Σε μία θάλασσα,
σε έναν ωκαιανό,
βρέθηκα κάποτε,
δίχως να καταλάβω.
Τον χρόνο, τα μέρη,
δεν κατάφερα να προσδιορίσω,
μήτε τους φόβους του δειλούς,
να τους αφήσω πίσω.
Στο ένα χέρι την φυγή,
στο άλλο την υπομονή,
ποιά να διαλέξεις ως ταίρι,
με ποιά θα έφθανες ως το πιο απόμακρο αστέρι;
Δίχως ανάσα, δίχως φωνή,
ζητάει ο χρόνος εξηγήσεις,
από την αντάρτικη ψυχή.
Εκείνη σιωπηλή,
παρατηρεί το αύριο,
και ξαφνικά του φωνάζει,
με τρόπο απαράμιλλο.
'' Όσα κύλησαν,
και όσα θα απαιτήσω,
θέλω να τα νιώσω,
να μπορέσω να τα ζήσω''.
Ο χρόνος της χαμογελά,
ορθώνει το περίσσιο του ανάστημα,
και της φωνάζει δυνατά.
'' Ζήσε όσα θέλεις,
πράξε και να επιμένεις.
Βροχές, μήτε καταιγίδες,
μην φοβηθείς.
Ούτε λόγια δύσκολα,
και παιχνίδια της σιωπής.
Να προσέχεις μόνο εμένα.
Όταν φύγω εγώ,
τίποτα δεν θα είναι ίδιο''.
Έτσι απλά,
δίχως πολλά λόγια
και μονοπάτια δύσβατα.
Ένα χαμόγελο αρκεί,
τα σύννεφα να διώξει μακριά.
Έτσι απλά,
με πράξεις αγνές
και μία ειλικρινή ματιά.
Όλα πιό όμορφα μπορούν να γίνουν
αν έρθεις πιό κοντά.
Έτσι απλά,
η ζωή το γέλιο μας ζητά
και σε όποια στάση και αν βρεθεί
το ονειρό της ζει ξανά.
Έτσι απλά,
ένα βλέμμα είναι αρκετό,
για να τα σκεφτώ όλα διπλά.
Χωρίς ενδοιασμούς,
μέσα στα φτωχά μας μυαλά.
Έτσι απλά,
γέλασα κρυφά,
χαμογέλασες και εσύ,
και προσπάθησα να περιορίσω
την φλόγα στην καρδιά.
Έτσι απλά,
σε άγγιξα απαλά,
σε κράτησα σφιχτά,
πάνω σε μία στιγμή του χρόνου,
μέσα σε μία ατέλειωτη αγκαλιά.
Μιά στιγμή,
μία αλησμόνητη στιγμή,
που ολοένα τριγυρνά
μέσα στου κόσμου την βουή.
Μιά ρωγμή,
μία αδιόρθωτη ρωγμή,
που γκρεμίζει όνειρα και πάθη
δίχως κανείς να την αντιληφθεί.
Μιά σκέψη,
μία ανείπωτη σκέψη,
δίχως σάρκα και όστα,
μπορεί εύκολα να μας καταστρέψει.
Μιά λέξη,
μία άγραφη λέξη,
τόσο έντονη και πιστευτή,
μπορεί πλανήτες να μαγέψει.
Μιά σιωπή,
μία φοβισμένη σιωπή,
που το ''είναι'' μας ξεπερνάει,
χωρίς αλήθειες να μας πει.
Μιά πράξη,
μία ανούσια πράξη,
δίχως λόγια, δίχως λάμψη,
μπορεί τον κόσμο να αλλάξει.
Μιά ζωή,
η δική μας ζωή, πλούσια ή φτωχή,
μπορεί όλα να τα αντέξει, όλα να τα ζήσει.
Αρκεί το ψέμα να εκλείψει και η αλήθεια να πειστεί.
Όπου και αν ξανοίξω,
όπου και να περπατήσω.
Σε μονοπάτια ή σε λεωφόρους,
δεν μπορώ να σε αγγίξω.
Όσες θάλασσες και αν ψάξω,
σε όσες στεριές και αν παραφυλάξω.
Μόνο η εικόνα σου έχει μείνει,
προτού το φόντο ξαναλλάξω.
Σε μία ψεύτικη γωνία,
σε μιά παλιά μου αλητεία,
κρυμμένη βρίσκεσαι εκεί.
Δίχως γέλιο, δίχως δάκρυ,
χαμένη σε μιά άγνωστη πλατεία.
Σε όλα τα λόγια τα ισχνά,
σε όλα εκείνα που θέλησα.
Μέσα τους βρίσκεσαι εσύ,
αμέτοχη κοιτώντας,
από την θέση ενός απλού θεατή.
Τι και αν έρθεις,
τι και αν φύγεις,
πάντοτε μέσα μου ξανοίγεις.
Άλλοτε με γέλια, χαρές,
δόξες και τιμές.
Και άλλοτε με βλέμματα στενάχωρα
και βροντερές σιωπές.
