Το δάκρυ.

Τι είναι αυτό που στα μάτια σου στάζει;
Μην είναι ένα απάνεμο αγιάζι ή μήπως ένα δάκρυ δυνατό;
Μην είναι η καρδιά σου που από μέσα της φωτιές τάχα βγάζει;
Ή μήπως το φεγγάρι που φέγγει στο σωρό;
Σαν να κοιτώ έναν γέρο να κλαίει και ένα παιδί να γελά.
Και οι δυο τους άνθρωποι ίδιοι μα αιώνες μακριά.
Κλαίει ο ''χρόνος'' που περνά και η άνοιξη που επιστρέφει κρυφά χαμογελά.
Κρύβεις μέσα σου έναν παράδεισο ζεστό και μια κρύα κόλαση.
Όλα εκείνα που θέλησα κάποτε να πω, μα δεν έμαθα να λέω.
Η καρδιά σου κάθε χάραμα ανήκει σε διαφορετική παρέλαση.
Και εγώ μακριά σου στο βρεγμένο παράθυρο να κλαίω.
Καθώς συνεχίζω να κοιτώ τα μάτια σου τις σκέψεις μου βυθίζω.
Βυθίζω το χθές, βυθίζω το παρόν και προσμένω μονάχα το μέλλον.
Κοιτώ το αύριο πιο μακριά και την σκέψη μου στο φεγγάρι την γυρίζω.
Κοιτώ και τα μάτια σου και κάπου εκεί βαθιά τον παράδεισο μέσα στην κόλαση αντικρίζω...!

Αν.

Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, άνθρωποι μικροί, άνθρωποι μεγάλοι.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, με λευκές ψυχές δίχως μαύρες καρδιές.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, με καθαρό μυαλό, δίχως την ανθρώπινη ζάλη.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, όλες τις νύχτες και όλες τι μέρες.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, στο χάραμα και το ηλιοβασίλεμα.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, στο φως και το σκοτάδι.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, προτιμώντας ένα κλαδί ελιάς για στέμα.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι και προτιμούσαμε αντί για πλούτοι ένα αθώο χάδι.
Ίσως τότε να κοιτούσαμε αλλιώς τον κόσμο,
εκτιμώντας του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά το συναισθηματικό υπόβαθρο.
Ίσως τότε ο κόσμος να γινόταν ονειρικός,
ίσως τότε να άξιζε να γίνεις αιώνιος .!

Η αληθινή αγάπη.

Η αγάπη είναι ένας παράδεισος τόσο μεγάλος μα και συνάμα τόσο μικρός.
Είναι τόσο μεγάλος που χωρά μέσα του η ειλικρίνεια, η συμπαράσταση, το πάθος, ο σεβασμός, η εκτίμηση. Χωρά μέσα του μια ολόκληρη αληθινή ζωή μα είναι τόσο μικρός για να χωρέσουν ψέματα μέσα του. Δεν έχει ελεύθερες γωνιές για να καταλαγιάσει το μίσος, η έχθρα, η μισαλλοδοξία.
Όταν αγαπάς δεν πρέπει να κρατάς συναισθήματα. Αν τα κρατήσεις δεν μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά. Η αγάπη δεν εξαγοράζεται μέσα από πείσματα και αδιάφορες στάσεις. Όταν αγαπάς μένεις σταθερός κρατώντας ψηλά την χρωματιστή σημαία που πάνω της φωνάζει η αγάπη.
'' Είμαι εδώ και σε αγαπώ ''. Η πραγματική αγάπη ενώνει ανθρώπους, δεν χωρίζει.
Την βλέπω ολοένα και πιο έντονα στα μάτια των γονιών μου κάθε μέρα που περνά και δεν σταματώ να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα δω το βλέμμα αυτό στον καθρέφτη το πρωί.

Το περβάζι της άνοιξης.

Κινείται το όνειρο σαν παιδί μωρό,
κινείται άφοβα στο άυριο.
Πόσο θα ήθελα να γεμίσει ο ουρανός παιχνίδια,
να γεμίσει ως απάνω με της αγάπης διάφορα στολίδια.
 

Να μυρίσει η μέρα άνοιξη
και ας είναι μια νύχτα ενός ξεχασμένου χειμώνα,
να μυρίσει το άνθος της ζωής
και ας είναι τελικά μια ανεμώνα.

