Περπατώ.

Περπατώ, και όλο περπατώ
μέσα στον άδικο κόσμο.

Μέσα σε τούτον το ντουνιά,

που άσπλαχνος μου μοιάζει πιά.

Περπατώ και ίσως βρώ,

ένα χάδι, μιά αγκαλιά,

ίσως όμως να είναι μία
ακόμη ψεύτικη ελπίδα.

Αν όμως δεν την περπατήσω;

Αν δεν την προσπαθήσω;

Πως θα καταφέρω το όνειρο,

στα δυό μου χέρια να κρατήσω;

Περπατώ και συνεχίζω να περπατώ,

και ας είμαι σε λάθος δρόμο.

Δεν γνωρίζω αν μπορώ, ή απλά,

είναι ακόμη ένα άγνωστο ¨θέλω¨.
Ξέρω όμως πως όσο συνεχίζω,

κανείς δεν μπορεί να μου
απαγορεύσει να ελπίζω.

Περπατώ με μιά ψυχή μπερδεμένη,

μες στα παιχνίδια της ζωής
για τα καλά μπλεγμένη.

Και ένα μυαλό πλούσιο με απορίες,
γιατί να μας κυριεύουν πιά, χαμένες αξίες.

Περπατώ και ίσως να λυγίσω,

όμως για ένα μονάχα είμαι σίγουρος,

πως ότι και να γίνει, δεν θα σταματήσω.

Ίσως ο δρόμος με πάει μακριά,

ίσως μέχρι τα παρακάτω τα στενά.

Εγώ όμως θα συνεχίσω να παλεύω,

για τα δίκα μου, ιδιότυπα ιδανικά.