι άλλα τα συμφέροντα από τα οποία η εικόνα του καντάφι διαστρεβλωνόταν και συνεχίζει ακόμα να διαστρεβλώνεται από τα ΜΜΕ. Η Η.Π.Α ελέγχει το μεγαλύτερο ποσοστό της αφρικής με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο ''μεγαλύτερος εχθρός'' τους που άκουγε στο όνομα Καντάφι δεν αποδέχθηκε να υποταχθεί κάτω από τον ζυγό του ''πλανητάρχη'' πληρώνοντας το τίμημα με την ίδια του την ζωή. Οι αλήθειες που υποστήριζε εδώ και χρόνια είχαν εξοργίσει τους ''δυνατούς'', έβλεπαν τα συμφεροντά τους να κινδυνέυουν, τον κόσμο ο οποίος διχαζόταν στο άκουσμα της άποψης του Καντάφι πάνω σε καίρια ζητήματα όπως για παράδειγμα ( Η επίθεση της 9ης σεμπτεμβρίου {υποστήριζε πως οι τρομοκράτες είχαν εκπαιδευτεί στις Ηνωμένες πολιτείες }, ακόμα υποστήριζε πως η δημιουργία του ιού HIV έγινε από την Αμερική ).
Με το τέλος του εμφυλίου χιλιάδες νεκροί έφυγαν αλλά μαζί με αυτούς χάθηκαν νεκρές και οι ιδέες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον κόσμο της αφρικής να αποτάξει τον '' ζυγό της έμμεσης αλλά απόλυτης δουλείας απο πάνω της''.

Πάντα η επανάσταση θα ενοχλεί τους δυνατούς, πάντα ο επαναστάτης θα ζεί!

Συνέντευξη του Μανώλη Κυπραίου.

Κυπραίος: "Συγχωρώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο"

Παρόλο που έμεινε ανάπηρος από την βία των ΜΑΤ, χάνοντας την ακοή του ο δημοσιογράφος Μ. Κυπραίος έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του. Βρήκε το κουράγιο να συγχωρέσει τους δράστες

Συγκλονιστική ήταν η ομιλία του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου, ο οποίος έχασε την ακοή του, κατά τη διάρκεια ρεπορτάζ σε επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας τον περασμένο Ιούνιο από χειροβομβίδα κρότου λάμψης.

Ο Μ. Κυπραίος μίλησε σε ημερίδα με θέμα "Αστυνομία και Ανθρώπινα Δικαιώματα", που πραγματοποιήθηκε τη Τετάρτη στις εγκαταστάσεις της Διεύθυνσης Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής στην Καισαριανή, μπροστά σε εκατοντάδες αστυνομικούς των ΜΑΤ.

Ο δημοσιογράφος βρήκε τη δύναμη και όπως είπε βρέθηκε εκεί για να τους δει κατάματα με σκοπό να μη χυθεί άλλο αίμα.

Όπως τόνισε "βρίσκομαι εδώ για να συγχωρέσω εγώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο. Αυτούς που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Τουλάχιστον εγώ μπορώ να κοιμάμαι στο μαξιλάρι μου ήσυχος, όχι γιατί δεν ακούω κανέναν θόρυβο πλέον, αλλά γιατί έχω την καρδιά και τη συνείδησή μου ήσυχες".

Διαβάστε τι είχε πει ο Μανώλης Κυπραίος στο NEWS 247

Αναλυτικά η ομιλία του

"Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη,

Δεν σας το κρύβω πως ήρθα εδώ με πολύ μεγάλη δυσκολία. Όχι μόνο γιατί δυσκολεύομαι να περπατήσω αλλά γιατί, θα βρεθώ ανάμεσα σε ένστολους συμπολίτες μου, όπου κάποιοι από αυτούς με άφησαν ανάπηρο. Ίσως και μεταξύ σας να βρίσκεται και ο διοικητής της διμοιρίας που έδωσε την εντολή να μου πεταχτεί η χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.

Όμως, ήρθα εδώ να σας δω κατάματα. Όπως έμαθα να κοιτάω όλους τους ανθρώπους. Είμαι εδώ, γιατί η δύναμη του ανθρώπινου μεγαλείου, έμαθα πως είναι η συγχώρεση. Βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου. Με σκοπό να μη χυθεί άλλο αίμα. Αρκετό αίμα έτρεξε από το σώμα και την ψυχή μου. Δεν θέλω να τρέξει άλλο από πολίτες, ένστολους ή μη. Αρκετά ως εδώ.

Βρίσκομαι εδώ για να συγχωρέσω εγώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο. Αυτούς που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Τουλάχιστον εγώ μπορώ να κοιμάμαι στο μαξιλάρι μου ήσυχος, όχι γιατί δεν ακούω κανέναν θόρυβο πλέον, αλλά γιατί έχω την καρδιά και τη συνείδησή μου ήσυχες. Και δεν σας κρύβω πως όλο αυτόν τον καιρό, μέσα στο μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς το ερώτημα: «Γιατί;» Τι άραγε να φοβήθηκαν οι πάνοπλοι άνδρες των ΜΑΤ από έναν άμαχο; Τι κακό θα μπορούσα να τους κάνω; Γιατί με στοχοποίησαν;

Η απάντηση δόθηκε από τον κύριο Κοκκαλάκη. Το τι είπε ο κ. Κοκκαλάκης το γνωρίζετε όλοι και δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Μίλησε για μια βεντέτα ανάμεσα σε κάποιους πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ, και εννοώ σε κάποιους και τους άμαχους δημοσιογράφους. Και δεν ήταν «γλώσσα λανθάνουσα» αλλά γλώσσα ειλικρίνειας. Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας. Και σαν τραγική ειρωνεία, γνωστοποιήθηκε τη μέρα των γενεθλίων μου. Την ημέρα των γενεθλίων ενός «ζωντανού-νεκρού» από την εκτόξευση μιας χειροβομβίδας κρότου-λάμψης. Μιας χειροβομβίδας που εσκεμμένα ρίχτηκε κατά επάνω μου, αφού ο αστυνομικός της συγκεκριμένης διμοιρίας που έδωσε τη διαταγή ήξερε πως ήμουν δημοσιογράφος. Όπως και όλων όσων ακολούθησαν.

Γιατί δεν είναι πως μου εκτοξεύτηκε μόνο η χειροβομβίδα. Μου απαγορεύτηκε να πλησιάσω το πρόχειρο ιατρείο στο Σύνταγμα, στη συνέχεια με «περιποιήθηκαν» αστυνομικοί με μοτοσικλέτες και μου απαγορεύτηκε από αστυνομικά μπλόκα να πάω στο νοσοκομείο δια της ευθείας οδού, αναγκάζοντάς με επί μεγάλο χρονικό διάστημα, λιποθυμώντας και ζαλισμένος να γυρνάω στους δρόμους του Παγκρατίου για να φτάσω στο νοσοκομείο.

Δεν έχει σημασία πως είμαι δημοσιογράφος. Εχει σημασία πως είμαι πολίτης. Πολίτης στην Ελληνική Δημοκρατία αν θυμάμαι καλά. Σε μια χώρα που έχει υπογράψει όλες τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου των αμάχων τόσο στην ειρήνη, όσο και στον πόλεμο. Γιατί αξιότιμες και αξιότιμοι φίλοι, η Δημοκρατία βασίζεται στον άνθρωπο. Γι΄ αυτόν δημιουργήθηκε, αυτόν προστατεύει και σε αυτόν υποτάσσεται. Στον κυρίαρχο λαό.

Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ορθή εφαρμογή των νόμων, σημαίνει και σεβασμός στην Δημοκρατία. Άραγε αυτοί οι αστυνομικοί που άφησαν ανάπηρο εμένα, χτύπησαν τους συναδέλφους μου, τον Γιώργο Αυγερόπουλο, την Τατιάνα Μπόλαρη, τον Δημήτρη Τρίμη, τον Άρη Μεσίνη, τον Μάριο Λώλο, και πόσους ακόμη δεν θυμάμαι πια, είναι αστυνομικοί που εκφράζουν όλο το αστυνομικό σώμα; Πιστεύω πως όχι. Από ότι γνωρίζω οι αστυνομικοί έχετε δώσει έναν όρκο στο Σύνταγμα και τους νόμους: Να τους προασπίζετε. Εμείς οι δημοσιογράφοι, ποιους νόμους παραβιάσαμε; Μήπως το νόμο της δημοσίευσης; Όταν τηρείς τους νόμους και τους προασπίζεις δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Το αντίθετο. «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Σαφέστατα υπάρχουν «καρκινώματα» και στο δικό μας κλάδο όπως και στο δικό σας.

