Νέος χρόνος.

Και ένα νέο έτος ξεκινά για μία ακόμη φορά. 2013 το λένε αυτή την φορά και όπως κάθε πέρσι, υπόσχεται και αυτό με την σειρά του να αλλάξει εμάς τους ανθρώπους.
Υπόσχεται να μας κάνει πιό έξυπνους μέσα από μία σειρά διαφόρων συζητήσεων.
Υπόσχεται να μας κάνει πιό ευαίσθητους μέσα από λίγες στιγμές πόνου.
Υπόσχεται να μας κάνει πιό σοφούς μέσα από διάφορα λάθη αλλά προπάντων
πιό όμορφους μέσα από πιό πολλά χαμόγελα.
Πόσο όμορφα θα ήταν αν όλα τα παραπάνω ήταν τόσο απλά και ανθρώπινα.
Αν δεν έκρυβαν μέσα τους την ζήλεια, τον φθόνο, το μίσος, την έχθρα και όλα
αυτά τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα τα οποία πλυμμηρίζουν τις καρδιές μας.
Κρίση θα μου πεις. ΔΕΚΤΟ! Αλλά και πριν χιλιάδες χρόνια τα ίδια λάθη κάναμε
σαν άνθρωποι. Μπορεί όχι εμείς αλλά άνθρωποι λογίζονταν και αυτοί οι οποίοι
έπρατταν με προσωπικά συμφαίροντα. Άνθρωποι ήταν αυτοί οι οποίοι εφήυραν
την λέξη '' ΠΟΛΕΜΟΣ '' και νεότερες γενιές ήταν αυτές που υποστήριξαν στο
έπακρον αυτή την αντιφατική λέξη.
Ένας πόλεμος επικρατεί σε καθημερινή βάση μέσα μας. Ο χειρότερος φόβος του
ανθρώπου και συνάμα ο καλύτερος του φίλος στις αδύναμες στιγμές του.
Προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ηθικές αξίες όσο πιό ψηλά μπορούμε
μα ο πόλεμος τις αφανίζει στο λεπτό.
Aποδυναμώνει τους χαρακτήρες, λυγίζει τα όμορφα συναισθήματα και
ανθίζει το μίσος. Το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου είναι ο πόλεμος.
Ξεκινά ανέκαθεν σαν μία απλή μάχη με τον εαυτό μας. Μία μάχη η οποία
μπορεί και κρατά σε απόσταση οποιαδήποτε φιλευθερική άποψη από την
αντίθετη γνώμη του καθωσπρεπισμού. Αυτή η μάχη αρχίζει και καλλιεργεί
τον σπόρο του φόβου, της ενοχής. Αρχίζουμε να γεμίζουμε με φανταστικές
ενοχές για τα δικά μας θέλω. Για αυτά τα οποία αγαπάμε και είναι διαφορετικά
από τα στερεότυπα. Φοβόμαστε να αντικρύσουμε στον καθρέφτη τον εαυτό μας.
Ψάχνουμε δικαιολογίες για τα συναισθήματα και τις απλές χαρούμενες στιγμές.
Προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον λήθαργο μα η μάχη έχει ήδη αρχίσει.
Φοβόμαστε και προσπαθούμε να κρύψουμε την αλήθεια της ψυχής μας.
Η ανασφάλεια μας χτυπά την πόρτα και την καλωσορίζουμε με ένα τρομαγμένο
χαμόγελο.
Η αυλαία της αρχής μόλις έχει ήδη πέσει!
Έπειτα από την πρώτη επαφή με τις ήρεμες πλευρές του φόβου αρχίζει το όμορφο παιχνίδι της ζωής να αποκτά έναν ρόλο επιβίωσης.
Εκεί που κάθε μέρα ήταν ηλιόλουστη αρχίζουν τα πρώτα σύννεφα να
τοποθετούντε στις άκρες των ονείρων σου. Ο κόσμος που ονειρεύτηκες
δεν μοιάζει τόσο με αυτόν που ζείς ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής απέχει
από τον παράδεισο των σκέψεων σου όσο απέχει η αίγλη της νιρβάνας από
την σαπίλα της πραγματικότητας.
Ηρέμησε και προσπάθησε να σκεφτείς θετικά. Ξέρω, τίποτα δεν μπορεί
να σε κρατήσει στο (πιό) όμορφο χθές, κανείς και τίποτα δεν μπορεί
να σε σύρει στο μακρινό εύμορφο παρελθόν σου. Τα ανέμελα χρόνια
τα οποία κάποτε αποτελούσαν μία κουρασμένη πραγματικότητα
πλέον είναι μία απιθυμία την οποία δεν μπορείς να την γευτείς.
Τώρα έχεις γίνει ένα με τους άλλους ή για να το θέσω διαφορετικά,
οι άλλοι έγιναν ίδιοι με εσένα.Ένας κόσμος που όλοι δείχνουμε
διαφορετικοί αλλά στην πραγματικότητα είμαστε τόσο ίδιοι.
Ναι, ίδιοι! Άνθρωποι πάνω από όλα. Άνθρωποι αδύναμοι,
με φοβίες, μα πάθη, λάθη, σφάλματα. Όλοι μας είμαστε άνθρωποι.
Και εσύ άνθρωπε την ημέρα της πρωτοχρονιάς θα υψώσεις το κρυστάλλινο
ποτήρι σου και θα ευχηθείς σε όλους αυτούς που βρίσκονται γύρω από
το όμορφο τραπέζι του σπιτικού σου μα πάνω από όλα θα ευχηθείς
για σένα. Θα αποζητήσεις νέα θέλω και άλλες επιθυμίες, διαφορετικές.
Όμως δεν θα σκεφτείς τα λάθη ολόκληρου του χρόνου, μονάχα θα
λαχταράς τις χαρές του νέου.
Και την επόμενη μέρα άλλος ένας χρόνος επιβίωσης ξεκινά!
Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε το μίσος, ας παραγκωνίσουμε την
έχθρα και ας αποζητήσουμε για λίγο το κρυφό συναίσθημα της χαράς.
Ξέρω, κρίση αλλά εμείς μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα από τον
καθένα τον εαυτό μας, μόνο εμείς!
Για αυτό την επόμενη μέρα, χαμογέλα και ότι μας αξίζει,
σίγουρα θα έρθει να μας βρεί..!

Σιωπηλό ταξίδι.

Η μοναξιά της νύχτας με τρομάζει φίλε, μοναχικέ.
Έρημε ταξιδιώτη της ζωής, η σιωπή σου με πνίγει, με πονά.

Το βλέμμα σου το ταξιδιάρικο ζητά να ξεφύγει,
μακριά να τρέξει, να γελάσει δυνατά.

Πως ζητά ελευθερία η ψυχή από το μυαλό;
Θέλει να δει το άγνωστο; Να γευτεί το μυστήριο του κόσμου,
ή μήπως να μυρίσει την βρωμιά του κλειστού κοιμητηρίου
μιας βουβής καρδιάς;

Ξέρω, ξέρω, είναι η αλήθεια αυτή
που ειπώνεται στα χείλη τα ξερά.

Όμως πως να στο πω, πως να στο εξηγήσω;
Για μένα είναι η αλήθεια χτισμένη,
μέσα σε ψεύτικα κάστρα.

Ο ντουνιάς γεμάτος από ανθρώπινες ψυχές.
Πολλές, άσπρες, μαύρες και κίτρινες αν θες.

Ζήτησες χάρες, απαίτησες αλήθειες και μίσησες το ψέμα,
μα σαν την γλύκα του δοκίμασες έκλεισες το βλέμμα.

Ξέχασες, λησμόνησες όσα εσύ είχες ζητήσει, όσα είχες εκτιμήσει.
Έχασες αξίες, πως το λένε, ναι, ιδανικά,
είπες ένα βράδυ, μεθυσμένος σε μια γωνιά,
πως σε παρέσυραν πάθη δυνατά.

Ναι, πιστεύω στα πάθη, μα περισσότερο στα λάθη.
Εκείνα δες αν θες να γνωρίσεις τον εαυτό σου,
εκείνα αγάπησε αν θες να γίνεις πιο όμορφος,
και μισησέ τα αν θες να απλά να κυριαρχήσεις.

Χάθηκαν οι ψυχές οι ελεύθερες, οι αντάρτισσες,
πλέον επικρατούν οι σχέσεις οι φιλάργυρες.

Μικροί, μεγάλοι βουτηγμένοι στην ξεγύμνια της σιωπής,
κλείσμενοι σε ανθρώπινα παιχνίδια της στιγμής.

Εφήμερα όλα, περασμένα,
μα όχι ξεχασμένα.
Μετρημένα τα λεπτά της ζωής,
νεκρά σε μια γωνία,
να σου δείχνουν την αξία του να ζεις.

Το κάλπικο όνειρο.

Στον ήλιο κείτεται νεκρό
το όνειρο του χθες.
Καμένο απο την δύναμη του φιλιού,
σε κοιτά παράνομα και ας μην φταίς.
 
Το αύριο παράνομα κοιτά,
σαν αγρίμη, παλιό της ψυχής,
σαν φύλακας κέρβερος,
μιας νύχτας ουτοπικής.
 
Ζητά η καρδιά αίμα παρθένο,
 σε μια νύχτα απρόσωπη, βουβή,
σαν τρένο παλιό, παρατημένο,
 στοιχειώνει την ίδια της την μορφή.
 
 Προσπαθούν να ξεφύγουν τα "θέλω",
μέσα από το κλουβί,
παλεύουν με θεούς κ δαίμονες,
μα τα νικά η ίδια τους η ψυχή.
 
Αρχίζει ανέλπιστα να χτίζει,
 μια ιστορία μικρή,
να δίνει ένα ψεύτικο νόημα,
 στην άδεια του ζωη.

Ζητά, κερνά,
μα ίδιος ο ρυθμός, ίδια η στιγμή,
ξεχνά και ζητά λάθη παλιά,
λησμονεί την αξία την πραγματική. 

Σηκώνεται και προχωρά,
καλπάζει δυνατά,
θέλει να δει τον εαυτό του,
 να νικάει πάντα.
 
Παραταει τις σκέψεις,
 σε μια άκρη του μυαλού,
ζητάει μια αλήθεια κάλπικη
και ας βρίσκεται μακριά από τα ίχνη του καλού.

Σκέψεις.

Στα σύννεφα τα χαμόγελα χαμένα.
Θολό το βλέμμα σαν σε κοιτά.

Χαμένη η ψυχή, φοβισμένη,
σε μια γωνία σε ζητά.

Στενάχωρες οι σκέψεις,

εγκλωβισμένες, σε νεκρική σιωπή.

Είσαι μακριά, σε μια διάσταση ουτοπική.
Αποζητάω ένα δικό σου φιλί, ένα χάδι.

Να νιώσω για λίγο ζωντανός,
να επιστρέψω στης ζωής την φυλακή.

Πάνω στο βουνό της λογικής το ''είναι'' μου ακροβατεί,
θεούς και δαίμονες πολεμά, και την αγάπη πείθει.

Περπατώ μέσα στην σκέψη σου, μαγεύεις την δική μου,
αφήνω το αύριο να σε πλανέψει καλή μου.

Η βίβλος της αγάπης.

Μια μέρα μεγάλη, ο ντουνιάς τεράστιος.

Δες πιο μακριά, ο κόσμος μια μπερδεμένη γειτονιά.

Ζωή μεγάλη, ο δρόμος άγνωστος,

μείνε εδώ και ζήτα πιο πολλά.

Ανθρώπινη πάλη,ένας άνθρωπος καλός,
Κοίτα πιο κει, το αύριο από το χθές σταμάτησε να ζητά.

Ψυχική ζάλη, η καρδιά πολεμά,

νιώσε την αλήθεια και άσε το ψέμα να λαχταρά.

Μέρα καλή, χαμόγελα γεμάτη,

στης αυγής το μονοπάτι,
το όνειρο εκδίκηση αποζητά.

Νύχτα ανακατεμένη,

σε παράδεισους αμαρτωλούς εγκλωβισμένη,
λάθη να κερνά.

Εγώ και εσύ, σε φαντασία μαγική,

να ψάχνουμε για την δική μας Ιθάκη,
καθημερινά.

Η αγάπη σαν βιβλίο παλιό, γεμάτο εικόνες και πάθη,

καθώς το διαβάζεις τα όνειρα κρατά ζωντανά...!

Φουρτούνα έρωτα.

Θυμίζει φουρτούνα ο έρωτας,
μυρίζει αλμυρά το αρωμά του. 

Γεύση παράξενη στα χείλη,
τροπή περίεργη στο αγγιγμά του.

Ταξίδι απέραντο η υφή του,
γαλάζιο μυστήριο η ψυχή του.

Άγριο σάλπισμα η φωνή του,
άσημο θεριό η δυναμή του.

Μικρού παιδιού τα oνειρά του,
σαν σε κοιτά τα θέλει ολα δικά του.

Τρελου ανθρώπου η θέληση του,
μάγου δυνατού η επιβολή του.

Σαν ξεπροβάλλει απο την φωλιά του,
χάνει το φως από την μιλιά του.

Σαν σε νιώσει η ματιά του,
σε ζηλεύει η καρδιά του..!

Ψυχή.

Κλείσε τα χείλη,
σώπασε η φλόγα από το καντήλι.

Κοίτα το φως που σιγοσβήνει,
θέλω να γίνουμε δυό ενωμένοι φίλοι.

