Υπόσχεται να μας κάνει πιό έξυπνους μέσα από μία σειρά διαφόρων συζητήσεων.
Υπόσχεται να μας κάνει πιό ευαίσθητους μέσα από λίγες στιγμές πόνου.
Υπόσχεται να μας κάνει πιό σοφούς μέσα από διάφορα λάθη αλλά προπάντων
πιό όμορφους μέσα από πιό πολλά χαμόγελα.
Πόσο όμορφα θα ήταν αν όλα τα παραπάνω ήταν τόσο απλά και ανθρώπινα.
Αν δεν έκρυβαν μέσα τους την ζήλεια, τον φθόνο, το μίσος, την έχθρα και όλα
αυτά τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα τα οποία πλυμμηρίζουν τις καρδιές μας.
Κρίση θα μου πεις. ΔΕΚΤΟ! Αλλά και πριν χιλιάδες χρόνια τα ίδια λάθη κάναμε
σαν άνθρωποι. Μπορεί όχι εμείς αλλά άνθρωποι λογίζονταν και αυτοί οι οποίοι
έπρατταν με προσωπικά συμφαίροντα. Άνθρωποι ήταν αυτοί οι οποίοι εφήυραν
την λέξη '' ΠΟΛΕΜΟΣ '' και νεότερες γενιές ήταν αυτές που υποστήριξαν στο
έπακρον αυτή την αντιφατική λέξη.
Ένας πόλεμος επικρατεί σε καθημερινή βάση μέσα μας. Ο χειρότερος φόβος του
ανθρώπου και συνάμα ο καλύτερος του φίλος στις αδύναμες στιγμές του.
Προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ηθικές αξίες όσο πιό ψηλά μπορούμε
μα ο πόλεμος τις αφανίζει στο λεπτό.
Aποδυναμώνει τους χαρακτήρες, λυγίζει τα όμορφα συναισθήματα και
ανθίζει το μίσος. Το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου είναι ο πόλεμος.
Ξεκινά ανέκαθεν σαν μία απλή μάχη με τον εαυτό μας. Μία μάχη η οποία
μπορεί και κρατά σε απόσταση οποιαδήποτε φιλευθερική άποψη από την
αντίθετη γνώμη του καθωσπρεπισμού. Αυτή η μάχη αρχίζει και καλλιεργεί
τον σπόρο του φόβου, της ενοχής. Αρχίζουμε να γεμίζουμε με φανταστικές
ενοχές για τα δικά μας θέλω. Για αυτά τα οποία αγαπάμε και είναι διαφορετικά
από τα στερεότυπα. Φοβόμαστε να αντικρύσουμε στον καθρέφτη τον εαυτό μας.
Ψάχνουμε δικαιολογίες για τα συναισθήματα και τις απλές χαρούμενες στιγμές.
Προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον λήθαργο μα η μάχη έχει ήδη αρχίσει.
Φοβόμαστε και προσπαθούμε να κρύψουμε την αλήθεια της ψυχής μας.
Η ανασφάλεια μας χτυπά την πόρτα και την καλωσορίζουμε με ένα τρομαγμένο
χαμόγελο.
Η αυλαία της αρχής μόλις έχει ήδη πέσει!
Έπειτα από την πρώτη επαφή με τις ήρεμες πλευρές του φόβου αρχίζει το όμορφο παιχνίδι της ζωής να αποκτά έναν ρόλο επιβίωσης.
Εκεί που κάθε μέρα ήταν ηλιόλουστη αρχίζουν τα πρώτα σύννεφα να
τοποθετούντε στις άκρες των ονείρων σου. Ο κόσμος που ονειρεύτηκες
δεν μοιάζει τόσο με αυτόν που ζείς ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής απέχει
από τον παράδεισο των σκέψεων σου όσο απέχει η αίγλη της νιρβάνας από
την σαπίλα της πραγματικότητας.
Ηρέμησε και προσπάθησε να σκεφτείς θετικά. Ξέρω, τίποτα δεν μπορεί
να σε κρατήσει στο (πιό) όμορφο χθές, κανείς και τίποτα δεν μπορεί
να σε σύρει στο μακρινό εύμορφο παρελθόν σου. Τα ανέμελα χρόνια
τα οποία κάποτε αποτελούσαν μία κουρασμένη πραγματικότητα
πλέον είναι μία απιθυμία την οποία δεν μπορείς να την γευτείς.
Τώρα έχεις γίνει ένα με τους άλλους ή για να το θέσω διαφορετικά,
οι άλλοι έγιναν ίδιοι με εσένα.Ένας κόσμος που όλοι δείχνουμε
διαφορετικοί αλλά στην πραγματικότητα είμαστε τόσο ίδιοι.
Ναι, ίδιοι! Άνθρωποι πάνω από όλα. Άνθρωποι αδύναμοι,
με φοβίες, μα πάθη, λάθη, σφάλματα. Όλοι μας είμαστε άνθρωποι.
Και εσύ άνθρωπε την ημέρα της πρωτοχρονιάς θα υψώσεις το κρυστάλλινο
ποτήρι σου και θα ευχηθείς σε όλους αυτούς που βρίσκονται γύρω από
το όμορφο τραπέζι του σπιτικού σου μα πάνω από όλα θα ευχηθείς
για σένα. Θα αποζητήσεις νέα θέλω και άλλες επιθυμίες, διαφορετικές.
Όμως δεν θα σκεφτείς τα λάθη ολόκληρου του χρόνου, μονάχα θα
λαχταράς τις χαρές του νέου.
Και την επόμενη μέρα άλλος ένας χρόνος επιβίωσης ξεκινά!
Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε το μίσος, ας παραγκωνίσουμε την
έχθρα και ας αποζητήσουμε για λίγο το κρυφό συναίσθημα της χαράς.
Ξέρω, κρίση αλλά εμείς μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα από τον
καθένα τον εαυτό μας, μόνο εμείς!
Για αυτό την επόμενη μέρα, χαμογέλα και ότι μας αξίζει,
σίγουρα θα έρθει να μας βρεί..!
