Χαμόγελο..

Χαμογελό μου εσύ,
αδιάφορη μορφή,
στου ανέμου σου την πλώρη,
χάνω κάθε λογική.

Χαμογελό μου εσύ,
αδελφική ψυχή,
στης όψης σου το απάνεμο,
σιγάζει η αντάρτικη φωνή.

Χαμογελό μου εσύ,
της αλήθειας φωλιά γυμνή,
δραπέτης του ονείρου,
σε μιά νύχτα ουτοπική.

Χαμογελό μου εσύ,
χαρούμενη στιγμή,
σαν βάλσαμο οδεύεις,
στης καρδιάς μου την πληγή.

Χαμογελό μου εσύ,
τρυφερό μου χάδι,
σαν αγγίζεις το φιλί,
μαγεύεις την πιό βαθιά μου ανάμνηση.

Ζωή.

Τούτη η ζωή,
που αχάριστους μα θεωρεί,
μιά κραυγή της δεν φθάνει,
τον κόσμο όλο για να γιάνει.

Τούτη η ζωή,
άδικη όταν θέλει και μπορεί,
την αλήθεια πολλές φορές καλύπτει,
ίσως και να εθελοτυφλεί.

Τούτη η ζωή,
αδύνατη και δυνατή,
μία της φλόγα αλύγιστη,
μιά ανάσα μου ισχνή.

Τούτη η ζωή,
που αγέρωχα μας θωρεί,
όσο και αν με τρομάζει,
πάντα κοιτάω την αρχή.

Τούτη η ζωή,
που άλλοτε τρέχει σαν παιδί,
και άλλοτε σαν απομονωμένο αγρίμι,
τα θέλω μου τα κλείνει σε μια άδεια φυλακή.

Τούτη η ζωή,
άλλες φορές δείχνει να κατανοεί,
και άλλες απλώς παρανοεί,
και η άγνοια στην ψυχή
συνεχίζει να καταλαγιάζει.

Τούτη η ζωή,
που αμείλικτη της δείχνουμε υπακοή,
ζητάει την δική μας την πυγμή,
για να μπορούμε ελεύθεροι
να πλέουμε μέσα στου κόσμου την βουή...

Ξεθωριασμένο όνειρο.

Μιά πνοή, ένα δειλινό ξεχασμένο,
στης νιότης την βουή, εκεί παρατημένο.
 
Αχ, το όνειρο που χθές ήταν εκεί,
πλέον δεν υπάρχει, έφυγε, εχάθη.
 
Όνειρο μου γλυκό, αχ όνειρο.
Για που το έβαλες ξανά;
 
Γιατί ακούς το άσημο, το ξένο σάλπισμα;
Γιατί όνειρο δεν μένεις εδώ, σε τούτο τον κόσμο;

Γιατί δεν αγαπάς όλα αυτά που λαχταράς;
Γιατί ότι δεν πρέπει, θέλεις να το κυνηγάς;

Πνόη μου, ψυχή μου,
ένα χθές ολόκληρη η ζωή μου.

Όλη η ζωή, μιά εικόνα γελαστή,
σαν την βλέπεις και γελάς, 
δίπλα σου κυλάει ο νοτιάς.

Όλη η ζωή μιά αμαρτία μικρή,
σαν την νιώθεις και ξυπνάς,
το χθές ξανά ξεχνάς.

Μιά πνοή, ένα χάδι και ένα ίχνος αγκαλιάς.
Το χθές, το σήμερα, και ότι από την ζωή αποζητάς.

Η μπαλάντα της μοναξιάς.

Αδικία και πόνος, 
και εγώ τόσο μόνος.
Μόνος με τις σκέψεις,
με τόσες διάσπαρτες λέξεις,
όσο και αν προσπαθώ, 
δεν μπορώ να διευθετήσω.

Πόλεμος και πουθενά ειρήνη,
δίχως εμπιστοσύνη έχουμε ξεμείνει εδώ.
Εδώ, σε ένα κόσμο που δικό μου τον θεωρώ,
δικό σου και εσύ
και προσπαθούμε να βρούμε
μιά στάλα δικαιοσύνη.

Θα φύγεις από δω, ίσως σε λίγο και εγώ,
σε κανέναν δεν ανήκει τούτο το διάφανο φόντο.
Το μόνο που σου ανήκει είναι ο εαυτός σου,
και εμένα ο δικός μου. Μονάχα αυτό μένει,
στο τέλος αυτού του κόσμου. 
Ο εαυτός μας, εκείνος ο φίλος που πίστεψε σε σένα,
μα και σε μένα. Και αν καμιά φορά του είπες ένα ψέμα,
σε κράτησε σφιχτά και γέλασε δίχως να σου κρατά απωθημένα.