Κλείσε τα ματιά, ταξίδεψε πέρα,
κοιτά το χθες, είναι παραπέρα.

Κλείσε τα αυτιά σου, είμαι κοντά σου,
είμαι εδώ, με πόθο σε κοιτώ κάθε λεπτό
και αγαπάω την ομορφιά σου.

Άνοιξε την ψυχή, δώσε λίγο χώρο
και για μένα μέσα εκεί.

Άνοιξε την καρδιά, ζητά τρυφερά,
νιώσε απλά.

Άνοιξε το μυαλό, ξεπέρασε κάθε φόβο,
προχώρα μακριά, άνοιξε τα δικά σου τα φτερά,
μην κοιτάς χαμηλά.
Άσε την καρδιά, μονάχα να σου μιλά...!

Απλό.

Στον ουρανό, εκεί ψηλά χάνεσαι. Ψάχνεις να βρεις κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό. Προσπαθείς να ανακαλύψεις νέες διαδρομές, νέους ορίζοντες.
Κοιτάς κρυφά πίσω απο τα σύννεφα της καθημερινότητας το μέλλον που ονειρεύεσαι. Τα θέλω σου ζαλισμένα από τις βουβές λέξεις οι οποίες ξεπροβάλλουν απο τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας.
Ζητάς δύναμη απο τις επιθυμίες σου, ζητάς βοήθεια από την αγάπη, ζητάς έρωτα. Πουλάς τις φιλοδοξίες σου για λίγη σιγουριά, για μια ασφαλή αγκαλιά. Κοιτάς τον κόσμο με ένα βλέμμα γεμάτο απορία, πλούσιο σε ερωτήματα. Γελάς με εμένα μα και με εσένα που λογίζουμε τα τιτιβίσματα του όχλου ως μεγάλα λόγια σοφιστων.
Ξέχνα το πριν, ζήσε το αύριο, απόλαυσε το μέλλον...!

Φτέρες.

Πως μυρίζει το άρωμα της ζωής,
πως παλεύει με την δυσωδία του θανάτου.
Πως ταξιδεύει το κορμί, στα άδυτα του μυαλού,
πως γυρίζει ξανά στην αρχή του καλοκαιριού.
Γαλάζια όνειρα μπλεγμένα με λευκές κηλίδες,
χαραγμένες με βία της ζωής σου οι σελίδες.
Κοίτα το ελάχιστο πως σε κοιτά κατάματα,
προσπάθησε να ξεφύγεις, μην ζητάς πράγματα, άπληστα.
Τρέξε μακριά από ξεχασμένες μέρες,
ζήτα δύναμη από ανθρώπινες φτέρες.!

Εν μια νυκτί χαράζει.

Τα φώτα κλειστά από ανάσες και χρώματα.
Σιωπηλές οι ανάσες, φώτα αδύναμα.
Στην επιφάνεια της ψυχής γοργά τα βήματα,
εισχωρούν σε άγνωστα κύματα.
Δίχως ηθικές αξίες, αντιθέτως,
με διεφθαρμένα και αποδυναμωμένα τα θέλω τους.
Ολοένα περισσότερο τρέχω
στο μυστήριο του φωτός,
στο ύποπτο βλέμμα της νυκτός.
Ζητάω μια ελεύθερη πνοή,
κυλάω στο δικό σου το κορμί.
Μυρίζει τόσο όμορφα του μαλλιού σου ο αέρας,
μυρίζει τόσο έντονα της ψυχής σου ο αιθέρας.
Χαράζει η ανατολή στην δική σου αγκαλιά,
χαράζει ο θάνατος από τα δικά σου τα φιλιά.!

Πραγματικότητα.

Ταξιδεύω στης ζωής τα μονοπάτια,
ανεβαίνω με ορμή τα σκαλοπάτια.
Κυλώ ανάμεσα σε διάφορα τερτίπια,
προσπαθώ να σε βρώ και ζητώ βοήθεια.
Θέλω να κάνω δίπλα σου, αμέτρητα ταξίδια,
να ζήσω, να νιώσω, να γίνω μια κρυφή συνήθεια.
Περπατούν δίπλα σου τα όνειρα μου,
προσπαθούν να κρυφτούν στην δική σου την ζωή, προσπαθούν να κλέψουν ένα σου καυτό φιλί.
Ας είναι αυτή η ζωή η αληθινή
και όχι άλλη μια τυχαία, πραγματικότητα φειδωλή.

Όμορφη μέρα.

Όμορφη μέρα, γεμάτη ένταση και αρώματα,
γεμάτη έρωτα και πάθος.
Όμορφη μέρα, πλούσια σε χρώματα,
δίχως κανένα λάθος.
Όμορφη μέρα δίπλα στο δικό σου το πλευρό,
να μυρίζω μονάχα τον δικό σου τον ανθό.
Όμορφη μέρα, όσο και εσύ,
γεμάτη με αγάπη η ζωή.
Όμορφη μέρα αν δίπλα μου είσαι,
μείνε πλάϊ μου αν είσαι αληθινή.!

Συναίσθημα.

Συναίσθημα δυνατό, απλό, αληθινό.
Μια φλόγα δυνατή, γενά έρωτες και πάθη.
Συναίσθημα όμορφο, γλυκό, ερωτικό,
δίπλα του αμέτρητα τα λάθη.
Συναίσθημα ανθρώπινο, σπάνιο, ζηλευτό,
κρυμμένο μέσα στης πλάσης τα δάση.
Συναίσθημα μέσα από την καρδιά και το μυαλό.
Ένα συναίσθημα σπάνιο, ίσως και να είναι το '' Σ' αγαπώ ''.

Το φιλί.

Ακούω την καλημέρα από τα δικά σου χείλη. Ακούω την ανάσα σου να ανοίγει πανιά στα άδυτα νερά της σκέψης μου. Νιώθω έντονα, ολοένα και πιο έντονα τις στιγμές που βρίσκομαι στο πλάϊ σου. Κοιτώ το μυστήριο που κρύβει το βλέμμα σου και σε ερωτεύομαι παράφορα. Κυλώ ανεξέλεγκτα μέσα στην ζωή σου, μέσα στην ταραγμένη καθημερινότητα σου, μόνο και μόνο για να σε αγγίζω, μονάχα για να ακουμπάω τα διψασμένα χείλη σου. Εκείνα τα κατακόκκινα χείλη που μαγεύουν όποιον ταξιδιώτη τα πολιορκεί με τις κλεφτές ματιές του. Ακουμπώ το κορμί σου και γίνομαι ένα με την σκέψη σου. Βαδίζω στα χνάρια σου, βαδίζω στα δικά σου θέλω και γίνομαι μέρος του πεπρωμένου σου. Κάθε στιγμή που περνά σε θέλω περισσότερο. Το σώμα μου σε ζητά όμως η καρδιά είναι αυτή που σε ποθεί. Ποθεί την ομορφιά σου, την σκέψη σου, το είναι σου.
Πόσο όμορφα θα ήταν να περπατούσες μαζί μου σε κάθε σου όνειρο, σε κάθε σου ανάσα, σε κάθε σου προσμονή.
Να ζητούσες τόσα πολλά και να στα εξηγούσα όλα,
τόσο απλά με ένα μονάχα φιλί.

