Το άστρο του αγγέλου.

Ένα δειλινο με άνεμο ήρεμο

κοίταξα τον ουρανό και
ενιωσα μες στην καρδιά να πονώ.

Έλειπες εσύ από δίπλα μου, εδώ,

και άρχισα να κλαίω σαν μωρό.

Συνέχισα μέσα μου να πονώ,

δίχως σταματημό,

και πάλι σαν μωρό.

Το κλάμα έτρεχε γοργό.

Μα ξαφνικά, εκεί ψηλά

είδα ένα αστέρι φωτεινό,

από τα αλλά το πιο μοναδικό.

Ήσουν εσύ εκεί ψηλά,

να ξεχωρίσεις στο σωρό.

Είχες φύγει από την δική μου αγκαλιά

γιατί όπως μου χες πει δεν σε χωρούσε η γη,
η θάλασσα.

Έψαχνες ουρανό,

με το πνεύμα σου ελεύθερο

να πέτας ψηλά,

να είσαι άνεμος να μην φυλακιζεσαι σε κλουβιά.

Πλέον με τις αναμνήσεις σου ζω,

χωρίς λεπτό να σε ξεχνώ.

Όπως και η ζωή να τα φέρει,

μια μέρα θα έρθω να σε βρω,

αυτά τα αγγελικά τα ματιά,

για να τα ξαναδώ.