Υπάρχει όμως μια διαφορά: Σημαντική. Εμείς δεν είμαστε εκτελεστική εξουσία. Δεν έχουμε όπλα, χημικά, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, κράνη και ασπίδες. Έχουμε μια φωτογραφική μηχανή και ένα μπλοκάκι. Και όποιος αστυνομικός ή πολίτης νομίζει πως έχει αδικηθεί από ένα δημοσιογράφο υπάρχει η δικαστική εξουσία στην οποία μπορεί να προσφύγει. Αλίμονο αν κυριαρχήσει η αρχή της ζούγκλας και της αυτοδικίας.

Δεν βρίσκομαι εδώ για να σπείρω έριδες. Ούτε έχω προσωπικά με κανέναν. Δεν θέλω κανείς να θυμώσει ή να οργιστεί. Κακοί σύμβουλοι και τα δύο. Θέλω όμως να σκεφτείτε. Είμαι εδώ, ανάμεσά σας, για να σας κάνω μια έκκληση: Να σταματήσει η βία. Ξέρω πως και η Αστυνομία έχει πληρώσει βαρύ τίμημα στο κυνήγι των κακοποιών. Και όσο η κρίση μεγαλώνει οι καταστάσεις θα χειροτερεύουν. Ξέρω πως κι εσείς, οι αστυνομικοί, υποφέρετε από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Ξέρω πως κι εσείς χάνετε τα σπίτια σας, δεν έχετε να ταΐσετε τις οικογένειές σας, δεν έχετε να πληρώσετε το ρεύμα. Όπως κι εμείς οι δημοσιογράφοι, όπως εκατομμύρια άλλοι συμπολίτες μας. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι «εκλεκτοί» του κάθε συστήματος. Όμως αυτοί είναι η μειοψηφία και εμείς είμαστε η πλειοψηφία. Ξοδεύτηκαν περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ για χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης τον Ιούνιο, γνωρίζοντας πως κάνετε εράνους στα αστυνομικά τμήματα να αγοράσετε φωτοτυπικό χαρτί και να βάλετε βενζίνη στα περιπολικά. Πως δεν έχετε σφαίρες και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Πως τρέμετε με τον φόβο πως θα βρεθείτε απέναντι σε ένα Καλασνίκοφ γιατί είστε απροστάτευτοι. Και όλα αυτά τα ζητήματα τα αναδείξαμε εμείς.

Οι δημοσιογράφοι-που λέτε-πως σας αδικούμε. Βλέπετε όμως πως δεν σας αδικούμε. Αντίθετα προσπαθούμε να σας βοηθήσουμε. Και θα είμαστε στο πλάι σας. Και εσείς μας απαντάτε με κλομπ, χημικά και αυτές τις αναθεματισμένες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Τι μας χωρίζει λοιπόν; Επί της ουσίας τίποτα! Ξέρω πως υπακούτε σε διαταγές. Οι διαταγές δεν είναι θέσφατο, όταν παραβιάζουν τους νόμους και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ξέρω πως είστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Ξέρω πως μπορείτε να σκέφτεστε και να ξεχωρίζετε το σωστό από το λάθος. Και πιστέψτε με πως αν δεν εκτελέσετε μια διαταγή που θα θέσει σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα αμάχων, να γνωρίζετε πως η Δημοκρατία θα σας προστατέψει. Εμείς οι συμπολίτες μας θα σας προστατέψουμε.

Κινδυνεύουμε να γυρίσουμε σε άλλες εποχές. Μαύρες για την Δημοκρατία. Τις ξεπεράσαμε με μεγάλη δυσκολία. Και τώρα επιστρέφουμε το χρόνο πίσω. Κάποιοι σπείρουν τον διχασμό και κινδυνεύουμε. Καθίστε λοιπόν στο ίδιο τραπέζι να βρούμε λύσεις. Καθίστε μαζί με τους πολίτες και συζητήστε. Μπορούν να γίνονται διαδηλώσεις χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Μπορείτε να ασχοληθείτε με αυτά τα προβλήματα που πραγματικά βασανίζουν την κοινωνία και τους συμπολίτες μας. Πιάστε επιτέλους αυτούς που προκαλούν τα επεισόδια. Μπορείτε να περικυκλώνετε χιλιάδες, και δεν μπορείτε μια δράκα να περικυκλώσετε και να τους συλλάβετε; Αυτοί είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Και μη φοβάστε για το τι θα αποκαλυφθεί για τις πραγματικές τους ταυτότητες…

Κλείνοντας, ήθελα να σας πω, ό,τι οι νόμοι και οι διεθνείς συνθήκες είναι καλές και άριστες. Είναι όμως γραπτά. Σημασία έχει να τηρούνται. Και τηρούνται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που έχει επιβιώσει χωρίς «γρατζουνιά» από πολεμικά μέτωπα και έμεινε ανάπηρος στην πρωτεύουσα της ίδιας του της χώρας, όχι από «μπαχαλάκηδες» ή κουκουλοφόρους αλλά από κάποιους αστυνομικούς.

Σας μιλάει ένας άνθρωπος που ζει και πεθαίνει κάθε μέρα. Δεν σας μιλάει ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος. Αλλά ο άνθρωπος, ο πολίτης, Μανώλης Κυπραίος. Και σας διαβεβαιώνω πως αν αυτός ο καθημερινός μου «θάνατος», αυτό το βασανιστήριο που θα ζήσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, σταματήσουν αυτά τα κακώς κείμενα και δω ενωμένους τους Έλληνες απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα και δεν ξαναδώ χέρι αδελφού να χτυπάει αδελφό, θα είμαι ευτυχισμένος και θα πω: «χαλάλι». Αν όμως συνεχιστεί αυτό το κακό, στο τέλος οι μοναδικοί κερδισμένοι θα είναι αυτοί με τους οποίους είμαστε οργισμένοι και χαμένοι όλοι εμείς. Σκεφτείτε τι έχει κοστίσει στον λαό και στον τόπο μας αυτή η μαύρη περίοδος όταν αδελφός χτυπούσε αδελφό. Σκεφτείτε τι μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και τι πάμε να παραδώσουμε εμείς στα παιδιά μας.

Δείτε τον Μανώλη Γλέζο που είναι εδώ, και «φυτέψτε» βαθιά στην καρδιά σας τα λόγια του, που δυστυχώς δεν μπόρεσα να ακούσω. Τον άνθρωπο αυτόν που κουβαλά την ιστορία των νεώτερων Ελλήνων στην πλάτη του. Που μέσα από τον Μανώλη Γλέζο ξεφυλλίζει κανείς τις πιο «φωτεινές» και πιο «σκοτεινές» σελίδες αυτής της χρονικής περιόδου. Μια μορφή και στάση ζωής, που είναι η ενσαρκωμένη απόδειξη για όλα αυτά που μόλις σας ανέφερα. Ενας πολίτης και άνθρωπος, πρότυπο για εμάς και τα παιδιά μας.

Σκεφτείτε λοιπόν καλά όσα σας είπα. Είναι λόγια ομόνοιας και όχι λόγια διχασμού. Τα λόγια μου, είναι λόγια που σκοπό έχουν να ενώσουν. Να ξαναδημιουργήσουν τις γέφυρες που κάποιοι γκρέμισαν, ύπουλα και με σκοτεινούς στόχους. Μη κοιτάτε το δέντρο. Δείτε το δάσος. Ένα «δάσος» στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε όλοι μέσα. Είναι λόγια χωρίς υστερόβουλους σκοπούς. Είναι λόγια ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. Είναι λόγια που συνοψίζουν το ύψιστο αγαθό: Το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Χωρίς χρώμα δέρματος, θρησκείας και πολιτικών πιστεύω. Και το κυριότερο: Είναι λόγια από έναν ανάπηρο πολίτη γραμμένα με το αίμα της ψυχής του που δεν έχει σταματήσει να αιμορραγεί…

Σας ευχαριστώ".

''Κρίση'' του μυαλού .