Νόημα ζωής .

Η ζωή δεν έχει νόημα δίχως την δική σου αγκαλιά,
δεν έχει νόημα δίχως την γεύση από τα δικά σου τα φιλιά.
Δεν έχει αξία ο αέρας δίχως την δική σου την πνοή,
δεν έχει αξία η μέρα αν μακριά μου είσαι εσύ.
Δεν με νοιάζει το χθές, ούτε και το πρίν, μόνο η στιγμή.
Μου φτάνει να σε κρατώ και να νιώθω το δικό σου το φιλί.
Στο πλάϊ σου κοιτώ ένα αύριο όμορφο, πιο ήρεμο,
διαφορετικό. Κοιτώ μέσα από των ματιών σου τον ανθό.
Αυτόν τον ανθό για τον οποίο αξίζει να ζείς, να νιώθεις, να αγαπάς.
Να δείς την ζωή κατάματα και να της χαμογελάς.!

Ειλικρινή θέληση .

Ξεκίνησε η καρδιά να χτυπά πιο δυνατά. Δεν ήξερα αν θα συνέχιζε να περπατά στο πλάι μου ξανά όπως άλλοτε, ούτε αν θα μπορούσε ποτέ να τρέξει στις αλάνες που γυρνούσαμε τα πρωινά εκείνα στο πατρικό μου. Αχ εκείνα τα ανέμελα χρόνια τα οποία έχουν χαράξει το παρελθόν μας. Κοιτούσα τότε τον βυθό στα μάτια της και προσπαθούσα να χυθώ μέσα της.Ήθελα τόσο πολύ να κρατήσω στην αγκαλιά το κορμί της. Τόσο έντονα είχε αρχίσει να χτυπά η καρδιά που σκεφτόμουν πως για να αποζητήσω την αιώνια ευτυχία θα πρέπει να την αλλάξω με μια πέτρινη καρδιά. Θα έπρεπε να την αλλάξωγια να καταφέρει να αντέξει τα χτυπήματα της ζωής. Η καρδιά μου πλέον είχε κουραστεί από τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα τα οποία είχε ο δρόμος μου αλλά και ο δικός της. Κάθε της ανάγκη για επιβίωση δική μου προσμονή για ένα ακόμη πιο ξεκούραστο αύριο. Πόσο όμορφη είναι,  πόσο όμορφη; Ρωτάω τον εαυτό μου και γνωρίζω την απάντηση καλύτερα από τον καθένα. Την αγαπάω όσο ποτέ άλλοτε. Την θέλω τόσο πολύ που αναρωτιέμαι αν είναι αγάπη αυτό που νιώθω ή εθισμός. Μήπως είναι ένα ναρκωτικό που πηγάζει μέσα από το απαλό άγγιγμα της πάνω στο γεμάτο ρίγος δέρμα μου. Μήπως είναι εκείνο το βλέμμα, το αθώο που ξεχειλίζει από ευτυχισμένα ''θέλω'' και ανιδιοτελή καρδιοχτύπια. Ή μήπως είναι το μυαλό μου εκείνο που χάραξε βαθειά μέσα του την ιερή της εικόνα να προσμένει ένα ευτυχίσμενο απλοϊκό αύριο. Ένα όμορφο αύριο, ένα αύριο βγαλμένο μέσα από την σύγκρουση των ματιών μας. Συνέχισε η καρδιά ακόμη να χτυπά δυνατά. Ένιωθα πως ήθελε να ξεφύγει από μέσα μου, πως ήθελε να πετάξει πιο γρήγορα από εμένα για να βρεθεί στο πλάϊ της. Να αποζητήσει το γλυκό της πρόσωπο. Την αλήθεια που κρύβουν τα λυπημένα της μάτια. Όλη την ομορφιά του κόσμου κρυμμένη πίσω από ένα εύηχο ''θέλω'' της. Βρέθηκα έξω από το κτίριο το ξεθωριασμένο, το παλιό. Δεν με ενδιαφέρουν τα χρώματα. Δεν με νοιάζει τίποτα. Δεν νιώθω τον αέρα, δεν βλέπω κανέναν άνθρωπο στον δρόμο να περπατά. Με οδηγεί η ελπίδα μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους. Έχει σύμμαχο την ειλικρινή θέληση, την πραγματική υποστήριξη. Δίχως αυτές δεν θα μπορούσα να βρω τον δρόμο. Συνέχισα να περπατώ. Η καρδιά χτυπούσε στον δικό της ρυθμό πλέον. Ήξερα πως ότι και να έλεγα στον εαυτό μου πάλι τα ίδια θα έκανα. Αναπνοές πολλές για να αντέξω τα σκαλιά που βρέθηκαν μπροστά μου με σκοπό να αυξήσουν την επιβλιτικότητα του γολγοθά που είχα αρχίσει να ζω τα τελευταία χρόνια. Έφθασα επιτέλους στον όροφο που αποζητούσαν τα βήματα μου. Η καρδιά μου ανεξέλεγκτη. Δεν μπορούσα να την κυριεύσω πλέον. Το βήμα συνεχώς αυξανόταν με μια γοργή τάση. Δεν ήξερα γιατί αλλά κάτι μου έλεγε πως αυτή την φορά θα κερδίζαμε την μάχη. Άρχισαν τα πόδια μου να τρέχουν. Ολοένα και πιο δυνατά. Κάποια χρωματιστά λουλούδια ξέφυγαν από την ανθοδέσμη που κρατούσα στα χέρια μου και έπεσαν στο ξερό και άψυχο πάτωμα. Δεν γύρισα το κεφάλι μου, δεν είχα χρόνο.Έπρεπε να δω, να νιώσω, να ζήσω. Η ομορφιά τους και η ενέργεια που τους είχα μεταδώσει έκανε τον διάδρομο ακόμα πιο φωτεινό. Πλέον βρέθηκα έξω από την πόρτα του σκοτεινού δωματίου. Πάντοτε ήταν σκοτεινό, άψυχο, άηχο. Δίχως γέλια, δίχως έρωτα .Πλέον είχε ανοίξει το φως της ζωής και η αγάπη  μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα της επιβίωσης από εκεί που είχε αποφασίσει να διακόψει το άτυχο παιχνίδι της. Ακούμπησα το κρύο πόμολο και με δύναμη έσπρωξα την πόρτα για να ανακαλύψω την πηγή από το άπλετο φως που είχε διασκορπήσει την χαρά μέσα στην ασήμαντη ζωή μου. Η γυναίκα της ζωής μου στεκόταν όρθια ξανά μετά από οχτώ ολόκληρα χρόνια τα οποία είχε βιώσει μέσα από ένα βαθύ κώμα.
Η ζωή δεν κρύβει πάντα χαρές αλλά όσο δεν ελπίζεις εσύ δεν πρόκειται να στις προσφέρει απλόχερα. Αποζήτησε, μόχθησε, πίστεψε. Σε εσένα πίστεψε και σε ανθρώπους που έχουν τόση αγάπη να σου προσφέρουν όσο είναι το ταξίδι της ζωής.

Ελεύθερη ψυχή.

Στα μονοπάτια της ψυχής ταξίδεψε το μυαλό του.
Φίλο δεν είχε στο πλευρό μα μήτε και αδερφό του. 

Έζησε ελευθερός μα με δεσμευμένες σκέψεις.
Δίχως φιλιά ερωτικά μέσα σε βυθισμένες λέξεις.
 
Γνώρισε τον έρωτα και την αγάπη σε μια νυκτί,
στης ζωής το ξεχασμένο σταυροδρόμι.
 
Πήρε πνοή, κράτησε την στιγμή,
κυνήγησε της αιωνιότητας την κορυφή.
 
Δίπλα σε παράθυρα ανοιχτά,
σε μισογκρεμισμένα κτίρια,
έμαθε η καρδιά μονάχα να αγαπά.!

Γνωμικά-στιχάκια.

Με το παρελθόν συνάνθρωπε όποιος τα βαλέ δεν βγήκε νικητής,
γιαυτό κοίτα το μέλλον κ γίνε πιο ρεαλιστής.!

Τα ''ήθελα'' είναι πιο αδύναμα από τα ''θέλω'' γιαυτό διαλέγω το ''μπορώ''.

Ζω για μια μονάχα στιγμή
για τότε που θα καταλάβεις
ποιός πραγματικά αξίζει σε αυτή την ζωή.

Θα κάνω ότι θέλω γιατί πολύ απλά μπορώ,
οι λέξεις και οι σκέψεις τρίτων με αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Αν δεν ζήσεις, δεν πρόκειται να εκτιμήσεις.

Αν δεν με ξέρεις, μπορείς να με μάθεις,
μα μόνο ένα μην κάνεις
μην προσπαθήσεις να με αλλάξει.

Χτίσε το ''εγώ σου'',
κατέστρεψε τον εγωισμό σου.

Όλες οι αγάπες που παιρνούν από την ζωή μας έχουν την μοναδικότητα τους, όλοι μας κερδίζουμε κάτι από αυτές, ποτέ δεν μετανιώνουμε για τα αισθήματα που νιώθουμε ή νιώσαμε, μετανιώνουμε μονάχα για τις σκέψεις μας που δεν έγιναν λόγια ώστε να χαράξουν τον δρόμο με τις πράξεις μας.!

Ο πιο στενός φίλος του ανθρώπου είναι το μυαλό του.

Η ''μοναξιά'' κάποιες στιγμές μπορεί να σε λυγίσει, άλλες πάλι όχι, 
σίγουρα όμως σε βοηθά να καταλάβεις ποιός πραγματικά αξίζει να είναι δίπλα σου.

Γεννήθηκα μονάχα για να αγαπώ,
το μίσος είναι για ον απάνθρωπο.

Μπορεί αν μην γνώρισα την απόλυτη ευτυχία μέχρι στιγμής
μα σε αυτή θα προσμένω ως την τελευταία μου πνοή.

Το παιχνίδι της ζωής άλλος το ξεκινά κ άλλος το τελειώνει,
παίζει πιο πολύ αυτός που ξέρει στα δύσκολα να επιβιώνει.

Αυτοί που σε αγαπούν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είναι αυτοί που δεν σε αφήνουν να πέσεις, αλλά κ να πέσεις βρίσκονται δίπλα σου έτοιμοι να σου δώσουν το χέρι τους, αυτοί σε ΑΓΑΠΟΥΝ, οι άλλοι απλώς υπάρχουν στην ζωή σου.!

 

 

 

Γνωμικά-στιχάκια.

Η δύναμη της αγνής καρδιάς και του απλού μυαλού είναι μεγαλύτερη απο όλα τα χρήματα του κόσμου αλλά κ απο εκείνη της ματαιόδοξης καλοπέρασης.

Στο σχολείο μαθαίνεις,
στην ζωή υπομένεις.

Μην ρωτήσεις κανέναν για το ποιός είσαι, μονάχα τις ''ΠΡΑΞΕΙΣ'' σου.

Η "ΤΙΜΗ" δεν έχει τιμή, όμως οι περισσότεροι την ξεπουλάνε στην στιγμή.

Πολλοί μπορούν να είναι μοντέρνοι, εκεντρικοί, σνόμπ, καλοί, κακοί, λίγοι όμως μπορούν να είναι ο εαυτός τους.

Να μάθεις στην ζωή σου να χτίζεις αργά για να μην γκρεμίζεις εύκολα.

Μπορείς να φοβάσαι τα πάντα κ τους πάντες μα ποτέ να μην φοβηθείς τον εαυτό σου.

Η ποιότητα έχει χάσει το χρώμα της,
η βλακεία έχει ανακαλύψει την κρυμμένη δυναμή της.

Όπως το φως για μερικούς, έτσι και η αλήθεια για κάποιους αλλούς
είναι μια πολυτέλεια την οποία δεν μπορούν να υποστηρίξουν.

Το δάκρυ είναι η σημαντικότερη δοκιμασία από την οποία πρέπει να περάσει το ανθρώπινο συναίσθημα για να καταφέρει να κατανοήσει την δύναμη του αληθινού χαμόγελου.


Να αποφεύγεις την στάση του ''ήλιου'', να προσπαθείς να λάμψεις,
βλάπτοντας αυτούς που προσπαθούν να σε πλησιάσουν!!
Να στέκεσαι στην ζωή σου σαν το ''φεγγάρι'',
ήρεμο, έχωντας δίπλα σου φίλους σαν τα αστέρια,
να έχεις πολλούς, να ξεχωρίζεις λίγους.

Οι νόμοι εμπεριέχουν ένα αίσθημα φόβου για τους τρελούς, αποτελούν μια φειδωλή πραγματικότητα για τους λογικούς και μια φυλακή για τους ονειροπόλους!

Μην προσμένεις τίποτα απο τους άλλους, όμως να απαιτείς τα πάντα απο τον εαυτό σου.

Οι ''δυνατοί'' άνθρωποι περπατούν με τον ίδιο ρυθμό στο φώς χωρίς να αλλοιώνουν τον βηματισμό τους στο σκοτάδι.

Ότι αγγίζει την καρδιά,
ποτέ το μυαλό δεν το ξεχνά!


Η γνώση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως η άγνοια γκρέμισε πολιτισμούς.


Ονειροπόλες σκέψεις, ρεαλιστικές πράξεις!
Ο τέλειος συνδυασμός!


Οι στιγμές, ξεπηδούν απο το χθές, μπερδεύουν το σήμερα,
κυριεύουν το αύριο, χαράζουν το μέλλον.


Όταν είσαι μόνος φυσικό είναι να νιώθεις μοναξιά,
όταν όμως είσαι ανάμεσα σε ανθρώπους και νιώθεις μοναξιά,
τότε απλά τα πράγματα, βρίσκεσαι δίπλα σε λάθος άτομα.

Την ψυχολογική υποστήριξη που μπορεί να σου προσφέρει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο,
δεν μπορεί να στην προσφέρει ο καλύτερος ψυχολόγος του κόσμου!

Για να αλλάξεις δεν φθάνουν τα λόγια,
ίσως να μπορέσεις με πράξεις.
Να αλλάξεις αν το θελήσεις,
απο τα λόγια των άλλων τον εαυτό σου μην μισήσεις!


Ποτέ σου μην προσπαθήσεις με άσχημες πράξεις χρήματα να κερδίσεις.
αλλά αν χρειαστεί, αυτόν που θα στερήσει τους κόπους σου να τον ''κατεδαφίσεις''!


Ζήσε την ζωή σου κάνοντας όνειρα,
όμως μην την ζείς μέσα σε αυτά!

Στους άλλους ψέμματα εύκολα μπορείς να πείς,
στον εαυτό σου όμως πρέπει να προσπαθήσεις πολύ,
θα δυσκολευτείς.

 

Γνωμικά-στιχάκια.

Δεν χρειάζεται να είσαι έξυπνος για να πείς εξυπνάδες,
όμως χρειάζεται να είσαι αληθινός για να πείς αλήθειες.

Όσα έζησα κ απο όσα επέζησα μέχρι τώρα μου δίδαξαν
πως ότι κ να κάνω περαστικός θα είμαι σε αυτήν την ζωή.

Αν δεν βγείς ''σήμερα'' στους δρόμους, αύριο δεν θα μπορείς κ ας το θέλεις.

Υπάρχουν πολλών ειδών εγκλήματα, άλλα γίνονται με λέξεις, άλλα με πράξεις κ τα χειρότερα από τα διλλήματα.

Για όσα θα έρθουν και όσα θα απαιτήσω,
πρέπει να είμαι έτοιμος να τα δω, να τα ζήσω!

Μην το παίζεις κάποιος, αλλά ούτε να πιστεύεις πως είσαι κάποιος.
Απλά να υπερασπίζεσαι την ΚΟΥΛΤΟΎΡΑ σου.

Ο ονειροπόλος ζει το παρελθόν, ο τολμηρός το παρόν και ο έξυπνος ζει το μέλλον.

 Η λέξη πλούσιος απο μόνη της σου γεμίζει τις τσέπες,
όχι όμως απαραίτητα την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή!

Η δύναμη της αληθινής αγάπης μπορεί να νικήσει τον ''Διάολο'',
μα μπορεί να νικήσει ακόμα και τον ''Θεό''.!

Όταν μάθεις να ζηλεύεις τον εαυτό σου και πάψεις να ζηλεύεις τους άλλους
μονάχα τότε μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ως φιλελεύθερο άνθρωπο στην ψυχή και στο μυαλό.

Μυρίσε τον θάνατο και μετά κανε παράπονα πως σου βρωμάει η ζωή.

 Βλέπω την ζωή να εξελίσσεται μπρος στα μάτια μου και κάνω μονάχα ένα πράγμα , την απολαμβάνω.

 

Το δάκρυ.

Τι είναι αυτό που στα μάτια σου στάζει;
Μην είναι ένα απάνεμο αγιάζι ή μήπως ένα δάκρυ δυνατό;
Μην είναι η καρδιά σου που από μέσα της φωτιές τάχα βγάζει;
Ή μήπως το φεγγάρι που φέγγει στο σωρό;
Σαν να κοιτώ έναν γέρο να κλαίει και ένα παιδί να γελά.
Και οι δυο τους άνθρωποι ίδιοι μα αιώνες μακριά.
Κλαίει ο ''χρόνος'' που περνά και η άνοιξη που επιστρέφει κρυφά χαμογελά.
Κρύβεις μέσα σου έναν παράδεισο ζεστό και μια κρύα κόλαση.
Όλα εκείνα που θέλησα κάποτε να πω, μα δεν έμαθα να λέω.
Η καρδιά σου κάθε χάραμα ανήκει σε διαφορετική παρέλαση.
Και εγώ μακριά σου στο βρεγμένο παράθυρο να κλαίω.
Καθώς συνεχίζω να κοιτώ τα μάτια σου τις σκέψεις μου βυθίζω.
Βυθίζω το χθές, βυθίζω το παρόν και προσμένω μονάχα το μέλλον.
Κοιτώ το αύριο πιο μακριά και την σκέψη μου στο φεγγάρι την γυρίζω.
Κοιτώ και τα μάτια σου και κάπου εκεί βαθιά τον παράδεισο μέσα στην κόλαση αντικρίζω...!

Αν.

Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, άνθρωποι μικροί, άνθρωποι μεγάλοι.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, με λευκές ψυχές δίχως μαύρες καρδιές.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, με καθαρό μυαλό, δίχως την ανθρώπινη ζάλη.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, όλες τις νύχτες και όλες τι μέρες.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, στο χάραμα και το ηλιοβασίλεμα.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, στο φως και το σκοτάδι.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, προτιμώντας ένα κλαδί ελιάς για στέμα.
Αν όλοι ήμασταν ίδιοι και προτιμούσαμε αντί για πλούτοι ένα αθώο χάδι.
Ίσως τότε να κοιτούσαμε αλλιώς τον κόσμο,
εκτιμώντας του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά το συναισθηματικό υπόβαθρο.
Ίσως τότε ο κόσμος να γινόταν ονειρικός,
ίσως τότε να άξιζε να γίνεις αιώνιος .!

Η αληθινή αγάπη.

Η αγάπη είναι ένας παράδεισος τόσο μεγάλος μα και συνάμα τόσο μικρός.
Είναι τόσο μεγάλος που χωρά μέσα του η ειλικρίνεια, η συμπαράσταση, το πάθος, ο σεβασμός, η εκτίμηση. Χωρά μέσα του μια ολόκληρη αληθινή ζωή μα είναι τόσο μικρός για να χωρέσουν ψέματα μέσα του. Δεν έχει ελεύθερες γωνιές για να καταλαγιάσει το μίσος, η έχθρα, η μισαλλοδοξία.
Όταν αγαπάς δεν πρέπει να κρατάς συναισθήματα. Αν τα κρατήσεις δεν μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά. Η αγάπη δεν εξαγοράζεται μέσα από πείσματα και αδιάφορες στάσεις. Όταν αγαπάς μένεις σταθερός κρατώντας ψηλά την χρωματιστή σημαία που πάνω της φωνάζει η αγάπη.
'' Είμαι εδώ και σε αγαπώ ''. Η πραγματική αγάπη ενώνει ανθρώπους, δεν χωρίζει.
Την βλέπω ολοένα και πιο έντονα στα μάτια των γονιών μου κάθε μέρα που περνά και δεν σταματώ να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα δω το βλέμμα αυτό στον καθρέφτη το πρωί.

