σε έναν ωκαιανό,
βρέθηκα κάποτε,
δίχως να καταλάβω.
Τον χρόνο, τα μέρη,
δεν κατάφερα να προσδιορίσω,
μήτε τους φόβους του δειλούς,
να τους αφήσω πίσω.
Στο ένα χέρι την φυγή,
στο άλλο την υπομονή,
ποιά να διαλέξεις ως ταίρι,
με ποιά θα έφθανες ως το πιο απόμακρο αστέρι;
Δίχως ανάσα, δίχως φωνή,
ζητάει ο χρόνος εξηγήσεις,
από την αντάρτικη ψυχή.
Εκείνη σιωπηλή,
παρατηρεί το αύριο,
και ξαφνικά του φωνάζει,
με τρόπο απαράμιλλο.
'' Όσα κύλησαν,
και όσα θα απαιτήσω,
θέλω να τα νιώσω,
να μπορέσω να τα ζήσω''.
Ο χρόνος της χαμογελά,
ορθώνει το περίσσιο του ανάστημα,
και της φωνάζει δυνατά.
'' Ζήσε όσα θέλεις,
πράξε και να επιμένεις.
Βροχές, μήτε καταιγίδες,
μην φοβηθείς.
Ούτε λόγια δύσκολα,
και παιχνίδια της σιωπής.
Να προσέχεις μόνο εμένα.
Όταν φύγω εγώ,
τίποτα δεν θα είναι ίδιο''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου