Μελλοντικά απωθημένα.

Μακριά από όλους κ από όλα ,τα χρόνια πέρασαν κ δεν κατάλαβα,

η ζωή πως κύλησε ,

πως περπάτησε πάνω μου κ εγώ απλά την κοιτούσα,

αντί να ζούσα την κάθε στιγμή,

έτσι όπως αρμόζε σε εμένα ,

άκουγα τους άλλους που μιλούσαν μετρημένα

κ έβαζαν φρένα στα ονειρά μου κ σε εμένα .

Δεν τα κυνήγησα μα έπρεπε,

τώρα βρίσκομαι εδώ , να μετανιώνω ,

τον εαυτό μου να πληγώνω

με αναμνήσεις από ανεκπλήρωτες επιθυμίες,

με όλα αυτά τα θέλω που σκέφτηκα μα δεν έκανα πράξη ,

γιατί άλλοτε φοβήθηκα ,

ίσως κ να δίστασα ,

γιατί το ''είναι'' μου σωστά δεν εκτίμησα

κ έτσι σε κάποιους την πόρτα έκλεισα.

Μερικές φορές δακρύζω

που δεν είχα θάρρος

που δεν πίστεψα σε εμένα

αλλά σε όλον αυτόν τον κόσμο,

σε όλον αυτόν τον '' καθώς πρέπει'' κόσμο

που τελικά είναι ένα τεράστιο ψέμα ...!!!