Το περβάζι της άνοιξης.

Κινείται το όνειρο σαν παιδί μωρό,
κινείται άφοβα στο άυριο.
Πόσο θα ήθελα να γεμίσει ο ουρανός παιχνίδια,
να γεμίσει ως απάνω με της αγάπης διάφορα στολίδια.
 

Να μυρίσει η μέρα άνοιξη
και ας είναι μια νύχτα ενός ξεχασμένου χειμώνα,
να μυρίσει το άνθος της ζωής
και ας είναι τελικά μια ανεμώνα.

Πόσο θα ήθελα το χθές μέσα από το παράθυρο να επιστρέψει,
να μου ξύσει τις πληγές και η παλιά αγάπη πίσω να έρθει.
 

Πόσο νιώθω την ανάγκη να νιώσω πάλι νέος,
να νιώσω για στερνή φορά από το χαμμένο βλέμμα της το δέος.
 

Που να κρύβεται τελικά ο πόνος μιας ανάμνησης,
κάτω από το χαλί της καρδιάς ή
στην ξεθωριασμένη εικόνα μια μάχης άνιση;

Πίστη.

Τι κ αν όλα πάνε αριστερά,

τι κ αν δεν βλέπω χαρούμενα πρόσωπα.

Τι κ αν το κατεστημένο όλους μας τρομάζει,

τι κ αν η ζωή που για μας φτιάξανε με πειράζει.

Τι κ αν έφαγαν πολλά,

τι κ αν έκλεψαν ακόμα περισσότερα.

Κήρυκες έχει γεμίσει η κοινωνία,

προσπαθώντας ο καθένας του να δώσει την δική του ερμηνεία,

επί σκηνής,

μα δίχως προθυμία για πράξεις.

Πάλι λόγια χιλιοειπωμένα,

πάλι η καρδιά κομμάτια απο τα δικά τους πεπραγμένα.

Όσα κ να μου κάνουν δεν θα σκύψω το κεφάλι μου,

θα το έχω ψηλά αγναντέυοντας την ελπίδα 

με μονο σύμμαχο την ΠΙΣΤΗ μου.!

Το σταυροδρόμι του πολέμου.

Είναι κακός ο πόλεμος μάνα, είναι κακός.
''Αίματα'' κυλούν παντού και άνθρωποι πονούν.
Είναι υγρός ,μάταιος, άδικος και οδηγεί πάνω σε τοίχους,
έξω στα βουνά και μέσα σε λαβυρίνθους.
Περνά μα η ιστορία δεν ξεχνά,
τους ήρωες τους οποίους πήρε μαζί του,
με άνθη στολίζει την μνήμη τους.
Είναι κακός ο πόλεμος μάνα, τον έζησα σε μια άλλη μορφή.
Μέσα σε σπηλιές και άγνωστα μέροι.
Μα δεν με οδήγησαν εκεί όπλα και ξερά σπαθιά,
με οδήγησαν του κόσμου η λιγοστή αγάπη
και η άσχημη ψευτιά.!

Άνθρωπος.

Οι άνθρωποι γεννιούνται,
και σαν λουλούδια μεγαλώνουν.
Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και άλλοι μέσα σε φυλακές την ψυχή τους σκλαβώνουν.

Μεγαλώνουν κοιτώντας τον κόσμο,
μέσα από φυλακές, μέσα από κλουβιά,
τα οποία από τα δικά τους χέρια
συνήθως είναι χτισμένα.

Αποζητούν το κλειδί της αιώνιας ευτυχίας
και ας γνωρίζουν πως αιώνια δεν θα ζούν,
αποζητούν πάντα πιο πολλά από όσα αποκτούν.

Προσπαθούν, ξαναπροσπαθούν,
για την τέλεια στιγμή,
δεν μπορούν να δουν,
πως τέλεια είναι η ίδια η ζωή.

Πληγώνουν τους άλλους,
ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό,
πληγώνουν και μέσα τους γεννούν τον πόνο.

Μετανιώνουν για πράξεις,
για σκέψεις, για περασμένα,
για όσα η καρδιά δεν έζησε
και για όσα δεν έγιναν ξεχασμένα.

Νιώθουν, αγαπούν, μισούν,
νιώθουν το φιλί, αγαπούν την ζωή,
μισούν της καθημερινότητας το κελί.

Γεννιούνται, μεγαλώνουν, γερνούν,
και κάποια στιγμή κοιτούν τον καθρέφτη,
ξαφνικά καταλαβαίνουν πως τα χρόνια περνούν.

Περνούν και γελούν με εκείνους που νομίζουν
πως μπορούν να τα φθάσουν,
πως μπορούν για πάντα τον θάνατο να ξεγελάσουν.

Μα ο θάνατος τους περιμένει όλους,
άλλους '' γλυκά '' του υποδέχεται και άλλους μέσα από '' πόνους ''.
Πόνους ψυχικούς ,πόνους καρδιάς, πόνους ψυχής,
τους πόνους για τους οποίους αιώνια, αξίζει να ζεις ...!

Κινητήριος μοχλός.

Οι σκέψεις πολλές στο κεφάλι. Είχαν κουράσει τον νου και μια δυσφορία είχε αρχίσει να ερεθίζει τους παλμούς της καρδιάς οι οποίοι με την σειρά τους συμπλήρωναν την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.
Τον τελευταίο χρόνο έχασα την δουλειά μου. Τα οικονομικά πήραν την κάτω βόλτα και η ζωή μου άρχισε να γεμίζει με ασπρόμαυρο χρώμα. Η λέξη ελπίδα ίσα που αχνοφαινόταν στο λεξιλόγιο μου και όσο προσπαθούσα να ανακαλύψω τρόπους διαφυγής τόσο πιο εύκολα κυλούσα στον βούρκο της μιζέριας. Κανένα χέρι βοηθείας από κανέναν. Όσοι γνωστοί είχαν απομείνει είχαν μετατραπεί στις δύσκολες στιγμές σε αγνώστους και η λέξη φίλος είχε χάσει το νοημά της. Το πιο δυνατό χτύπημα της ζωής το ένιωσα όταν έχασα το μοναδικό στήριγμα της ζωής μου. Την μητέρα μου. Τον άνθρωπο που με είχε φέρει στην ζωή και πάλεψε με νύχια και με δόντια για να με κρατήσει σε αυτήν ακέραιο, ζωντανό μα πάνω από όλα να με κάνει ανθρωπο. Πόσο μου λείπει η μητέρα μου αυτή την στιγμή. Μου λείπουν τα χάδια της όταν πονούσα. Τα λόγια της κάθε φορά που οι σκέψεις με έπνιγαν. Κάθε βράδυ που σκέπαζε το ημίγυμνο κορμί μου για να με προστατέψει από το βραδινό ψύχος. Αχ να είχα δίπλα μου την μάνα μου.
Σήκωσα το κεφάλι και το βλέμμα ξέφυγε από το υγρό τοπίο λάσπης που περιπλανιόταν για αρκετή ώρα. Η γεμάτη νοσταλγία εικόνα της μάνας μου άρχισε να διαλύεται μέσα στο λουτρό από ηλιαχτίδες που είχαν ξεχειλίσει τον ουρανό. Χαμήλωσα τα μάτια και προσπάθησα να διακρίνω τα γεγονόταν τα οποία διαδραματίζονταν γύρω μου. Καθώς κοιτούσα διάσπαρτα τα μάτια κόλλησαν πάνω σε έναν θυληκό κινητήριο μοχλό. Σε μια γυναίκα.
Σε ευχαριστώ ζωή που μου έστειλες ένα σημάδι για να συνεχίσω να ζω.

Λιγότερο κακό , περισσότερο καλό .

Από την δημιουργία του ανθρώπου το κακό και ο φθόνος , η ζήλεια και η καχυποψία , το θράσσος και η περιέργεια ήταν λέξεις που συνόδευαν τις σκέψεις των ανθρωπών μέχρι και σήμερα.Κανείς δεν γεννιέται άγιος και πολύ δύσκολα θα γίνει .Όμως αυτό που ενοχλεί πολύ κόσμο είναι η στάση των συνανθρώπων του προς το προσωπό του.Οι συμπεριφορές έχουν αλλάξει και όσο οι καιροί δυσκολεύουν τόσο πιο πολύ γίνονται άσχημοι στην ψυχή .Αναγκάζονται από συναισθήματα , δεν μπορούν να τους επιβληθούν , γίνονται έρμαια τους . Ακούνε τον ήχο του χρήματος, θυσιάζουν ιδανικά στον βωμό του , ξεχνούν αξίες , λησμονούν . Αδύναμοι άνθρωποι γεννήθηκαν και απλώς δεν κατάφεραν να δυναμώσουν στην συνέχεια . Ξέχασαν όλα αυτά που διδάχθηκαν από τα βιώματα της ζωής ,  γιατί απλώς δεν τους έδωσαν την ιδιαίτερη σημασία που έπρεπε. Μέσα από την μιζέρια τους υπέθεσαν πως έγιναν δυνατοί, τρανοί , πως με τα χρήματα που είχαν κέρδισαν όλα όσα ονειρεύονταν .Σίγουρα , κέρδισαν ότι υλικό αγαθό θέλησαν , όμως το πιο δύσκολο επίτευγμα του ανθρώπου είναι να κερδίσει την αγάπη των άλλων  και το πιο δύσκολο εγχείρημα να την δώσει εκεί που επιθυμεί. Μπορεί κάποιος να αποκτήσει αμύθητα πλούτοι αλλά αν αυτά  δεν συνοδεύονται με αγάπη , ανθρώπους αληθινούς στο πλευρό του και έναν μεγάλο έρωτα  καμία απολύτως σημασία δεν έχουν τα μηδενικά των τραπεζικών τους καταθέσεων.
Θα ήταν καλό να ευχόμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο κακό και να αποζητούμε έντονα τις ευτυχισμένες στιγμές που μπορούν να προσφέρουν κάτι καλό όχι μονάχα σε εμάς αλλά και σε άλλους ανθρώπους.
Να μαθαίνουμε από τα λάθοι μας ,να μην τα επαναλαμβάνουμε .Το κυριότερο , ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΜΕ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ , γινόμαστε πιο όμορφοι και όχι μόνο εξωτερικά ..!

Εσωτερική αναζήτηση .

Η εσωτερική αναζήτηση είναι σημαντικότερη από όλες τις αναζητήσεις που κάνουμε κατά καιρούς στην ζωή μας , τα αποτελέσματα αυτής είναι πιο αναγκαία και  από τους μεγαλύτερους θησαυρούς του κόσμου. Όσο και να λάμπει ένα διαμάντι που θα μας δώσουν , τα μάτια μας δεν μπορούν να διακρίνουν αν δεν γνωρίσουν την πραγματική και ρεαλιστική αξία του αντικειμένου που έχουν μπροστά τους . Από μικρούς μας μαθαίνουν, μας γαλουχούν με αξίες , ιδανικά , πρότυπα που καταβάθος όλα περιτριγυρίζονται απο το χρήμα , προσπαθούν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους , τα δήθεν ιδανικά και οι ψεύτικες αξίες που υποστηρίζουν , είναι το ''φαίνεσθαι'' , το πραγματικό ''είναι'' δεν υπάρχει, έτσι κ όλοι μας , έχουμε κρατήσει το  '' φαίνεσθαι '', συμπεριφερόμαστε ανάλογα με τα πρέπει του κάθε ''προσαρμοσμένου νόμου'' ακολουθούμε το ρέμα του βόθρου της ''αξιολάτρευτης κοινωνίας'' .
Όλοι πως και πως να δείξουμε πως είμαστε πλούσιοι, πως δεν πεινάμε , πως η λέξη '' προβλήματα'' μας είναι άγνωστη και πως το να  παραδεχθώ πως είμαι φτωχός είναι κακό .
Όλοι μας ακούμε την κοινωνία, εκείνη που μας οδήγησε εδώ, όλος αυτός ο ''καθωσπρεπισμός'' εκείνο το ''φαίνεσθαι''  που στα μάτια μας αξίζει περισσότερο και απο την εικόνα του ''Χριστού'' , εκείνο το ''είναι'' που το αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι . Πρέπει η νοοτροπία να αλλάξει , ο τρόπος σκέψης να διαφοροποιηθεί , να κάνουμε ότι μας ευχαριστεί μεν αλλά δε να μην ξεπερνάμε τα όρια μας καταπατώντας εκείνα των συνανθρώπων μας  , να μιλάμε με λέξεις αλήθειας όχι με λέξεις επιφανιακές μόνο και μόνο για να προκαλέσουμε εντύπωση , πρέπει να μας αφήνει παγερά αδιάφορους η γνώμη του κόσμου , να μας ενδιαφέρει όμως ο κανόνας των άγραφων νόμων της ζωής , εκείνοι μας βοηθούν να είμαστε ακόμα άνθρωποι .!