Έρημος ταξιδιώτης.

Μοναξιά.

 
Στέκομαι εδώ,

χωρίς να μιλώ,

μονάχα κοιτώ.

Κόσμος περνάει,

για την πάρτη του γελάει,

κάποιος πονάει,

μα κανέναν δεν χτυπάει,

βαθιά το αίσθημα αυτο.

Ο ένας με τον άλλον παίζει κρυφτό,

κανείς δεν ανοίγει τα φύλλα της καρδιάς του,

κοιτάει μονάχα την πλάτη του,

να δει εάν κάτι έχει ξεχάσει,

να προλάβει η ''πονηριά'' να το σκεπάσει.
Συνεχίζω εδώ, με ακόμα περισσότερο πόνο.

Το σώμα μου παγωμένο,
τον τελευταίο χορό να περιμένω,

μάταια όμως στην προσδοκία μου επιμένω.

Οι άνθρωποι χάνονται, σβήνουν, σημασία δεν δίνουν.

Πλέον έχω γίνει ένα με την γη,

μπορώ επιτέλους να κοιτώ από κεί,

το χώμα που θα με φιλοξενήσει,

εκεί που πλέον η ψυχή θα ηρεμήσει 
και θα αναπαυτεί.

Όπου σε μια άλλη ζωή θα βρεθεί,

ίσως καλύτερη από αυτή,

χειρότερη μπορεί,

μα δική μου δεν είναι επιλογή.

Άλλοι για μένα και αυτή τη φορά αποφάσισαν,

γέλασαν μα την καρδιά μου δεν άδειασαν.

Αιώνια θα υπάρχει η σκέψη μου,

βαθιά στα ''εγώ'' σας.

Τώρα χανομαι, σβήνω,
μα πάντα θα είμαι δίπλα σας,
όχι μέσα από παραμύθια,
αλλά την ''σκληρή αλήθεια''..