Η μοναξιά της νύχτας με τρομάζει φίλε, μοναχικέ.Έρημε ταξιδιώτη της ζωής, η σιωπή σου με πνίγει, με πονά.
Το βλέμμα σου το ταξιδιάρικο ζητά να ξεφύγει,
μακριά να τρέξει, να γελάσει δυνατά.
Πως ζητά ελευθερία η ψυχή από το μυαλό;
Θέλει να δει το άγνωστο; Να γευτεί το μυστήριο του κόσμου,
ή μήπως να μυρίσει την βρωμιά του κλειστού κοιμητηρίου
μιας βουβής καρδιάς;
Ξέρω, ξέρω, είναι η αλήθεια αυτή
που ειπώνεται στα χείλη τα ξερά.
Όμως πως να στο πω, πως να στο εξηγήσω;
Για μένα είναι η αλήθεια χτισμένη,
μέσα σε ψεύτικα κάστρα.
Ο ντουνιάς γεμάτος από ανθρώπινες ψυχές.
Πολλές, άσπρες, μαύρες και κίτρινες αν θες.
Ζήτησες χάρες, απαίτησες αλήθειες και μίσησες το ψέμα,
μα σαν την γλύκα του δοκίμασες έκλεισες το βλέμμα.
Ξέχασες, λησμόνησες όσα εσύ είχες ζητήσει, όσα είχες εκτιμήσει.
Έχασες αξίες, πως το λένε, ναι, ιδανικά,
είπες ένα βράδυ, μεθυσμένος σε μια γωνιά,
πως σε παρέσυραν πάθη δυνατά.
Ναι, πιστεύω στα πάθη, μα περισσότερο στα λάθη.
Εκείνα δες αν θες να γνωρίσεις τον εαυτό σου,
εκείνα αγάπησε αν θες να γίνεις πιο όμορφος,
και μισησέ τα αν θες να απλά να κυριαρχήσεις.
Χάθηκαν οι ψυχές οι ελεύθερες, οι αντάρτισσες,
πλέον επικρατούν οι σχέσεις οι φιλάργυρες.
Μικροί, μεγάλοι βουτηγμένοι στην ξεγύμνια της σιωπής,
κλείσμενοι σε ανθρώπινα παιχνίδια της στιγμής.
Εφήμερα όλα, περασμένα,
μα όχι ξεχασμένα.
Μετρημένα τα λεπτά της ζωής,
νεκρά σε μια γωνία,
να σου δείχνουν την αξία του να ζεις.