ΚΡΙΣΗ, όλοι μας καθημερινά αναφερόμαστε στην κρίση που πλήττει την χώρα μας και ευρύτερα την υφήλιο. Οι συζητήσεις ξεκινούν με μία προδιάθεση αρνητική σχετικά με την στάση που βλέπουμε το σήμερα. Για το μόνο που προσωπικά είμαι σίγουρος είναι πως η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγελαφική όπως θέλουν κάποιοι να την προβάλλουν προς τα έξω.
Τα κανάλια επιθυμούν να περάσουν την όποια κομματική τους θέση ως μία αδιάλλακτη κοινωνική στάση τους , μέσα από την οποία με ένα ύφος οίκτου και συνάμμα συμπόνιας προσπαθούν πάντα να επιρρίψουν ευθύνες στους εκάστοτε αντιπάλους των ''ευεργετών'' τους . Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να δείξουν στον κόσμο τους '' υπεύθυνους '' για την σημερινή πραγματικότητα που βιώνει σε καθημερινή βάση η κοινωνία , ο απλός λαός.
Οι πελατειακές σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα σε ένα τηλεοπτικό κανάλι και ένα κόμμα αποτελούν ένα γεγονός το οποίο έχει αρχίσει πριν πολλά χρόνια , συνεχίζει στις μέρες μας και θα αποτελεί στο μέλλον την μεγαλύτερη πηγή φοβιών για τον κόσμο.
Το χρήμα πολλοί εμίσησαν , την δόξα ουδής, πόσο σωστή φράση . Τα κανάλια σου προσφέρουν την δόξα , μπορούν ακόμα να την διαχειριστούν κατάλληλα ώστε να φτάσεις στο ''ζενίθ'' εκείνης ή αν το θελήσουν βέβαια να φτάσεις στο ''ναδίρ'' σε διάρκεια ίση με ένα όνειρο θερινής νυκτός .
Πρέπει να σταματήσουμε να καταβροχθήζουμε ''αμάσητες'' τις πληροφορίες που βομβαρδίζουν καθημερινά τις τηλεοράσεις μας , δεν πρέπει να γινόμαστε έρμαια του κάθε επιτήδειου ( πολιτικού , δημοσιογράφου , ρεπόρτερ ) . Όλοι τους αποσκοπούν σε δύο πράγματα , στο ΧΡΗΜΑ και στην ΔΟΞΑ , για αυτούς αυτές οι δυο λέξεις αποτελούν την δική τους θρησκεία . Ζούν και αναπνέουν για αυτές κ είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα , όμως πραγματικά τα πάντα για να αποκτήσουν όσο περισσότερα μπορούν , γιαυτό αγαπητοί μου μακριά απο παραφιλολογίες και πολιτικά παιχνίδια .
Καλό θα ήταν να κοιτάξουμε τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας , τις οικογένειες μας , τους φίλους μας , να έχουμε ως πρώτο μέλημα μας να βοηθήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους , εκείνους που μας έχουν πραγματικά ανάγκη κ όχι εκείνους που μας θυμούνται μια φορά στα τέσσερα χρόνια , να μην γινόμαστε αναλώσιμοι σε πολιτικές συζητήσεις που έχουν ως μοναδικό αποτέλεσμα να χαλάμε την ψυχολογία μας , να μην ξεχνάμε να χαμογελάμε , να μην ξεχνάμε να βλέπουμε τον ήλιο .

Η στάση από έναν υπολογιστή .

Στους καιρούς που ζούμε συχνό φαινόμενο τείνει να γίνει η δήθεν κοινωνικοποιημένη στάση όλων μας, τονίζω το δήθεν διότι λίγοι είναι αυτοί που προβληματίζονται έντονα κ με βαθυστόχαστο επίκεντρο. Όλοι κρατάμε μια στάση απαξίωσης και προσπαθούμε να παίξουμε τον ρόλο των ελεύθερων πολιορκημένων όπως οι προγονοί μας κατά την έξοδο του Μεσολογγίου , με μία διαφορά όμως , προσπαθούμε με λόγια, ενώ τότε εκείνοι είχαν πολεμήσει με πράξεις . Τα λόγια συνήθως είναι του αέρα κ αυτό που έχω παρατηρήσει το τελευταίο διάστημα απο ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων είναι το πως αντί να προσπαθήσουν να διαψεύσουν την συγκεκριμένη φράση κάνουν ακριβώς το αντίθετο , τον αέρα τον κάνουν άνεμο κ εκείνος με την σειρά του μεταμορφώνεται σε μία καταιγίδα ανούσιων λέξεων , δίχως κάποιον συγκεκριμένο στόχο . Όλοι μιλάνε , μιλάνε , καταφεύγουν στις ιστιοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης εκφράζοντας εκεί τα παράπονα για το μέλλον , για ένα μέλλον το οποίο ανήκει στους ίδιους κ στα παιδιά τους , ούτε στους προγόνους αλλά κ σε κανέναν ξένο. Επιρρίπτουν ευθύνες δεξιά κ αριστερά , δίχως να αναλογιστούν τις δικές τους, χωρίς να κάνουν την αυτοκριτική τους , χωρίς να σταθούν απέναντι απο τον καθρέφτη κ να πούν ''Ναι ρε, φταίς και εσύ για την κατάντια σου'' . Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος ''κακούς'' , ''καλούς'' , αλλά όσο κ αν θεωρούμε τον εαυτό μας άγιο και εμείς έχουμε βρεθέι να περιπλανιόμαστε ανάμεσα στις δυο αυτές σημαντικές λέξεις. Σημαντική κινητοποίηση ήταν εκείνη των αγανακτισμένων που για ένα διάστημα κατέκλυσαν τις πλατείες και τους εθνικούς μας δρόμους, αλλά όπως αποδείχθηκε παρέμεινε μία πράξη μικρή που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να γραφτεί στην ιστορία ως μια πράξη ηρωισμού κ παλικαριάς, δεν θέλω να προσβάλω κανέναν πολίτη κ συνάνθρωπο , σίγουρα η προσπάθεια τους ήταν άξια θαυμασμού, κάποιοι εξ' αυτών υπερέβαλαν τους εαυτούς τους κ βρέθηκαν αντιμέτωποι με πολλούς παράγοντες, που είναι όμως ένας σύγχρονος ,Κολοκοτρώνης , ένας σύγχρονος Παπαδιαμάντης,εκείνες οι τεράστιες προσωπικότητες έκαναν την Ελλάδα μας ξακουστή σε ολόκληρο τον κόσμο, εκείνοι οι Άντρες , φώναξαν με τις πράξεις τους σε όλο τον κόσμο πως η Ελλάδα δεν πουλάει την ελευθερία της ακόμη κ αν πρόκειτε για ολόκληρο το χρυσάφι του κόσμου.
Οι προγονοί μας έχυσαν αίμα, δάκρυα,πολέμησαν, μόχθησαν, πείνασαν κ όταν χρειάστηκε παίθαναν, εμείς απόλυτα ταυτισμένοι με το 2011 κ με την ροή της τεχνολογίας , γράφουμε τα παραπονά μας στο FB ,TWITTER ( δεν είναι κακός τρόπος επικοινωνίας , αλλά όπως το έγραψα, είναι ακόμα ένας τρόπος επικοινωνίας κ όχι ένα δείγμα γραφής για μελλοντικές πράξεις) , πίνουμε καφέ στις καλύτερες καφετέριες λέγοντας ο ένας τον πόνο μας στον άλλον κ έπειτα αν μας πούν πως δεν είμαστε πολιτικά αλλά κ κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι θα μας θίξουν την υπόληψη .
Η ιστορία γράφεται με πράξεις,ΟΧΙ με λόγια, για να κινηθεί το βουνό πρέπει να ιδρώσεις, κοιτώντας το κ χωρίς να προσπαθήσεις δεν κάνεις απολύτως τίποτα, απλώς δίνεις τροφή για σχόλια στην ματαιοδοξία του μυαλού σου .
Απο εδώ κ πέρα μονάχα πράξεις , ότι κ όσο μπορεί ο καθένας, παλεψέ το , κυνηγησέ το, μόχθησε για ένα αύριο καλύτερο !!!

Χάσμα γενεών.

Πριν μερικές μέρες φίλοι μου , χάλασε το κινητό της μητέρας μου,σίγουρα δεν σας απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα, αντιθέτως,θα σας αφήνει παγερά αδιάφορους , ακριβώς την ίδια στάση θα έπρεπε να κρατήσω κ εγώ στο συγκεκριμένο σκηνικό , προσπάθησα αλλά μάταια.Αρχικά , θέλωντας για μια ακόμη φορά να εκδηλώσω την αγάπη μου προς το πρόσωπο της μάνας μου πήγα στο πλησιέστερο κατάστημα κινητών για να της αγοράσω ένα νέο κινητό τηλέφωνο , η επιλογή μου ήταν απλή κ οικονομική,το κόστος δεν ξεπέρασε τα 50 ευρώ, αμέσως γύρισα στο σπίτι με ενθουσιασμό για την συσκευή που κρατούσα στα χέρια μου, είχα την ''εντύπωση'' που τελικα αποδείχθηκε ''αυταπάτη'' πως η επιλογή μου θα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για εκείνη .
Μόλις την αποκάλυψα το δώρο μου αμέσως ξίνισε το πρόσωπο της κ αρνήθηκε με έντονο ύφος την χειρονομία μου, μου ζήτησε μάλιστα να επιστρέψω το καινούργιο τηλέφωνο και να προσπαθήσω πάση θυσία να φτιάξω το παλιό.Η επιμονή της ήταν τόσο μεγάλη που δεν κατάφερα να την μεταπείσω κ δίχως άλλη επιλογή στην άκρη του μυαλού επέστρεψα το νέο τηλέφωνο με συνοπτικές διαδικασίες στο ράφι που άνηκε πρίν. Τελικά κατάφερα τις επόμενες τρείς μέρες και με την βοήθεια ενός φίλου μου, ειδικού σε θέματα τεχνολογίας να επαναφέρω σε κατάσταση λειτουργίας το παλιό της κινητό τηλέφωνο, μόλις την πληροφόρησα για το χαρμόσυνο γεγονός αμέσως η διάθεση της άλλαξε ριζικά.
Ξέρω, σας κούρασα με την σύντομη αλλά για εσάς αδιάφορη προσωπική μου ιστορία αλλά το μάθημα που πήρα απο την μητέρα μου ήταν για εμένα ακόμα μια επιβαιβέωση για το χάσμα γενεών που υπάρχει στις μέρες μας κ όσο περνούν τα χρόνια όλο και αυτό μεγαλώνει.
Οι ''παλιοί'' ή αλλιώς οι ''γέροι μας'' όπως συνηθίζει να αποκαλεί τους γονείς της μια μεγάλη μάζα νεαρών παιδιών δεν δέχονται την ροή της σύγχρονης ζωής , δεν φοβούνται να κοιτάξουν μπροστά , απλώς φοβούνται μην ξεκόψουν από τα δικά τους χρόνια , εκείνα τα χρόνια τα οποία από τις ιστορίες που έχω ακούσει κ απο ερεθίσματα που έχω απορροφήσει απο τους μεγαλυτέρους μου ήταν χρόνια ανεμελιάς, ξένιαστα, αθώα(ως επί το πλείστον) , γεμάτα αγάπη , ηρεμία , δίχως την βουή στον δρόμο απο τις τρύπιες εξατμίσεις, δίχως τον φόβο που έχει εισχωρήσει σε κάθε γωνιά του δρόμου κ έχει φωλιάσει ακόμα και σε κάθε γωνιά των σπιτιών μας, τα χρόνια εκείνα ήταν παιδικά ,τα παιδιά δεν βιάζονταν να μεγαλώσουν , ούτε οι μεγάλοι είχαν την ''τρομερή ανάγκη '' να παλιμπαιδίσουν, η κάθε ηλικία είχε την αίγλη της , κάτι που λύπει απο την νέα γενιά, η αίγλη κ η αθωότητα έχουν παραχωρήσει την θέση τους στην ''απόλυτη εξαθλίωση'' κ την ''αυθάδεια'' .
Σίγουρα δεν φταίει μονάχα η νέα γενιά, αλλά σε έναν κόσμο που κυριεύεται απο δημοκρατία εάν κάτι δεν σου αρέσει απλώς δεν το κάνεις, δεν μιλάω για τα παιδιά των τριτοκοσμικών χωρών , μιλάω για τα παιδιά που ''σκάνε'' στο φαγητό , έχουν όλα τα αγαθά , για εκείνους τους νέους που κάθε σαβ/κο έχουν αγοράσει διαρκείας στα club , έχουν καπνίσει το 1ο τους τσιγάρο στα δέκα τους μόλις έτοι κ δεν έχουν παραλείψει να ζούν αρνητικά εις βάρος κάποιων ατόμων.
Ναι , τώρα καταλαβαίνω , κατανοώ κ σίγουρα υποστηρίζω την στάση της μητέρας μου, των ''μεγάλων'' , των γερόντων , των παπούδων μου,οι οποίοι δεν θέλουν να αποτελέσουν κομμάτι μιας κοινωνίας που βαδίζει ολοταχός προς τον βούρκο , στην εξαθλίωση (κοινωνική-προσωπική), προς την ίδια της, την ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΉ !!!

Γνωμικά-στιχάκια.

Η δύναμη της αληθινής αγάπης μπορεί να νικήσει τον ''Διάολο'' μα μπορεί να νικήσει ακόμα κ τον ''Θεό''.

Οι άνθρωποι που μπορούν να σε κάνουν να αισθάνεσαι είναι αρκετοί, όμως αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να εξωτερικεύσεις τα συναισθηματά σου είναι ελάχιστοι.

Όταν μάθεις να ζηλεύεις τον εαυτό σου και πάψεις να ζηλεύεις τους άλλους μονάχα τότε μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ως φιλελεύθερο άνθρωπο στην ψυχή και στο μυαλό.

Χαίρομαι που γνώρισα κ θα συνεχίσω να γνωρίζω κακούς ανθρώπους , γιατί αυτοί με κάνουν να αισθάνομαι ''ευλογημένος'' όταν γνωρίζω τους καλούς.!

Η αγάπη λάμπει καλύτερα όταν μπλέκονται τα όνειρα δυο ανθρώπων και όχι τόσο όταν μπλέκονται τα μπούτια τους!

Δώσε αγάπη για να πάρεις σεβασμό,
δώσε σεβασμό για να ζητήσεις αγάπη,
ζητά αγάπη μονάχα απο τον Θεό,
δώσε την αγάπη σου σε όλον τον κόσμο,
αλλά ποτέ κανέναν μην αφήσεις να την εκμεταλλευτεί!!

Το κελί του εγώ μου.

Αν δεν φυλακίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα στο τεράστιο μυαλό σου.
Αν μέσα σου δεν παλέψεις να βρείς το πραγματικό ''εγώ'' σου.
Αν δεν μυρίσεις το σάπιο της κλεισούρας στον στεναγμό ενός κελιού.
Αν δεν ματώσεις μέσα στην φυλακή, μακριά από τον ήρωα του παραμυθιού.
Δεν θα καταφέρεις να εκτιμήσεις την ηλιαχτίδα, το ρίγος ενός απλού φιλιού.
Μόνο όνειρα και ψευδαισθήσεις θα σε κυριεύουν στην άκρη του μυαλού.
Θα ψάχνεις για χαμένους παραδείσους, για πλανήτες γεμάτους ναρκίσσους.!

Ταξίδι.

Ταξίδεψέ με σε ωκαιανούς,
σε μαγικούς προορισμούς,
εκεί που το σώμα δεν μπορεί,
σε μέροι που ο νούς μου έχει ονειρευτεί,
εκεί που των άλλων πιθανόν να μην θέλει,
ανάμεσα σε άγνωστες δυνάμεις να βρεθεί.
Να αναζητήσει την αλήθεια,
που άλλοτε είναι πικρή
και άλλοτε κρυφή, τόσο κρυφή που δύσκολα κάποιος την ανακαλύπτει.
Ταξίδεψέ με σε αλήθειες που ποτέ
απο ανθρώπινο στόμα δεν έχουν ειπωθεί. Δως μου δύναμη να συνεχίσω να περπατώ,
έστω και να μπουσουλώ, μου φτάνει.
Έχω μάθει και το λίγο να εκτιμώ,
την λέξη από τον εχθρό, στο κενό δεν την πετώ. Την φυλάσσω, μέχρι μπροστά μου να την ξαναβρώ.
Ταξίδεψέ με εκεί που βρίσκονται τα θέλω τα δικά μου
αλλά κ τα δικά σου.
Εκεί που τα πρέπει των άλλων δεν έχουν αξία,
εκεί που η πραγματικότητα χάνει την ουσία
και ξεκινά η συνουσία δύο μυαλών, δύο ψυχών.
Μιάς καρδιάς χωρισμένης σε δυο κομμάτια.
Εκεί που μπορεί η αγάπη να ενώσει ολόκληρου του κόσμου τα παλάτια.!!!

Σκεπτικό.

Ξαποστάζεις κ λες πως ηρεμείς.
Δίπλα σου περνάει ένας ζητιάνος, βάση δεν θα δώσεις.
Παραπέρα θα περάσει κάποιος με αναπηρικό καροτσάκι, που τον κοίταξες θα μετανιώσεις.
Ομοφυλόφιλος πιο κει, ελεύθερο θεωρείς τον εαυτό σου, μα για μια ακόμη φορά θα κράξεις.
Θα αρχίσεις να μιλάς, μα τον εαυτό σου για μια ακόμη φορά ξεχνάς.
Συνεχίζεις να σχολιάζεις, χωρίς να γνωρίζεις.
Συνεχίζεις να μιλάς και να μιλάς,
με διάφορα πράγματα και καταστάσεις γελάς
που δεν έχεις ζήσει.
ΣΤΑΜΑΤΑ να μιλάς,
αφού δεν μπορείς να γνωρίζεις τα παιχνίδια της μοίρας...

Η ηλικία.

