Η μπαλάντα της μοναξιάς.

Αδικία και πόνος, 
και εγώ τόσο μόνος.
Μόνος με τις σκέψεις,
με τόσες διάσπαρτες λέξεις,
όσο και αν προσπαθώ, 
δεν μπορώ να διευθετήσω.

Πόλεμος και πουθενά ειρήνη,
δίχως εμπιστοσύνη έχουμε ξεμείνει εδώ.
Εδώ, σε ένα κόσμο που δικό μου τον θεωρώ,
δικό σου και εσύ
και προσπαθούμε να βρούμε
μιά στάλα δικαιοσύνη.

Θα φύγεις από δω, ίσως σε λίγο και εγώ,
σε κανέναν δεν ανήκει τούτο το διάφανο φόντο.
Το μόνο που σου ανήκει είναι ο εαυτός σου,
και εμένα ο δικός μου. Μονάχα αυτό μένει,
στο τέλος αυτού του κόσμου. 
Ο εαυτός μας, εκείνος ο φίλος που πίστεψε σε σένα,
μα και σε μένα. Και αν καμιά φορά του είπες ένα ψέμα,
σε κράτησε σφιχτά και γέλασε δίχως να σου κρατά απωθημένα.

Αυτός ο εαυτός μου με έμαθε να ζω,
το καθετί να εκτιμώ κάτω από την συννεφιά,
μέσα από την στιγμή που η καρδιά ένιωσε μοναχικά.
Αυτός είναι ο καλύτερος μου φίλος, αυτός,
ο αμίλητος, μοναχικός μου εαυτός.

 ( Όλοι μας μόνοι βαδίζουμε
και ας κάνουμε πως δεν το γνωρίζουμε. 
Μόνοι με καλύτερο φίλο τον εαυτό μας,
μόνοι,
με την ψυχή φύλακα και συμμαχό μας).