Αυτοί οι άλλοι.

Αν το ''τώρα'' ήταν το ''χθές'', 
ίσως να άνηκα σε μιά άλλη στιγμή,
σε μία στιγμή που το αύριο με περιμένει. 

Που με περιμένει εκείνο με προσμονή και
λαχτάρα. Δεν προσμένω εγώ τον ερχομό του.
Δεν θέλω το ''τώρα'' έτσι όπως θέλουν οι άλλοι.
Δεν αγάπησα ποτέ το ''τώρα'' των άλλων. 
Είχα πάντοτε δικό μου. Δικές μου στιγμές.
Μου άνηκαν οι στιγμές μου, ήταν δικές μου.
Κουράστηκα πιά να χαραμίζω το ''εγώ'' μου 
στο σήμερα του κόσμου, στο αύριο του υπόκοσμου.
Δεν έχει χάρτη μα ούτε και πυξίδα αυτή η λογική.
Η λογική του ''ξένου'' με κούρασε πιά.
Αμάν.
Πόσο η καρδιά θα στενεύει; Πόσο θα την πιέζουν
και θα προσπαθούν να εφαρμόζουν τα ''θέλω'' τους πάνω της;
Όχι, δεν θέλω. Όχι. Δεν θέλω πιά να ανήκω στο μέλλον που μου φώναξαν.
Θέλω να ζήσω την ζωή μου, έστω και αν αυτή την ζωή την σιγοψυθιρίζω,
μου αρκεί που θα την σιγοψυθιρίζω εγώ...!