Το πρώτο πράγμα που κάνουμε όταν γνωρίσουμε έναν άνθρωπο είναι να τον ρωτήσουμε για την ηλικία του, συνήθεια βλέπεις, δεν μπορούμε να το αποβάλουμε απο πάνω μας εύκολα, άλλοι απλώς δεν θέλουν να ξετινάξουν από το μυαλό τους τον ζυγό αυτής της ανούσιας κατά την ταπεινή μου άποψη ερώτησης.Κάνεις την ερώτηση σχετικά με την ηλικία του συνομιλητή σου για να προετοιμάσεις στο μυαλό σου τα λόγια , τις σκέψεις , το τρόπο έκφρασης ,με απλά λόγια ολόκληρη την συμπεριφορά σου, προϊδεάζεις τις αμυνές σου ανάλογα με την ηλικία του ανθρώπου που στέκεται απεναντί σου , ενισχύεις την λεκτική σου επιθετικότητα αν πρόκειται για μικρό άτομο και αντιστρόφως αν είναι ηλικιωμένος .

Ένας ανήλικος μπορεί να λειτουργεί με την νοητική εμπειρία ενός γέρου και πολύ εύκολα ένας μεσήλικας να αντιλαμβάνεται τα πράγματα με την οπτική οξυδέρκεια ενός βρέφους . Σίγουρα τα χρόνια αποτελούν έναν σημαντικό παράγοντα στην εκπαίδευση του ανθρώπου , σίγουρα τα περισσότερα χρόνια σε βοηθούν να είσαι πιο πλούσιος σε εμπειρίες , αλλά σε καμία περίπτωση δεν σε κάνουν άνθρωπο.

Οι εμπειρίες σε χτυπούν , προσπαθούν να σε επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο εάν κάποια στιγμή εξωκύλεις από αυτόν αλλά είναι δική σου επιλογή και μόνο πως θα μετατρέψεις όλα αυτά τα εκατομμύρια δευτερόλεπτα στιγμών , αν θα τα μετατρέψεις σε ένα ‘’δέντρο’’ το οποίο μέρα με την μέρα μεγαλώνει ήρεμα , χωρίς να ενοχλεί τους γύρω του , ζητώντας τα απλά τα οποία του προσφέρουν την δυνατότητα να αναπνέει και να αντικρύζει τον ήλιο κατάματα δίχως να φοβάται την αλήθεια του , να βλέπει και τα υπόλοιπα δέντρα να μεγαλώνουν δίπλα του μαζί με αυτό και να χαίρεται δίχως να ζηλεύει για τους συνοδοιπόρους στην ζωή του,να γεράσει έχωντας δεί πολλά , έχωντας υπομείνει ακόμα περισσότερα αλλά μιλώντας μονάχα εκεί που έπρεπε και τέλος να γίνει ένα με την γη ζητώντας την αιώνια γαλήνη ή αν θα μετατρέψει όλα αυτά τα ερεθίσματα σε ένα ‘’φίδι’’ το οποίο γεννίεται σέρνοντας, συνεχίζει την ζωή του κοιτώντας τον κόσμο απο κάτω προσπαθώντας να κάνει κακό οποιαδήποτε στιγμή και τελειώνοντας τον κύκλο της ζωής του να μην έχει καταφέρει να κατανοήσει τον λόγο που υπήρξε σε αυτόν τον κόσμο.

Η ηλικία είναι μια ‘’ταμπέλα’’ ιδιαίτερα σημαντική για τους περισσότερους, νιώθω χαρούμενος που δεν ανήκω στην συγκεκριμένη ομάδα ατόμων αλλά προσπαθώ να κρίνω τους ανθρώπους απο την εσωτερική τους ηλικία , άλλωστε κατά την άποψη μου η εσωτερική ηλικία είναι αυτή που δεν μπορεί να αλλοιωθεί με ψέμμάτα ...!

Μια βόλτα στον κόσμο(Μυθιστόρημα)

Από την πρώτη στιγμή που ο νούς του κατάφερε να ενώσει το πάζλ μιας ολοκληρωμένης σκέψης,από την στιγμή που το μυαλό ξέφυγε από το ρυάκι του πορτ-μπεμπέ και μπήκε στον χείμαρο της ανθρώπινης αβύσσου , απο εκείνη την στιγμή που η πλούσια παιδική αθωότητα άρχισε να παλεύει με την ιδιόμορφη και κατεστημένη νοοτροπία των μεγάλων , απο εκείνη την στιγμή ο ''Φραντζέσκο ντέϊβιντ'' άρχισε να χτίζει μέσα του ένα όνειρο, ήθελε να γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο.
Το ταξίδι είχε αρχίσει ήδη μέσα στην πλάνη του μυαλού του ,είχε αρχίσει να δημιουργεί με την αχόρταγη και ασύδωτη φαντασία του, τους ανθρώπους που θα συναντούσε, την γή που θα περπατούσε , τις μυρωδιές που θα είσπνεε.
Χωρίς την θελησή του , πρίν κάν το δέρμα του αρχίσει να ξεχειλώνει και τα κόκκαλα του ξεκινήσουν να μακραίνουν άρχισε να παραπατά για μέροι που η φαντασία του δεν είχε καταφέρει να ανακαλύψει , γρήγορα θα κατανοούσε πως ο γύρος του κόσμου δεν είναι μια ήρεμη βόλτα Θησείο-Ακρόπολη αλλά ένα ταξίδι πλούσιο πότε πότε με κάποιες στιγμές αγνότητας και συνάμα απλοϊκότητας και άλλοτε άγριο ,γεμάτο πειρασμούς και κινδύνους , το οποίο θα πρέπει να σπαταλήσεις μια ζωή για να τον γνωρίσεις αλλά και πάλι θα γυρνούσες στην γραμμή εκκίνησης με μεγαλύτερη πείνα , με μια λυσασμένη όρεξη για νέες ανακαλύψεις , για νέες κατακτήσεις.
Κατάφερε μετα απο εξήντα οχτώ χρόνια να επιστρέψει στον τόπο που έκοψε τον ομφάλιο όρο απο την μητέρα του , με τις νοητικές του αποσκευές γεμάτες χρυσό και τις υλικές του μονάχα με ένα κομμάτι από ένα δέντρο το οποίο ονομαζόταν ''σχίνος'' .
Κάθησε στην πολύθρονα που οταν ήταν ακόμα μωρό τον κοίμιζε η μητέρα του , κλείνωντας τα μάτια κατάλαβε πως το πλήρωμα του χρόνου είχε παρέλθει για τον ίδιο ...!

(Πρόλογος)

Γνωμικά-στιχάκια.

Ο (σεβασμός) δεν κερδίζεται με λόγια,
μέσα απο πράξεις προσφέρεται απλόχερα.!

Όταν οι σκέψεις παρασύρουν τις πράξεις πρόκειται για την ιδανική λειτουργία του ανθρώπου, όταν όμως οι πράξεις παρασύρουν τις σκέψεις τότε δημιουργείται χάος.

Οποίος καταλαβαίνει ,νιώθει
και οποίος νιώθει, καταλαβαίνει!

Η ζωή δεν είναι υποχρεωμένη να σου δώσει ότι σκεφτείς,
εσύ είσαι υποχρεωμένος να κερδίσεις καθετί που επιθυμείς.!

Το άστρο του αγγέλου.

Ένα δειλινο με άνεμο ήρεμο

κοίταξα τον ουρανό και
ενιωσα μες στην καρδιά να πονώ.

Έλειπες εσύ από δίπλα μου, εδώ,

και άρχισα να κλαίω σαν μωρό.

Συνέχισα μέσα μου να πονώ,

δίχως σταματημό,

και πάλι σαν μωρό.

Το κλάμα έτρεχε γοργό.

Μα ξαφνικά, εκεί ψηλά

είδα ένα αστέρι φωτεινό,

από τα αλλά το πιο μοναδικό.

Ήσουν εσύ εκεί ψηλά,

να ξεχωρίσεις στο σωρό.

Είχες φύγει από την δική μου αγκαλιά

γιατί όπως μου χες πει δεν σε χωρούσε η γη,
η θάλασσα.

Έψαχνες ουρανό,

με το πνεύμα σου ελεύθερο

να πέτας ψηλά,

να είσαι άνεμος να μην φυλακιζεσαι σε κλουβιά.

Πλέον με τις αναμνήσεις σου ζω,

χωρίς λεπτό να σε ξεχνώ.

Όπως και η ζωή να τα φέρει,

μια μέρα θα έρθω να σε βρω,

αυτά τα αγγελικά τα ματιά,

για να τα ξαναδώ.

Η αδύναμη πλευρά του ψέματος

Όταν πιστέυουμε πως ξεγελάμε κάποιον λέγοντας του ψέματα , το μόνο που καταφέρνουμε είναι το να ξεγελάμε τον εαυτό μας .

Είμαστε τόσο αδύναμοι χαρακτήρες που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας αλλά κ τις επιπτώσεις τους , απλά προσπαθούμε με λόγια δίχως ουσία να παρατήνουμε την αποκάλυψη της αλήθειας , εκείνης της αλήθειας που μας πονά κ εμείς αντί να γίνουμε δυνατοί μέσα από εκείνη προτιμάμε να παραμένουμε τόσο αδύναμοι άνθρωποι , τόσο αδύναμοι χαρακτήρες μέσα στην οφθαλμαπάτη του ψέματος .!.!

Απαγορευμένο.

Ναρκωτικά ...

1η εκδοχή : Μια διαφυγή του φοβισμένου ανθρώπου που με τον αδύναμο του χαρακτήρα δεν μπορεί να κατανοήσει τα τραγικά αποτελέσματα αυτών των ουσιών αλλά επαναπαύεται στην ευχαρίστηση της στιγμής κ την αποπλάνηση του μυαλού αποζητώντας μέσα απο αυτά μια νοητική πραγματικότητα καλύτερη απο αυτήν που ζούν .

2η εκδοχή : Ένας δρόμος ευχαρίστησης απο προσωπική επιλογή . Συνήθως απο ανθρώπους δυναμικούς, πλούσιους αλλά όχι κ συνεσταλμένους , το μυαλό τους εχεί ξεφύγει στον βούρκο του χρήματος , της πλούσιας ζωής κ του περιστασιακό ερωτα , μέσα απο αυτά αποζητούν ως άπληστα όντα την υπέρβαση των νοητικών αλλά κ συναισθηματικών αισθήσεων .

Διαχρονικό το αποτέλεσμα των ναρκωτικών , ο ΘΑΝΑΤΟΣ ...Μακριά κ απόλυτοι εχθροί, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απο μια ζεστή κούπα καφέ, απο έναν φρέσκο χυμό , από την μυρωδιά ενός πρόσφατου κομμένου τριαντάφυλλου, τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση από μια ζεστή αγγαλιά, απο ένα τρυφερό φιλί , απο έναν ολοκληρωμένο έρωτα .

Μακριά απο τα ναρκωτικά κ να αγαπάτε με τρέλα...!!!!!

Γνωμικά-στιχάκια.

Οι κακοί μένουν κακοί,
το μυαλό δύσκολα αλλάζει.
Οι καλοί μένουν καλοί,
τίποτα δεν τους επηρεάζει.
Οι βλάκες δύσκολα γίνονται έξυπνοι,
θέλει κόπο για να αλλάξεις.
Δεν χρειάζεται μέσα σου να ψάξεις,
θα σε βοηθήσουν σε αυτό άνθρωποι δυνατοί,
στο μυαλό στην καρδιά κ στην ψυχή,
όχι με υποσχέσεις μα με πράξεις.!

Η πολυτέλεια των φτωχών είναι η τιμιότητα ενώ των πλούσιων τα λεφτά...!

ΥΓΕΙΑ πάνω απο ολά,
το μυαλό απο τα λεφτά ξεκόλα,
σταματά να ζητάς, να εύχεσαι και να προσευχέσαι,
με τα απλά μάθε να χαίρεσαι.
Δίπλα σου πεθαίνουν απο πείνα, απο πρέζα, απο φτώχεια,
μην κλαις για ανέλπιστα πλούτοι,
μάθε να ζεις μέσα απο πράξεις και όχι πίσω απο ΄΄λόγια΄΄...

Γνωμικά-στιχάκια.

Το φτηνό ''Αν'' έχει κλέψει τα ηνία απο το πολλά υποσχόμενο ''Θα'' το οποίο με την σειρά του έχει κλέψει την δόξα του ''Λόγω τιμής''.

Όταν είσαι ψηλά, πολύ βρίσκονται δίπλα σου, όπως ακριβώς δίπλα απο μια σημαία.
Όταν πέσεις χαμηλά, εκεί φαίνονται τα άτομα που είναι στην καρδιά κ στην ψυχή γενναία.

Στην εποχή μας το ρητό " Αν έχεις τύχη διάβαινε " έχει αντικατασταθεί απο το " Αν έχεις γνωστό/ους διάβαινε "!!!

Τον δρόμο τον βρεγμένο ο "ήλιος" μου τον στεγνώνει,
όλα τα μαύρα σύννεφα μακριά τα διώχνει.!!!

Το καλό απο το κακό μπορεί και ξεχωρίζει,
όπως το φως απο το σκοτάδι,
όπως ο παράδεισος απο τον Άδη,
όπως η πανσέληνος το βράδυ!

Γνωμικά-στιχάκια.

 Ήρωας είναι αυτός που είδε τα ερείπια του ψυχικού κόσμου
και προσπάθησε να τα χτίσει αντί να τα γκρεμίσει.
Ήρωας είναι αυτός που σε τεντωμένο σχοινί αδικίας θα περπατήσει
και όμως στο τέλος, νικητής θα τερματίσει.
Ήρωας είναι αυτός που γνώρισε τον κόσμο,
γνώρισε τον υπό-κοσμο αλλά κατάφερε να ξεχωρίσει!!!


Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, το καλάμι ουδής..


Ο κόσμος μπορεί να σου συγχωρέσει τα πάντα,
εκτός από ένα, την διαφορετικότητα.

Άνθρωποι.

Δεν έχει σημασία το ταξίδι, αφου ο προορισμός είναι προκαθορισμένος,

δεν έχει σημασία η διάρκεια, που έζησες να νιώθεις ευλογημένος,

Σημασία δεν έχουν οι αντοχές σου , γιατί η μοίρα αποφασισέ για αυτές

μην αποζητάς επίμονα τρόπους για αιώνια ζωή , θα φύγεις κ ας μην το θες.

Δώσε την αλήθεια σου σε όλους , δίχως να αλλάζεις ρόλους,

μην ψάχνεις άλλους τρόπους απο εκείνους που σε δίδαξε η ζωή σου.

Σημασία κ αξιά στην διαδρομή έχουν οι ΆΝΘΡΩΠΟΙ που θα βρίσκονται μαζί σου ...!!!

(Σεραφείμ ζίου)

Οδός άνθεων.

Έχω ώρες να κοιτάξω τον ορίζοντα κ να χαμογελάσω.Έχω μέρες να σκεφτώ το μέλλον κ να χαμογελάσω .

Έχω μήνες που προσπαθώ τον εαυτό μου με ψευδαισθήσεις να ξεγελάσω.

Πάνε χρόνια που το ιδιόμορφο κατεστημένο έχτισε μπρος στα μάτια των γονιών μου

ένα μαύρο τοίχος ,

πάνω σε εκείνο το ξερό τσιμέντο φύτρωσε

η αλαζονεία, το μίσος, η καχυποψία , η πονηριά, η έχθρα (εμφύλια κ μη )

κ όλων των ειδών οι ρατσισμοί .

Μπορεί όμως να πέρασαν αιώνες μα δεν ξεχνώ τα ξεθωριασμένα αλλά χαραγμένα στις μνήμες όλων μας

γράμματα της ιστορίας, μέσα απο τα οποία ζωντανεύουν κ μιλούν οι αρχαίοι φιλόσοφοι ,

εκείνοι οι απλοί μα τόσο σημαντικοί άνθρωποι ,

με εκείνους πορεύτηκε ο ελληνικός λαός ,

εκείνους είχε πάντα ως πρότυπα

κ τα λόγια εκείνων θα ξαναεμπιστευτεί για να δει έναν ορίζοντα πολύχρωμο κ σχεδιασμένο όπως ο ίδιος επιθυμεί

κ όχι όπως το διεφθαρμένο κατεστημένο επιλέξει .

Όπως είχε πει ο Πλάτωνας ο κόσμος θα αλλάξει όταν οι φιλόσοφοι βασιλεύσουν

κ οι βασιλείς φιλοσοφίσουν ,πόσο μεγάλη φράση αιώνες πριν .!!!

Πλέον μπορώ να πω πως η ιστορία είναι εκείνη που μπορεί να μας βγάλει απο το αδιέξοδο ,

βοηθώντας μας παράλληλα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι αποφεύγωντας τα λάθοι των προγόνων μας .!!!

Ετοιμόρροπα μεγαλεία.

Χτίζουν πολλά, χτίζουν όνειρα, μέσα σε φυλακές, μέσα σε αθώες ψυχές.
Χτίζουν μύθους, χτίζουν μίσος, μέσα σε ανθρώπους με όλων των ειδών τους τρόπους.

Χτίζουν πάθοι, χτίζουν λάθη, τα οποία μας μαστίζουν, τον κόσμο βασανίζουν. Χτίζουν λέξεις, χτίζουν φράσεις, μα αν ζητήσεις πράξεις, δεν θα τις δεις, θα σου επιβάλλουν να τις ξεχάσεις.
Χτίζουν πόνο, χτίζουν φθόνο. Βλέπουν πως λιώνω, σιγοκαίω, όμως για μια ακόμη φορά μετανιώνω. Χτίζουν τράπεζες, χτίζουν καταθέσεις, με την αλήθεια σου να μην μπορέσεις να τους γκρεμίσεις, να μην τους πονέσεις.

Μα δεν μπορούν να χτίσουν το πιο σημαντικό, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, εκείνη δεν κλείνετε σε πλούσια θεωρεία, ούτε σε ετοιμόρροπα μεγαλεία, χτίζεται μέσα απο του απλού λαού την ιδεολογία.!

Πίστη.

Τι κ αν όλα πάνε αριστερά,

τι κ αν δεν βλέπω χαρούμενα πρόσωπα,

τι κ αν το κατεστημένο όλους μας τρομάζει ,

τι κ αν η ζωή που για μας φτιάξανε με πειράζει .

Τι κ αν έφαγαν πολλά,

τι κ αν έκλεψαν ακόμα περισσότερα.

Κήρυκες έχει γεμίσει η κοινωνία,

προσπαθώντας ο καθένας του να δώσει την δική του ερμηνεία,επί σκηνής,

μα δίχως προθυμία για πράξεις .

Πάλι λόγια χιλιοειπωμένα ,

πάλι η καρδιά κομμάτια απο τα δικά τους πεπραγμένα .

Όσα κ να μου κάνουν δεν θα σκύψω το κεφάλι μου,

θα το έχω ψηλά αγναντέυοντας την ελπίδα με μονο σύμμαχο την ΠΙΣΤΗ μου . !

Οι 4 εποχές.

Είναι η άνοιξη ένα πουλί της νιώτης,
κ το φθινόπωρο είναι ο θάνατος που το παίρνει μακριά.
Όταν καλοκαίρι υπάρχει στην καρδιά,
το μυαλό ξεχνά όλα τα παλιά,
η καρδιά δεν υπολογίζει τα τωρινά
κ το μέλλον αισιόδοξα κοιτά.
Εάν αυτή η αγάπη φύγει,
τότε με εικόνες χειμωνιάτικες ο νούς θα γεμίσει.
Με ένα αντίο θα γκρεμίσει
όλα τα όνειρα που έχτισε σε ένα φιλί.
Θα γυρνάει απο δώ κ απο κει,
ψάχνωντας για την παλιά του αγάπη.
Μα καμιά δεν θα είναι ίδια με αυτή,
θα αρχίσει το δέρμα να ζαρώνει,
το βλέμμα να σκυθρώνει
κ το κορμί να παλιώνει.
Τα χρόνια θα περάσουν,
μα οι αναμνήσεις ειναι το δώρο που θα σε συνοδεύει
σε αυτό το ταξίδι που όχι άδικα το χαρακτηρίζουν ερημικό,
προς ένα προτετελεσμένο τέλος που το έχει προκαθορίσει
η πυξίδα της ζωής.!

Τα "βαρέα" επαγγέλματα .

Στην σύγχρονη κοινωνία οι κερδοσκόποι δρουν ανενόχλητοι εις βάρος του απλού , αβοήθητου κ ανήμπορου ανθρώπου .
Σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μπορείς να συναντήσεις έναν άνθρωπο που αποσκοπεί στο γρήγορο,το εύκολο κ συνάμα βρώμικο χρήμα ,αλλά
κατα την άποψη μου τρια ειναι τα επαγγέλματα που ξεχωρίζουν αισθητά για την φιλοχρήματη δράση τους . Πρόκειται για το αξίωμα του βουλευτή , τους μεγαλοδικηγόρους και τους μεγαλογιατρούς . Όσο αφορά τα δυο τελευταία επαγγέλματα δεν μαζοποιώ την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο αντιθετως παραδέχομαι πως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις οι οποίες σου υπενθυμίζουν πως ακομα σιγοκαίει η αξία του ανθρώπου και πως τα ιδανικά δεν έχουν θυσιαστεί παντελώς στον βωμό του χρήμματος.
Περίοπτη θέση και με μεγάλη διάφορα απο τους υπόλοιπους κατέχουν οι βουλευτές , το 99.9% στοχεύουν στην αύξηση των προσωπικών τους καταθέσεων αδιαφορώντας πλήρως για τις ''πλούσιες'' υποσχέσεις που ειχαν μοιράσει απλόχερα στον λαό κατά την διάρκεια του προεκλογικού τους αγώνα . Όλες οι υποσχέσεις γκρεμίζονται απο το πρώτο κιόλας βράδυ της εκλογής τους .Εκεί αρχίζει η ραγδαία εξάπλωση του αλτχά'ι'μερ σε κλάσματα δευτερολέπτου ! Αφήνουν πίσω τους πρόσωπα κ καταστάσεις έχωντας μοναδικό στόχο την προσθήκη όσο το δυνατόν περισσοτέρων μηδενικών στο λογαριασμό τους .

Οι εξελίξεις το τελευταίο καιρό στην χώρα μας έβγαλαν στην φορά όχι μονάχα άπλυτα αλλά κ ''μουχλιασμένα '' δικά τους πεπραγμένα .
Οι καταθέσεις μεγαλοδικηγόρων που ξεπερνούν κατα πολύ το δηλωθέν τους εισόδημα , τα χρήματα σε λογαριασμούς εντός και εκτός Ελλάδος για τα οποία δεν υπάρχουν στοιχεία για την προέλευση τους βγάζουν στην επιφάνεια της αλήθειας όλα αυτά που χρόνια ολοι γνώριζαν αλλά κρύβονταν καλα στον πάτο της αδυναμίας του συστήματος σκεπάζοντας καλά τις βρώμικες κινήσεις αυτών των "έξυπνων" και ''τίμιων'' ανθρώπων .

Τέλευταιο άφησα το επάγγελμα των ιατρών, κατα την ταπεινή μου άποψη είναι ο σημαντικότερος τομέας εργασίας που μπορεί να εργασθεί ένας άνθρωπος , γιαυτο και πολλές φορές χαρακτηρίζουν την δουλειά του γιατρού ως λειτούργημα .

Όμως αρκετοί για να μην πω η πλειοψηφεία των ιατρών κατά την εισαγωγή τους σε ένα ιατρείο , σε ένα νοσοκομείο ή σε οποιοδήποτε σύστημα υγείας ξεχνούν κ αυτοί με την σειρά τους τον όρκο που είχαν δώσει στον ιπποκράτη .Η σημαντικότερη διάφορα με τα υπόλοιπα επαγγέλματα είναι πως οι γιατροί πατούν στην αδυναμία κ τον πόνο που νιώθουν οι άνθρωποι κατά την επισκεψή τους σε αυτούς , ζητούν φακελάκι δίχως ίχνος ευθύνης και ντροπής για την πράξη τους . Εκμεταλλεύονται την ανάγκη του καθενός με μοναδικό σκοπό κ αυτοί όπως κ οι υπόλοιποι να αυξήσουν τους προσωπικούς τους λογαριασμούς στην τράπεζα με μια μεγάλη διαφορά , τα άλλα δυο επαγγέλματα παίζουν με την νοημοσύνη κ την ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου, όμως ο γιατρός παίζει με την ζωή του...!!!

Κοινωνικοποίηση.

Η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου ξεκινά απο την στιγμή που αρχίζει να μεγαλώνει στην μήτρα της μητέρας του ως έμβρυο.Απο εκείνη την στιγμή αρχίζει το υποσυνήδητο να αποροφά τα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχεται η μητέρα και τα μεταδίδει με την σειρά της στο έμβρυο.
Η χαλαρή μουσική , η καθημερινότητα μακριά απο εντάσεις κ έντονη ζωή αλλά κ οι χαμηλόφωνες συζητήσεις βοηθούν στην διαμόρφωση ενός υποσυνηδήτου ήρεμου κ πράου, αυτό θα βοηθήσει σημαντικά στην μετέπειτα πορεία της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του ατόμου.

Όταν γεννηθεί θα πρέπει οι συνήθειες της μητέρας να παραμείνουν στα ίδια επίπεδα χωρίς να αλλάξει
σημαντικά η καθημερινότητα της, το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσει το μωρό θα πρέπει να συνεχίσει να είναι ήρεμο κ γαλήνιο,σε καμία περίπτωση δεν πρέπει το μωρό να βρίσκεται αντιμέτωπο με διάφορες στιγμές έντασης κ ψυχολογικής αναταραχής.Μπορεί να μην κατανοούν τα λεγόμενα αλλά σίγουρα καταλαβαίνουν την ένταση της φωνής και απο την χροιά τους μπορούν να διαπιστώσουν αν το ερέθισμα που δέχονται είναι θετικό ή αρνητικό, όλα αυτά αποθηκεύονται στο υποσυνήδητο και όσο περνά ο καιρός θα μεταπηδούν απο μέσα του άθελα του .
Μέχρι την στιγμή που το παιδί πλέον θα πατήσει το πόδι του στο κατώφλι του παιδικού σταθμού πρέπει οι γονείς να φροντίσουν να του μεταδίδουν όσες περισσότερες πληροφορίες είναι δυνατόν για την ζωή , πρέπει να του μάθουν τρόπους συμπεριφοράς κ το κυριότερο να διαχωρίζει το καλό απο το κακό.

Στον παιδικό σταθμό το παιδί θα περπατήσει τα πρώτα σκαλιά της κοινωνικοποίησης , θα αρχίσει να συναναστρέφεται με άλλους χαρακτήρες που μέχρι χτες δεν γνώριζε καν την υπαρξή τους, θα αρχίσει φιλίες και συναισθηματικούς δεσμούς με κάποιους εξ’ αυτών.Εκεί οι υπεύθυνοι της προσχολικής αγωγής θα μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τις γνώσεις τους γύρω απο την ζωή και θα τα βοηθήσουν να προετοιμαστούν κυρίως ψυχολογικά για την μεταπήδηση τους στο δημοτικό .

Στο δημοτικό η συμβολή του εκαστοτέ δασκάλου αποτελεί σημαντικό κομμάτι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του μικρού παιδιού.Αρχίζουν να μεγαλώνουν οι παρεές , τα άτομα γίνονται περισσότερα αλλά κ η προσοχή θα πρέπει να αυξηθεί.Το παιδί όσο μεταπηδά τις τάξεις με γοργά βήματα , βρίσκεται ολοένα και πιο κοντά στην έντονη ζωή της εφηβείας .
Στα έντεκα ή στα δώδεκα συνήθως τα παιδιά ανοίγουν χωρίς να το καταλάβουν το πόρτα της εφηβείας, μπορεί εκείνα να μην το κατανοούν αλλά τις αλλαγές στην καθημερινή τους ζωή μπορούν εύκολα να τις διακρίνουν οι γονείς τους.
Έντονες μέρες, γεμάτες νεύρα, γεμάτες ένταση, αρνητικότητα κ συνεχής αντιπαλότητα προς τους ίδιους τους γονείς με την παραμικρή αφορμή। Οι γονείς τότε συνήθως αποφασίζουν να ζητήσουν την βοήθεια κάποιου ειδικού, σίγουρα η κινησή τους αυτή είναι σωστή αλλά η νοοτροπία που έχει ριζώσει αναμεσά μας εντελώς ΛΑΘΟΣ, τονίζω το λάθος διότι η προκατάληψη του κάθε γονέα πως το παιδί πρέπει να έρθει σε επαφή με κάποιον ειδικό κ κυρίως με έναν ψυχολόγο μονάχα όταν η κατάσταση ξεφύγει απο τον δικό τους έλεγχο κ δεν μπορούν πλέον να συγκρατήσουν τα παιδιά τους είναι απόλυτα λανθασμένη.Ένα παιδί μπορεί να είναι εξωτερικά χαρούμενο, το ‘’φαίνεσθαι’’ απο το ‘’είναι’’ απέχει αρκετά πόσο μάλλον σε αυτήν την ηλικία που οι ορμόνες χτυπούν κόκκινο και βρίσκονται σε τεντωμένο σκοινί,αλλά εσωτερικά να παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Πολλά παιδιά προσπαθούν να κρύψουν γεγονότα κ πράξεις απο τους γονείς τους με σκοπό την απόκρυξη της αλήθειας, διότι πιστεύουν πως η αποκαλυψή της θα έχει προς αυτά άσχημα αποτελέσματα απο κάποιο σφάλμα στο οποίο πιθανότατα να έχουν λάβει μέρος .
Στην διάρκεια της εφηβείας οι πειρασμοί είναι αρκετοί όπως και στην ζωή μας άλλωστε, απλά σε αυτήν την εύθραστη απο πλευράς δυναμισμού κ αυτοπεποίθησης ηλικία πρέπει οι γονείς να δίνουν ιδιέτερη προσοχή, σε καμία περίπτωση δεν κλείνουμε τα αυτιά μας κ προσπαθούμε με άσχημο τρόπο να τα κλείσουμε κ στα παιδιά μας,αντιθέτως, τα ανοίγουμε , ενημερωνόμαστε όσο το δυνατόν πληρέστερα για τις επιπτώσεις που έχουν στην ζωή μας οι καταχρήσεις απο τις διάφορες ουσίες κ με την σειρά μας ενημερώνουμε κ τα παιδιά μας.ΠΟΤΕ δεν κλείνουμε τα αυτιά μας αν η κακοτυχία απο τους κινδύνους χτυπήσει κάποιον γειτονά μας ή κάποιον γνωστό μας, διότι αν πράξουμε κάτι τέτοιο, την επόμενη φορά πιθανόν να ακούσουμε την δική μας πόρτα να χτυπά κ τότε θα είναι αργά , γιαυτό η πρόληψη κ η ενημέρωση είναι το καλύτερο φάρμακο για τα περισσότερα δεινά που μπορεί να πλήξουν έναν άνθρωπο.Εάν η εφηβεία κυλήσει ομαλά , η ενηληκίωση θα φαντάζει λιγότερο πιεστική στα παιδιά .

Καθώς τα παιδιά εδώ στην Ελλάδα όπως κ σε αρκετές χώρες του κόσμου τελειώσουν το λύκειο θα αποζητήσουν την προσωπική τους ελευθερία κατά τα προσωπικά τους όνειρα κ τις γεμάτες ‘’ζωή’’ φιλοδοξίες τους, όπως κ την ανεξαρτητοποιησή τους , το δεύτερο όμως στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει , η ανεξαρτητοποίηση που πιστεύουν πως έχουν ξεκινήσει όταν βρίσκονται ήδη 800 χιλιόμετρα απο τους γονείς τους γκρεμίζεται όταν το τηλέφωνο στο πατρικό χτυπήσει ζητώντας την απαράμιλλη βοήθεια τους . Υπάρχουν βέβαια κ νέοι οι οποίοι εργάζονται ώστε να βγάζουν τα ‘’προς το ζην’’ αλλά κ εκείνοι παρά την αξιότιμη προσπάθεια τους δεν μπορούν να θεωρηθούν ανεξάρτητοι.
Οι νέοι σε αυτήν την ηλικία είναι ανεξάρτητοι μονάχα στο μυαλό , τα θέλω τους βαδίζουν δίπλα στα όνειρα τους κ προσπαθούν να χτίσουν το επιθυμητό σε αυτους προσωπικό μελλον .
Η κοινωνικοποίηση σε αυτήν την ηλικία παίρνει την μορφή ενός φιλελεύθερου αγώνα , προσπαθείς να επιβιώσεις στην πραγματική κοινωνία που πλέον σε αντιμετωπίζει ως έναν ενηλικιωμένο νεαρό/η αναλαμβάνωντας πλεόν την ευθύνη των πράξεων σου , αφήνωντας στο παρελθόν την άνετη αντιμετώπιση της όταν κ σε κοιτούσε λέγοντας ‘’ Άστον παιδάκι είναι, θα μάθει’’ .
Οι παρέες σε αυτήν την ηλικία συνήθως μεταμορφώνονται σε μακροχρόνιους δεσμούς φιλίας που πολλές φορές οδηγούνται σε σύσφιξη των σχέσεων με κάποιους πιο σημαντικούς δεσμούς (π.χ κουμπαριά ) .
Η κοινωνικοποίηση του ατόμου πλέον βρίσκεται στο αποκορυφωμά  της , έντονες παρέες , νέα άτομα εισχωρούν στην ζωή του ενήλικα, εκεί όμως πρέπει να χρησιμοποιήσει όλες τις εμπειρίες ζωής που είχε απορροφήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια κατά την παιδική του ηλικία για να ενταχθεί στην κοινωνία με τον καλύτερο κ πιο ομαλό τρόπο , αλλά το κυριότερο να μπορεί να κάνει όσο το δυνατόν  καλύτερες επιλογές για τους ανθρώπους που θα πλαισιώνουν άμεσα κ  έμμεσα  τις πρώτες γραμμές της καθημερινή του ζωής.

Γνωμικά-στιχάκια.

Πριν την γλώσσα βουτήξεις στην απεραντοσύνη της βλακείας,

φρόντισε να βουλιάξεις την σκέψη σου στην πράξη του συλλογισμού!

Η έλειψη μνήμης απο το πέρασμα του χρόνου δείχνει άνθρωπο άρρωστο, η απώλεια μνήμης κατα επιλογή δείχνει άνθρωπο ''ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΟ''.!