Και ο
καιρός κυλά.. Αλλες στιγμές με έντονο ρυθμό και άλλες με μία
βασανιστική αρνητική (προ)διάθεση. Δεν γνωρίζω αν ευθύνονται οι καιροί,
οι άνθρωποι ή εμείς οι ίδιοι, αυτό που γνωρίζω όμως και μπορω να
υποστηρίξω με απόλυτη βεβαιότητα ειναι πως η κατάσταση στην οποία έχουμε
περιέλθει με μια ιδιότυπη εθελοτυφλία δεν μπορεί άλλο να φιλοξενεί τον
δικό μου χαρακτήρα, τα δικά μου θέλω, τα δικά μου απλά
όνειρα. Δεν ειναι εύκολο να ξεφύγεις από την "μαζοποίηση", από τα
χαλινάρια τα οποία εκβιαστικά τοποθετεί η κοινωνία πάνω απο τις
τελευταίες ελπίδες που μας έχουν απομείνει. Θα προτάξω την λογική μου.
Θα προσπαθήσω να προασπίσω και τα ελάχιστα εναπομείναντα ανθρώπινα
χαρακτηριστικά μου και είμαι σίγουρος πως στο τέλος θα ξεφύγω από αυτό
τον πλυμμηρισμένο από ψευδαισθήσεις κόσμο. Δεν μπορώ άλλο να αναλώνομαι
σε πρόσχερους ανθρώπους και "πρόχειρες" φιλίες. Μέχρι χθες πίστευα πως
γίνεσαι καλύτερος με το να γνωρίζεις απλά ανθρώπους, και ας σε
ποδοπατούν, ας σε εξευτιλίζουν, πίστευα πως με το να γνωρίζεις τυχαίους
και διάφορους ανθρώπους κερδίζεις εμπειρίες, γνώσεις, και το μεγαλύτερο
μου λάθος, πίστευα πως όσους περισσότερους ανθρώπους θα γνώριζα τόσο
καλύτερος και σοφότερος θα γινόμουν. Τελικά συνάντησα την αλήθεια μαζί
με εσένα. Συνάντησα την ζωή μαζί με εσένα. Όλα αυτά τα απλά τα οποία
έζησα στο πλάι σου και συνεχίζω να ζω με βοήθησαν να καταλάβω πως ο
άνθρωπος που έχει να σου προσφέρει αγάπη και έρωτα μπορεί να σε κάνει
καλύτερο, πιό έξυπνο, πιο απλό, πιο ΚΑΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ. Μόνο αυτός που έχει
σκοπό και υπομονή να σου προσφέρει θα σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος,
μονάχα αυτός που έχει σκοπό να σε ακούσει και να σταθεί δίπλα σου θα σε
κάνει πιο στοργικό, αυτός που θα κλάψει και θα γελάσει μαζί σου ειναι
εκείνος ο οποίος θα σε κάνει δυναμικό και παράλληλα ευαισθητοποιημένο
χαρακτήρα. Αυτός ο οποίος θα παραμείνει δίπλα σου στο δύσβατο μονοπάτι
της ζωής μπορεί να χαρακτηριστεί ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά
"φωνές"...
