Ακούω την καλημέρα από τα δικά σου χείλη. Ακούω την ανάσα σου να ανοίγει πανιά στα άδυτα νερά της σκέψης μου. Νιώθω έντονα, ολοένα και πιο έντονα τις στιγμές που βρίσκομαι στο πλάϊ σου. Κοιτώ το μυστήριο που κρύβει το βλέμμα σου και σε ερωτεύομαι παράφορα. Κυλώ ανεξέλεγκτα μέσα στην ζωή σου, μέσα στην ταραγμένη καθημερινότητα σου, μόνο και μόνο για να σε αγγίζω, μονάχα για να ακουμπάω τα διψασμένα χείλη σου. Εκείνα τα κατακόκκινα χείλη που μαγεύουν όποιον ταξιδιώτη τα πολιορκεί με τις κλεφτές ματιές του. Ακουμπώ το κορμί σου και γίνομαι ένα με την σκέψη σου. Βαδίζω στα χνάρια σου, βαδίζω στα δικά σου θέλω και γίνομαι μέρος του πεπρωμένου σου. Κάθε στιγμή που περνά σε θέλω περισσότερο. Το σώμα μου σε ζητά όμως η καρδιά είναι αυτή που σε ποθεί. Ποθεί την ομορφιά σου, την σκέψη σου, το είναι σου.
Πόσο όμορφα θα ήταν να περπατούσες μαζί μου σε κάθε σου όνειρο, σε κάθε σου ανάσα, σε κάθε σου προσμονή.
Να ζητούσες τόσα πολλά και να στα εξηγούσα όλα,
τόσο απλά με ένα μονάχα φιλί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου