Το περβάζι της άνοιξης.

Κινείται το όνειρο σαν παιδί μωρό,
κινείται άφοβα στο άυριο.
Πόσο θα ήθελα να γεμίσει ο ουρανός παιχνίδια,
να γεμίσει ως απάνω με της αγάπης διάφορα στολίδια.
 

Να μυρίσει η μέρα άνοιξη
και ας είναι μια νύχτα ενός ξεχασμένου χειμώνα,
να μυρίσει το άνθος της ζωής
και ας είναι τελικά μια ανεμώνα.

Πόσο θα ήθελα το χθές μέσα από το παράθυρο να επιστρέψει,
να μου ξύσει τις πληγές και η παλιά αγάπη πίσω να έρθει.
 

Πόσο νιώθω την ανάγκη να νιώσω πάλι νέος,
να νιώσω για στερνή φορά από το χαμμένο βλέμμα της το δέος.
 

Που να κρύβεται τελικά ο πόνος μιας ανάμνησης,
κάτω από το χαλί της καρδιάς ή
στην ξεθωριασμένη εικόνα μια μάχης άνιση;