Συνέχισε..

Συνέχισε ψυχή,
εσύ αδιάκοπη μορφή,
να υφένεις κάστρα και πολιτισμούς,
μέσα σε μιά πλάνη ουτοπική.

Συνέχισε ψυχή μου να προσπαθείς,
τον κόσμο να αλλάξεις,
μην φοβάσαι μήπως του μοιάσεις,
θα είμαι εγώ, εδώ να σου κρατάω το χέρι.

Συνέχισε να αναζητάς,
για λίγο φως να παρακαλάς,
μέσα στις ψυχές των σύγχρονων μοντέρνων.
Άλλαξε τρόπους και ουρανούς
και ταξίδεψε ελεύθερη σε άλλα μέρη.

Συνέχισε να ψάχνεις,
το κακό συνέχισε να γιάνεις,
και μην φοβηθείς.
Στιγμή μην φοβηθείς,
για την εικόνα σου στους τρίτους.
Άσε για αυτούς του ''τύπους''
και κράτα για εμάς,
το πιό φωτεινό αστέρι.

Συνέχισε στην μέρα,
ακόμα και στην νύχτα, μην σταματάς.
Συνέχισε να τρέχεις προς το άγνωστο,
με την θελησή σου ως ταίρι.

Συνέχισε, συνέχισε...
Ποτέ μην σταματάς.
Διάλεξε ''όπλα'' και ''ανθούς''
και τράβα πλώρη,
προς τα αλησμόνητα θέρη.

Εμείς.

Γράψαμε πάνω στις λέξεις,
τις χαρές και τις λύπες που ζήσαμε.
Όλα τα απλά, όλα εκείνα,
που ξάφνου, ενά πρωί αντικρίσαμε.

Μέσα σε λέξεις, πίσω από σκέψεις,
όλα τα αθώα βλέμματα,
όλα εκείνα που νιώσαμε και 
λογίσαμε ως παιδικά πταίσματα.

Δίπλα σε τάσεις φυγής,
σε μιά στάση ανακωχής,
κρατήσαμε όρθια την όψη,
μιάς άλλης ζωής.

Εμείς άνθρωποι απλοί,
δίχως ''αέρα'' πλουσίου,
και φήμη δυνατή.

Άνθρωποι βγαλμένοι,
από του βούρκου την πνοή,
όσα και να μας καταλογίζουν,
δεν μας αγγίζει,
της οφθαλμαπάτης η λογική.

Προτού.

Προτού το χάραμα χαράξει,
προτού το φως το θαύμα ξαναψάξει.
Προτού όλα εκείνα από το χθες ξεπροβάλλουν,
προτού τις χαρές του σήμερα να αναβάλλουν.
Προτού τα δικά τους ''θέλω'' να μας επιβάλλουν,
προτού όλες τις στιγμές από την ζωή μας βγάλουν.
Προτού το ''εγώ'' μου γίνει ''εσύ'' 
και το χθες μία αόριστη στιγμή.
Προτού όλα εκείνα που τόσο αγαπήσαμε
μας φανούν τόσο ξένα,
ένα αθώο, μικρό και τρομαγμένο ψέμα.
Προτού λοιπόν, τα μάτια μου ανοίξω,
ας ονειρευτώ για λίγο, το αέρα ελεύθερο
και μιά ζωή μέσα στο ρίσκο.
Μέσα στο ρίσκο που διάλεξα εγώ,
μέσα σε εκείνο που ήθελα να δω, 
μέσα σε 'κείνο, που θέλησα να ζήσω.

Όνειρο απατηλό.

Και τράβηξε στο αρχιπέλαγο,
να ψάξει για όλα εκείνα τα όνειρα που έφυγαν.
Όλα εκείνα που χθές,
στον ύπνο του γέμισαν με αιώνια ψέμματα.
Μιλούσαν για ταξίδια μαγικά,
χαμένα σε διαφόρους παραδείσους.
Κρυμμένα σε ύψοι και πλάτη, μοναδικά,
ανάμεσα σε ανθρώπους ίσους,
με μιά ιδέα από διαφορετικά ιδανικά.
Μέσα τους είχαν αλήθειες κρυφές,
για όσα θέλεις να πεις, να πω,
μα παραμένουν στο χτές.
Σε μία γωνία αναλλοίωτα,
προσμένωντας για όλα αυτά που λες
και εκείνα που απλά στο ''πριν'' τα καίς.
Καθισμένος πάνω σε μιά στιγμή,
η οποία αμέτοχη θωρρεί, 
του χρόνου την απύθμενη τόλμη.
Σε μία γωνία, ασπρόμαυρη,
τα όνειρα μας μείνανε.
Εκλάψανε, γελάσανε,
μα την όψη της ζωής μας,
ακόμη δεν είδανε.