Άνθρωπος.

Οι άνθρωποι γεννιούνται,
και σαν λουλούδια μεγαλώνουν.
Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και άλλοι μέσα σε φυλακές την ψυχή τους σκλαβώνουν.

Μεγαλώνουν κοιτώντας τον κόσμο,
μέσα από φυλακές, μέσα από κλουβιά,
τα οποία από τα δικά τους χέρια
συνήθως είναι χτισμένα.

Αποζητούν το κλειδί της αιώνιας ευτυχίας
και ας γνωρίζουν πως αιώνια δεν θα ζούν,
αποζητούν πάντα πιο πολλά από όσα αποκτούν.

Προσπαθούν, ξαναπροσπαθούν,
για την τέλεια στιγμή,
δεν μπορούν να δουν,
πως τέλεια είναι η ίδια η ζωή.

Πληγώνουν τους άλλους,
ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό,
πληγώνουν και μέσα τους γεννούν τον πόνο.

Μετανιώνουν για πράξεις,
για σκέψεις, για περασμένα,
για όσα η καρδιά δεν έζησε
και για όσα δεν έγιναν ξεχασμένα.

Νιώθουν, αγαπούν, μισούν,
νιώθουν το φιλί, αγαπούν την ζωή,
μισούν της καθημερινότητας το κελί.

Γεννιούνται, μεγαλώνουν, γερνούν,
και κάποια στιγμή κοιτούν τον καθρέφτη,
ξαφνικά καταλαβαίνουν πως τα χρόνια περνούν.

Περνούν και γελούν με εκείνους που νομίζουν
πως μπορούν να τα φθάσουν,
πως μπορούν για πάντα τον θάνατο να ξεγελάσουν.

Μα ο θάνατος τους περιμένει όλους,
άλλους '' γλυκά '' του υποδέχεται και άλλους μέσα από '' πόνους ''.
Πόνους ψυχικούς ,πόνους καρδιάς, πόνους ψυχής,
τους πόνους για τους οποίους αιώνια, αξίζει να ζεις ...!