Αυτός ο εαυτός μου με έμαθε να ζω,
το καθετί να εκτιμώ κάτω από την συννεφιά,
μέσα από την στιγμή που η καρδιά ένιωσε μοναχικά.
Αυτός είναι ο καλύτερος μου φίλος, αυτός,
ο αμίλητος, μοναχικός μου εαυτός.

 ( Όλοι μας μόνοι βαδίζουμε
και ας κάνουμε πως δεν το γνωρίζουμε. 
Μόνοι με καλύτερο φίλο τον εαυτό μας,
μόνοι,
με την ψυχή φύλακα και συμμαχό μας).

Μαγεία.

Και πάει η ψυχή να ανοίξει πανιά ανοιχτά της ζωής,
σαν άλλο ένα θύμα της μαγείας της.
Σαν να μην γνώριζε, σαν να μην κοίταξε,
μα ούτε να έψαξε ανάμεσα στα δίχτυα της.

''Μαγεία που μαγεύεις και τον νου των λογικών,
στα μέρη σου παρασέρνεις, μάγεψε και μένα,
δώσε μου ότι ποθείς και μιά ζωή παραμυθένια.
Ας ξεφύγω από της λογικής για λίγο το παιχνίδι,
εκείνο που λεν πως είναι ένα βέβαιο ταξίδι.
Να τρυπώσω και εγώ σε ένα πλάνο ουτοπικό,
σε μιά βόλτα ξένη μα τόσο φιλική,
σε μιά έκσταση του πόθου,
μέσα σε μια σιωπηλή κραυγή.
Να νιώσω την όψη της ελεύθερης πνοής,
να δω και να νιώσω  τα δύσβατα μονοπάτια της ζωής.
Πιάσε ψυχή τα χαλινάρια της στιγμής,
κράτα γερά, χαμογέλα ξανά
και φύγαμε, για την άλλη όψη της''.

Περπατώ.

Περπατώ, και όλο περπατώ
μέσα στον άδικο κόσμο.

Μέσα σε τούτον το ντουνιά,

που άσπλαχνος μου μοιάζει πιά.

Περπατώ και ίσως βρώ,

ένα χάδι, μιά αγκαλιά,

ίσως όμως να είναι μία
ακόμη ψεύτικη ελπίδα.

Αν όμως δεν την περπατήσω;

Αν δεν την προσπαθήσω;

Πως θα καταφέρω το όνειρο,

στα δυό μου χέρια να κρατήσω;

Περπατώ και συνεχίζω να περπατώ,

και ας είμαι σε λάθος δρόμο.

Δεν γνωρίζω αν μπορώ, ή απλά,

είναι ακόμη ένα άγνωστο ¨θέλω¨.
Ξέρω όμως πως όσο συνεχίζω,

κανείς δεν μπορεί να μου
απαγορεύσει να ελπίζω.

Περπατώ με μιά ψυχή μπερδεμένη,

μες στα παιχνίδια της ζωής
για τα καλά μπλεγμένη.

Και ένα μυαλό πλούσιο με απορίες,
γιατί να μας κυριεύουν πιά, χαμένες αξίες.

Περπατώ και ίσως να λυγίσω,

όμως για ένα μονάχα είμαι σίγουρος,

πως ότι και να γίνει, δεν θα σταματήσω.

Ίσως ο δρόμος με πάει μακριά,

ίσως μέχρι τα παρακάτω τα στενά.

Εγώ όμως θα συνεχίσω να παλεύω,

για τα δίκα μου, ιδιότυπα ιδανικά.

Φόβος.

Ένας φόβος δυνατός,
τόσο φίλος μα και λίγο ξένος.

Μπήκε στην ζωή μου ξαφνικά,
δίχως κανένα κάλεσμα.

Ένας φόβος άτρωτος, που μου πνίγει τα όνειρα,

μέσα του κλείνει ότι θέλησα και ότι πόθησα.

‘’Φύγε μακριά, σε παρακαλώ,
θέλω και πάλι να ονειρευτώ.
Να ονειρευτώ πως είναι η ζωή,
πως είναι να γελάς για το καθετί.

Φύγε μακριά, το έχω ανάγκη,

να χαμογελάσω και πάλι.

Να κρατήσω ξανά την ελπίδα,

την πραγματική ζωή να πω πως είδα’’.

Αυτός ο φόβος με σκότωσε,

την καρδιά μου την πλήγωσε,

και ένα θέλω, αθώο παιδικό,

στο μαυρό της ψυχής του περιτύλιξε.

 
‘’Μα τώρα πλέον, την αλήθεια είδα ξανά.

την αλήθεια που θέλεις και ζητάς επιτακτικά.

Η ζωή μικρή λέν πως είναι, και τα όνειρα όμορφα.

Αυτό το έζησα, το είδα, μέσα στα δυό σου τα μάτια.

Εκέινα μου έδειξαν πως η ψυχή ξεχωρίζει την αλήθεια,

ζητά τα απλά και ζει μονάχα τα δικά της παραμύθια.