βγαίνεις από τον βούρκο της βουής πιο ερωτευμένη.
Ζητάς πνοή, φιλί, χάδι, μέσα στο σκοτάδι,
μα σαν έρθει το πρωί μακριά τρέχεις σαν ανέμελο σημάδι.
Σε αγαπώ φωνάζω, σε ζητώ, σε θέλω,
αυτή η ανάσα σου η καυτή μοιάζει σαν τρομαγμένο τρένο.
Μαθημένη δεν είσαι, φωνάζεις σε τέτοιου είδους παιχνίδια,
με αγαπάς πιο δυνατά, μα και πάλι επιστρέφεις στα ίδια.
Ζητάς το όνειρο που χθές έμοιαζε αληθινό, πραγματικό,
και όταν το χάραμα πλησιάζει, κοιτάς το άδειο φόντο,
νεκρό, εκεί στέκεται, πληγωμένο.
Ζητάς ανάσα ελεύθερη για να δεις το αύριο,
το αύριο που μοιάζει με το χθές αλλά δεν έχει
καμία ομοιότητα με το σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου