Σε μία παράσταση των ονείρων,εκείνων που εύκολα σε μαγεύουν,
και σε ρίχνουν στα σεντόνια τους,
κράτησα μιά ανάσα κοφτή.
Προσπάθησα μάταια,
να ψάξω για λίγο μέσα εκεί.
Σαν παιδί αθώο,
μακρία από μεγαλεπήβολα σχέδια,
και των τρανών την ζωή,
γέλασα με τους άλλους,
μα με τον εαυτό μου πιό πολύ.
Φοβισμένος, κυριευμένος,
από του μυαλού την σιωπή,
κράτησα για λίγο το μεγάλο γέλιο,
εκείνο που φορούσα, όταν ακόμα
με αποκαλούσαν παιδί.
Μπερδεμένος με όλα,
με λόγια, αναρίθμητες σκέψεις,
οι οποίες είχαν αποκτήσει
μία περίεργη μορφή.
Υποψιασμένος πλέον,
από του άσχημου και του κακού την υφή,
παράτησα στην άκρη την μάσκα,
του ονειροπόλου γητευτή,
και άρπαξα για λίγο την πλυμμηρισμένη,
από ζωντάνια και νιότη, στιγμή.
Σάστισα, έκλαψα,
με μία διαρκή και έντονη φωνή.
Προσπάθησα να με ελέγξω,
μάταια όμως,
το ''είναι'' μου είχε ξεφύγει.
Είχε γίνει ένα με την στιγμή,
κρατούσε την χαρά στο ένα χέρι,
και την λύπη στο άλλο ως καρτέρι,
ως καρτέρι πεινασμένο,
με μία όψη αρχηγική.
Άνοιξα τα μάτια,
και τα παράτησα όλα, πίσω, εκεί.
Στα όνειρα τα ονειροπόλα,
που δεν έχουν ευθύνες,
και στιγμές με λογική.
Σήκωσα το βλέμμα,
γέλασα με το ψέμα,
και ''ονειρέυτηκα'' μιά νέα, αρχή.
