Το δάκρυ.

Τι είναι αυτό που στα μάτια σου στάζει;
Μην είναι ένα απάνεμο αγιάζι ή μήπως ένα δάκρυ δυνατό;
Μην είναι η καρδιά σου που από μέσα της φωτιές τάχα βγάζει;
Ή μήπως το φεγγάρι που φέγγει στο σωρό;
Σαν να κοιτώ έναν γέρο να κλαίει και ένα παιδί να γελά.
Και οι δυο τους άνθρωποι ίδιοι μα αιώνες μακριά.
Κλαίει ο ''χρόνος'' που περνά και η άνοιξη που επιστρέφει κρυφά χαμογελά.
Κρύβεις μέσα σου έναν παράδεισο ζεστό και μια κρύα κόλαση.
Όλα εκείνα που θέλησα κάποτε να πω, μα δεν έμαθα να λέω.
Η καρδιά σου κάθε χάραμα ανήκει σε διαφορετική παρέλαση.
Και εγώ μακριά σου στο βρεγμένο παράθυρο να κλαίω.
Καθώς συνεχίζω να κοιτώ τα μάτια σου τις σκέψεις μου βυθίζω.
Βυθίζω το χθές, βυθίζω το παρόν και προσμένω μονάχα το μέλλον.
Κοιτώ το αύριο πιο μακριά και την σκέψη μου στο φεγγάρι την γυρίζω.
Κοιτώ και τα μάτια σου και κάπου εκεί βαθιά τον παράδεισο μέσα στην κόλαση αντικρίζω...!