Πόσο θα ήθελα το χθές μέσα από το παράθυρο να επιστρέψει,
να μου ξύσει τις πληγές και η παλιά αγάπη πίσω να έρθει.
 

Πόσο νιώθω την ανάγκη να νιώσω πάλι νέος,
να νιώσω για στερνή φορά από το χαμμένο βλέμμα της το δέος.
 

Που να κρύβεται τελικά ο πόνος μιας ανάμνησης,
κάτω από το χαλί της καρδιάς ή
στην ξεθωριασμένη εικόνα μια μάχης άνιση;

Πίστη.

Τι κ αν όλα πάνε αριστερά,

τι κ αν δεν βλέπω χαρούμενα πρόσωπα.

Τι κ αν το κατεστημένο όλους μας τρομάζει,

τι κ αν η ζωή που για μας φτιάξανε με πειράζει.

Τι κ αν έφαγαν πολλά,

τι κ αν έκλεψαν ακόμα περισσότερα.

Κήρυκες έχει γεμίσει η κοινωνία,

προσπαθώντας ο καθένας του να δώσει την δική του ερμηνεία,

επί σκηνής,

μα δίχως προθυμία για πράξεις.

Πάλι λόγια χιλιοειπωμένα,

πάλι η καρδιά κομμάτια απο τα δικά τους πεπραγμένα.

Όσα κ να μου κάνουν δεν θα σκύψω το κεφάλι μου,

θα το έχω ψηλά αγναντέυοντας την ελπίδα 

με μονο σύμμαχο την ΠΙΣΤΗ μου.!

Το σταυροδρόμι του πολέμου.

Είναι κακός ο πόλεμος μάνα, είναι κακός.
''Αίματα'' κυλούν παντού και άνθρωποι πονούν.
Είναι υγρός ,μάταιος, άδικος και οδηγεί πάνω σε τοίχους,
έξω στα βουνά και μέσα σε λαβυρίνθους.
Περνά μα η ιστορία δεν ξεχνά,
τους ήρωες τους οποίους πήρε μαζί του,
με άνθη στολίζει την μνήμη τους.
Είναι κακός ο πόλεμος μάνα, τον έζησα σε μια άλλη μορφή.
Μέσα σε σπηλιές και άγνωστα μέροι.
Μα δεν με οδήγησαν εκεί όπλα και ξερά σπαθιά,
με οδήγησαν του κόσμου η λιγοστή αγάπη
και η άσχημη ψευτιά.!

Άνθρωπος.

Οι άνθρωποι γεννιούνται,
και σαν λουλούδια μεγαλώνουν.
Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και άλλοι μέσα σε φυλακές την ψυχή τους σκλαβώνουν.

Μεγαλώνουν κοιτώντας τον κόσμο,
μέσα από φυλακές, μέσα από κλουβιά,
τα οποία από τα δικά τους χέρια
συνήθως είναι χτισμένα.

Αποζητούν το κλειδί της αιώνιας ευτυχίας
και ας γνωρίζουν πως αιώνια δεν θα ζούν,
αποζητούν πάντα πιο πολλά από όσα αποκτούν.

Προσπαθούν, ξαναπροσπαθούν,
για την τέλεια στιγμή,
δεν μπορούν να δουν,
πως τέλεια είναι η ίδια η ζωή.

Πληγώνουν τους άλλους,
ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό,
πληγώνουν και μέσα τους γεννούν τον πόνο.

Μετανιώνουν για πράξεις,
για σκέψεις, για περασμένα,
για όσα η καρδιά δεν έζησε
και για όσα δεν έγιναν ξεχασμένα.

Νιώθουν, αγαπούν, μισούν,
νιώθουν το φιλί, αγαπούν την ζωή,
μισούν της καθημερινότητας το κελί.

Γεννιούνται, μεγαλώνουν, γερνούν,
και κάποια στιγμή κοιτούν τον καθρέφτη,
ξαφνικά καταλαβαίνουν πως τα χρόνια περνούν.

Περνούν και γελούν με εκείνους που νομίζουν
πως μπορούν να τα φθάσουν,
πως μπορούν για πάντα τον θάνατο να ξεγελάσουν.

Μα ο θάνατος τους περιμένει όλους,
άλλους '' γλυκά '' του υποδέχεται και άλλους μέσα από '' πόνους ''.
Πόνους ψυχικούς ,πόνους καρδιάς, πόνους ψυχής,
τους πόνους για τους οποίους αιώνια, αξίζει να ζεις ...!